ქეთი ტელეფონს აიღებს მერი ბრუნდება და ქეთის გვერდით ჯდება
ქეთი - რა იყო ? მოხდა რამე?
მერი - სად?
ქეთი - სანამ მე არ ვიყავი
მერი - აქ არ ვიცი მაგრამ.. (უცებ ტირილს იწყებს)
ქეთი - რა გჭირს?
მერი - არავის არ უთხრა.
ქეთი - რა იყო , არ ვეტყვი
მერი - მამაჩემი გარდაიცვალა
ქეთი - როდის ?
მერი - გუშინ იყო დაკრძალვა.
ქეთი - რას ამბობ? ამათმა არ იციან?
მერი - არა მარტო ექიმებს ვუთხარი.
ქეთი - შეგეძლო არც მოსულიუავი და მიხვდებოდნენ
მერი - როგორ?
ქეთი - თუ არ მოდიხარ, ესეიგი არავისთან არაფერი აღარ გაქვს წასაღები და ეგაა რა, მაგიტო ვნერვიულობ ხოლმე ვინმე რო აგვიანებს.
მერი - არავის არ უთხრა რა.
ქეთი - რატომ?
მერი - სიმართლე რომ გაიგონ მერე აქ სიარულის მიზეზი აღარ მექნება.
ქეთი - და მართლა აღარ გაქ მიზეზი და?! (მერი ისევ ამოიტირებს)
მერი - ნიკა მიყვარს... პირველი დღიდან
ქეთი - კაი რას ამბობ, არაფერი არ შემიმჩნევია, არც მიფიქრია , იცის?
მერი - არა. არ უთხრა არავის, გთხოვ.
ქეთი - კარგი ნუ მთხოვ ერთხელ ხო მითხარი უკვე. მე უნდა წავიდე . ვნერვიულობ. ვიქტორი არ პასუხობს ტელეფონი გამორთული აქვს.
მერი - იცი სად ცხოვრობს?
ქეთი - არა მაგრამ ორი წელია მაგის კორპუსის ისტორიას ვუსმენ და მივაგნებ უეჭველი.
მერი - ხო იმ დღეს ძალიან შემეშინდა მეგონა ყველაფერი დამთავრა.
ქეთი - არა! რამე რო მოსვლოდა აუცილებლად ეცოდინებოდათ აქ, მაგრამ, მე მგონია რომ აქ სიარულს ვეღარ შეძლებს, უნდა გავარკვიო, ვინ ივლის მაგის მაგივრად.
მერი - მერამდენე სტადია აქვს?
ქეთი - მეოთხე
მერი - მამაჩემსაც
ქეთი - ვიზიარებ
მერი - მადლობა. მაგრამ არც ვიცი რა იყო ეს ერთი თვის შეხვედრა, რისთვის იყო საჭირო?
ქეთი - (კოცნის მერის) კაი დამშვიდდი. მე წავალ კარგი?
მერი - ოჯახი ყავს ვიქტორს ?
ქეთი - კი ერთი ბიჭი ყავს , მაგრამ ისიც საზღვარგარეთ არისო , მოკლედ მივალ და ყველაფერს გავარკვევ.
