ბერმუხა
ნაწილი პირველი
ბერმუხა
თავი I
- ჰე-ჰე-ჰე... - ექომ გასცა პასუხი. დანისლულმა ზეცამ ღიმილით მოხედა. ხშირმა ღრუბელმა პირი გახსნა და ამომავალი მზის სხივები დაალევინა. შეცვარული ბალახი წამოიმართა და ღამით შემცივნული გვერდები შეარხია... კოკორი გააღვიძა და გასაშლელად წააქეზა...
- ჰე-ჰე-ჰე... - ექო დაუზარელია ქართველი კაცივით.
ბექამ ერთხელ კიდევ მოავლო თვალი კავკასიონის ამაყ კალთებს და მყინვარწვერისკენ გაექცა თვალი. ფაფარმორტყმული გოლიათი სამამაცოდ ამხნევებს გაგულვანებულ წვრილშვილსა და ყარაულად უდგას უკანდახეულს: როდი მისცემს მტრისათვის ზურგის ჩვენების ნებას! ახალშეწვერილ სახეზე მოისვა ვაჟმა ხელი და ისევ კავკასიონს გაუშალა კუნთმაგარი გულმკერდი. ტანაყრილმა სხეულმა მზის სხივი გაარღვია და გრძლად მოიტოვა ჩრდილი.
- ჰე... - გრძლად მოიქნია ექომ მახვილი.
- რა გაყვირებს ამ დილაუთენია, შე კაცო? - ფარეხიდან ჩასხმულმა ყმაწვილმა გამოხედა და პირზე ხელი აიფარა. დაამთქნარა და თივიანი ნაბადი შეიბერტყა. - ჩოხისამარა გაგონილა ამ დილაუთენია გამოვარდნა?! მე კი არა და, ცხვარიც დააღვიძე, მგონია.
- რა ნაბადი, გირშელ, - თავი არ მოუბრუნებია ძმადნაფიცისკენ, - დედაა ეს დილა და დედა ვის შეამცივნებს? თბილია და ალერსიანი. აგერ, მზეც კი მომიბრუნა ღრუბლიდან.
- მამა ღამე ყოფილა და ეგაა, არა? - ხუმრობით გააგრძელა გირშელმა. ბავშვობის მეგობარს გვერდში ამოუდგა და მთაგრეხილებს მოავლო მზერა. - სულ სიბნელისთვისა წირავ კაცთა მოდგმას, არა?
- მა, როგორ გითხრა, კაცი დილაა და დიაცი ღამე-მეთქი? მტყუანი ვიქნები, ძმაო. დილამ იმედი უნდა შვას და ქალმა - მომავალი ერისა. დილამ უნდა გაათენოს და ქალმა უნდა აღზარდოს ქვეყნის ბურჯადა ვაჟკაცნი, - მხარზე ხელი დაადო ბექამ მეგობარს.
- კაცმა? - არ შეეპუა ძმობილი.
- კაცმა მაგალითი უნდა მისცეს კაცობისა მომავალსა. უამისოდ არ იქნება... ლომის ბოკვერს თუ სისხლის გემო არ გაასინჯე, ირმის ჯოგში მოხვედრილი, როგორ გაიგებს, საბალახოდ რომ არ შეუქმნია გამჩენსა? ბალღმა თუ მამაცობას არ უცქირა, საიდან მიხვდება, სადიაცოდ რომ არაა შექმნილი, ანდა სალაჩროდა?
- მაშ, სისხლი რიღას მაქნისია, ბექა?
- სისხლიცა, კაცო, მაგრამ გეზი უნდა სისხლსა. მარტო სისხლი რას იზამს? აკი ბარიც გამოვა და ჯვარიც ერთი ხიდანაო...
- გეყო შენი ბრძნული აზრები. გამოადგი ფეხი. ცხვარი გამოვლალოთ მინდორზე, - ფარეხისკენ გასწია გირშელმა. ბექამაც დააპირა მიბრუნება, მაგრამ ტყისპირს გამოცდენილი ორი მხედარი მოხვდა თვალში. დიაცებსა ჰგავდნენ მომავალნი. ამოიარეს აღმართი და მოადგნენ ფარეხს. დას მალევე იცნობდა ბექა, რომ შეეხედა და უცნობ ქალზე არ გაჰყინვოდა მზერა...
- ბექა, ჰაი, ბექა... აქა ვარ, ბიჭო, ვერ მიცან? - ხელი გაუქნია ძმას თამრომ. - იმდენი ხანია, ცხვარში დგახარ, კი აღარ გეხსომება ჩემი დაცხობილი ხაჭაპურის გემო. ეგებ მეც ვერა მცნობ? - თვალი მოაშორა ვაჟმა თაფლისფერ ქარვაზე დახრილ წამწამებს და პასუხმომლოდინე დას მიხედა.
- გიცან, თამარ! მაშ, ვერ გიცან?! კაცის გული რა ხაჭაპურის გემოს შეადარე? ისიც კი მახსოვს, თუმცა... რამ მოგიყვანა ამხელა გზაზე, მარტონი, დიაცნი? - ისევ უცნობს მიხედა.
- ცხვარში უნდა შეგცვალოთ, ძმაო. მამა საომრად აგროვებს ვაჟებსა. მეფისკაცნი ამოვიდნენ წუხელ ფხოვში, მტერს ელოდება სამხრეთ საზღვარზე ქართლიო.
- მაშ, ხმალს უნდა გავუსინჯოთ პირი? - ვადაზე გაივლო ხელი ბექამ. დროებით სიმშვიდეში დაკაცებულს ვერ მოესწრო ომის სისხლისღვრა ჯერ. - ძმებს ვინ მოიხმობს? მე დავუარო? რაო მამამ?
- დედა და შალვა ონისესა და ბაქარს შეატყობინებენ. შავლეგო და გიორგი ფხოვში არიან უკვე. ცარომ უთენია გასწია დარიალისკენ: იქაურ საძოვარზე მონახავს ღვთისავარსა და ვახტანგს. შენ არ დაყოვნდე. მალევე უნდა გასწიო შინა.
- კიდევ რა დაგიბარა ბერდია ბატონმა, შენ მიხედავ, ქალო, ცხვარსა?
- მე და სალომე. მამამისმა ნება დართო, წამომყოლოდა, - გვერდზე მდგომ
ჩუქება
