საახალწლო სურვილი

საახალწლო სურვილი  
თავი I
 
პატარა მაგდას და მოხუცი ნიკოს მეგობრობა უცნაურად დაიწყო.
მაგდა დედის გარეშე პირველად   ბრუნდებოდა სკოლიდან. სულ ოციოდე წუთის გზა ჰქონდა სახლამდე სავალი, მაგრამ მაინც განიცდიდა:   უნდოდა, დედის ნდობა გაემართლებინა. პირველად დაეკისრა ასეთი მნიშვნელოვანი ვალდებულება. მისგან განსხვავებით, სკოლის სიახლოვეს მცხოვრები კლასელებისგან თითქმის ყველა შესჩვეოდა მარტოდ სიარულს. სოფლის ბოლოში მცხოვრებს, კი უჭირდა მძიმე ჩანთის ტრება. დედას   ქუჩის ძაღლებისა ეშინოდა, ამიტომაც ყოველ დღე აცილებდა სკოლაში და შინაც თავად მიჰყავდა. გოგონა ახალი სასწავლო წლის დაწყებიდანვე ეხვეწებოდა ქალს, ნუღარ გამომყვებიო.  
ახლა კი ნანატრი დღე დაუდგა და შინ მიიჩქაროდა. ზურგზე მოკიდებულ ჩანთას დროდადრო მაღლა შეაგდებდა, რათა უკეთ მოერგო მძიმე ტვირთი, პატარა ხელებით სახელურებს დაქაჩავდა და ეჩვენებოდა, ყოველ ასეთ მოძრაობაზე უფრო მსუბუქი ხდებოდა დიდტანიანი წიგნებით სავსე მესამე კლასელის ჩანთა. თავში ათასი ბავშური ფიქრი უტრიალებდა: სახლში დროულად უნდა მივიდეს, დედა რომ არ გაანაწყენოს და არ ანერვიულოს, იცის, ფანჯარასთან ხშირად მიდის და გზას გასცქერის... დედის ჩვევებს ჩუმად აკვირდება... ასე მაშინაც იქცეოდა, როცა კოტე პაპას უცდიდა ხოლმე, სამსახურიდან მომავალს... მაშინ, როცა ჯერ კიდევ ქალაქში ცხოვრობდნენ, ამ სოფლიდან ძალიან შორს... როცა დედა საავადმყოფოში მუშაობდა და მაგდაც საბავშვო ბაღში დადიოდა. ახსოვს მაგდას, რა დიდი ხანი მოჰყვებოდნენ საკუთარი ავეჯით, ნივთებითა და სათამაშოებით დატვირთულ საბარგო მანქანას გივი ძიას შვინდისფერი ავტომობილით... ისე დიდხანს, რომ მაგდას ჩაეძინა და მხოლოდ ამ სოფელში გამოეღვიძა, როცა იმავე გივი ძიამ ხელში აიყვანა და ახალ, სოფლურ სახლში დადგმულ ქალაქურ დივანზე დააწვინა...
მაგდას ფიქრი გაუწყდა და   წყალმცენარეებისაგან მწვანედ შეფერადებულ ტბას   გახედა... დედამ მკაცრად გააფრთხილა, იქ არ მისულიყო და ჩვეული გასართობით, წყალში კენჭების სროლით დრო არ დაეკარგა. მაგდამ ფეხს აუჩქარა. უნდა, მალე გასცილდეს სოფლის გაანაპირა მდებარე მომცრო ტბას, მაგრამ ისიც ძალიან უნდა, ხეებამდე მაინც მივიდეს და ერთი კენჭი მაინც ისროლოს შორიდან. დააკვირდეს, წყლის ზედაპირზე გაჩენილი წრეები თანდათან როგორ დიდდებიან და მკრთალდებიან.... სულ ბოლოს კი ქრებიან. მარტო ერთ კენჭს ისვრის შორიდან, ნაპირთან ახლოს არ მივა. დედა ვერ გაიგებს და ვერც ინერვიულებს...
უკან მოიხედა, არავინ დამინახოსო და ქურდულად გაიპარა აკრძალული ტბისკენ. ხეებამდე მიირბინა და კეჭის ასაღებად დაიხარა. დედასთან ერთად ხშირად მოსულა აქ და იცის, საშიში არაა, თუ ნაპირს არ მიუახლოვდება. კენჭი აიღო და სულ შემთხვევთ გაეპარა თვალი ხეების ჩრდილში მდგარი მაგიდისაკენ: სკამზე მოხუცი ჩამომჯდარიყო და თავი მაგიდაზე უცნაურად ჩამოედო. დაკვირვებულ მაგდას არ მოეწონა მისი სიჩუმე... ეს ხომ მეზობელი პაპაა... ნიკოლოზი.... ბურბუშელის თმებიან თოჯინებს რომ თლის ხისგან და ბავშვებს ჩუქნის. მაგდას ახლაც ჰყავს სახლში მისეული ლოტა - ასე დაარქვა ლურჯ ტანსაცმელიან თოჯინას, როგორც მის საყვარელ წიგნში ერქვა მთავარ გმირს, ასტრიდ ლინდგრენის ლოტას აურზაურის ქუჩიდან.
იცოდა მაგდამ, ხეებს არ უნდა გასცდენოდა, საშიში იყო. გამბედაობა მოიკრიბა და მოხუცს მიუახლოვდა, დაუძახა, მხარზე პატარა ხელი დაადო, მაგრამ ხმა არავინ გასცა... საზრიანმა, უმალ მოიფიქრა, რაც უნდა ექნა. მძიმე ჩანთა ძირს დააგდო და სახლისკენ გაიქცა.
მირბის და გული ყელში ებჯინება: იქნებ ვერ მიასწროს დედამდე მისვლა... არა, პაპა ნიკოლოზი სად წავა, მაგრამ იქნებ მაგდამ დააგვიანოს, როგორც მაშინ... მაგდას სამი წლის წინანდელი წარმოუდგა თვალწინ: კოტე პაპა ცუდად გახდა, იწვა იატაკზე მაგდას სათამაშო კუთხეში, ხალიჩაზე, და ხმას არ იღებდა... გოგოს ჯერ ეგონა, თავს იმძინარებს, მეთამაშებაო. მალევე მიხვდა, რაღაც არ იყო რიგზე და მეზობლის კარზე ზარი დარეკა. საცობების გამო დაგვიანებულმა სასწრაფოს ექიმმა სწორედ ასე უთხრა სამსახურიდან გამოვარდნილ, სირენიან მანქანას ფეხდაფეხ მოყოლილ აცრემლებულ დედას, დაგვაგვიანდა, ცოტა ადრე რომ მოვსულიყავით, გადავარაჩენდითო. მაშინ პატარა მაგდამ ვერ გაიგო, რატომ დააგვიანდა ექიმს. კოტე პაპა საწოლზე დაეწვინათ, მაგრამ რატომ აღარ მიდიოდა მასთან   ექიმი? დედა რატომღა ტიროდა? მეზობელ თამილა ბებოს რატომღა უსინჯავდა წნევას ექთანი?... პაპას რატომ არავინ აქცევდა ყურადღებას? მაგდა დედას ხელზე ექაჩებოდა, მიზეზს ეკითხებოდა, ის კი მხოლოდ თავზე ხელს უსვამდა წელზე   შემოჭდობილ შვილს   და სუო, ეუბნებოდა.
ახლა კი მიხვდა: ახლაც რომ დააგვიანდეს, კეთილი ნიკო პაპა ისევე ექიმის   გაუსინჯავად მოკვდება. მკვდრებს ხომ მისი ბაჭიასავით მიწაში ფლავენ და ყვავილებს უწყობენ ირგვლივ... ის ბაჭიაც და კოტე პაპაც აღარასდროს უნახავს მაგდას. მხოლოდ ფოტო გაჩნდა კედელზე პაპის. აი, საყვარელი ბაჭიასი ფოტოც არ დარჩენია.