XIV
პოეტთა კლუბი ედუარდთან შეიკრიბა. საროსკიპოში წასვლა გადავწყვიტეთ. ოტო ბამბუსი იმედოვნებს, რომ ამის შემდეგ მისი ლირიკა უფრო ცხოველმყოფელი გახდება. ჰანს ჰუნგერმანს სურს, იქ სათანადო განწყობით დაიმუხტოს, რათა თავისი „კაზანოვა“ და თეთრი ლექსების ციკლი შექმნას, სახელწოდებით, „ქალი-დემონი“. მათიას გრუნდი, რომელიც სიკვდილის თემაზე წერს ლექსებს, დარწმუნებულია, რომ იქ სასურველ დეტალებს იპოვის მავანი პარანოიკის სიკვდილისწინა ბოდვის აღსაწერად.
- ჩვენთან ერთად რატომ არ მოდიხარ, ედუარდ? - ვეკითხები კნობლოხს.
- მაგის საჭიროება არა მაქვს. მე ყველანაირად დაკმაყოფილებული ვარ! - ამპარტავნულად აცხადებს იგი.
- მართლა? - ვეკითხები, რადგან ვიცი, რომ ახლა თვალში ნაცარს გვაყრის და აშკარად ტყუის.
- ეგ კაცი თავის სასტუმროში არც ერთ მოახლე გოგოს არ უშვებს ხელიდან, - ამბობს ჰანს ჰუნგერმანი, - ვინც გაბედავს და უარს ეტყვის, სამსახურიდან აგდებს. ასე რომ, ედუარდი ხალხის ჭეშმარიტი მსახურია!
- შენი აზრით, მოახლე გოგონებს ვაცდუნებ, არა! ჰო, რა თქმა უნდა, თავად ასე მოიქცეოდი! მაგრამ შენ თავისუფალი რითმებისა და თავისუფალი სიყვარულის მომხრე ბრძანდები, რასაც ჩემზე ვერ იტყვი. საკუთარ დაწესებულებაში ამას არასოდეს დავუშვებ და ამ ძველ წესს არასოდეს ვუღალატებ!
- კლიენტებთანაც არ ღალატობ ამ წესს?
- კლიენტებთან? - გაიმეორა ედუარდმა და თვალები ჭერში აღაპყრო, - ამ დროს, ნამდვილად, ყოველთვის ვერ ვუძლებ ცდუნებას. აი, მაგალითად, ჰერცოგინია ფონ ბელ-არმინის შემთხვევაში...
- ჰო, თქვი, რა მოხდა მაგ შემთხვევაში? - ვეკითხები ედუარდს.
იგი ერთხანს დუმს, მერე კი გადაპრანჭული კილოთი ამბობს:
- ასეთ საკითხებში მამაკაცი თავდაჭერილი უნდა იყოს და ენა არ უნდა ატარტაროს!
- ჰოდა, შენც ცდილობ, თავდაჭერილი იყო, არა? მაინც რამდენი წლის იყო ის ქალი? ოთხმოცის? - ეკითხება ჰუნგერმანი და ლამის ხველებით დაიხრჩოს.
ედუარდმა გამკიცხავად გაიღიმა, მაგრამ იმავე წუთში ღიმილი ისე ჩამოეცალა სახიდან, თითქოს ზედ აფარებული ნიღაბი ჩამოჰგლიჯესო. ოთახში ვალენტინ ბუში შემოვიდა. მართალია, კლუბის წევრი არ არის, მაგრამ ჩვენთან ერთად გადაწყვიტა წამოსვლა, რადგან სურს, იქ იყოს იმ დროს, როდესაც ოტო ბამბუსი უბიწოებას დაკარგავს.
- აბა, როგორ მიდის საქმეები, ედუარდ? - ეკითხება კნობლოხს, - რა კარგია, რომ ცოცხალი გადარჩი, თორემ ჰერცოგინიასთან დროს ტარებას ხომ ვეღარ ეღირსებოდი?
- საიდან იცი, რომ ეს ნამდვილად მოხდა? - გაოცებული ვეკითხები ბუშს.
- არაფერიც არ ვიცი. ისე ხმამაღლა ლაპარაკობთ, რომ დერეფანში გავიგონე თქვენი საუბარი. ალბათ, უკვე კარგა ბლომად გადაკრავდით! ასეა თუ ისე, ის ჰერცოგინია ედუარდისთვის სულითა და გულით მემეტება და მიხარია, რომ კნობლოხი პირადად მე გადავარჩინე, რათა მომავალში ეს საქმე აღესრულებინა და სიამოვნება შეეგრძნო.
- ეს ომამდე დიდი ხნით ადრე მოხდა, - სწრაფად გვიხსნის ედუარდი და გუმანით გრძნობს, რომ მისი ღვინის სარდაფზე ახალი შეტევა დაიწყება.
- კარგი, კარგი, - დიდსულოვნად ეთანხმება ვალენტინი, - მაგრამ, როგორც გატყობ, შენ არც ომის შემდეგ დაგიკარგავს დრო და ბევრის მომსწრე და მნახველი ხარ! ამიტომ ბევრი თავგადასავალიც გადაგხდომია!
- რას ამბობ? ასეთ დროში რა თავგადასავლებზეა ლაპარაკი?
- დიახ, სასოწარკვეთილი ადამიანი სწორედაც ასეთ დროში იწყებს თავგადასავლების ძებნას. ჰერცოგინიები, პრინცესები და გრაფინიები ახლა სასოწარკვეთილნი არიან. ჯერ იყო და, ინფლაცია დაიწყო, მერე რესპუბლიკა დამყარდა და კაიზერის არმიაც აღარ არსებობს. განა შეიძლება ყველაფერმა ამან, არისტოკრატს ორად არ გაუპოს გული? აბა, ახლა კი, ედუარდ, ერთ ბოთლ კარგ ღვინოზე რას იტყოდი?
- ახლა ნამდვილად არ მცალია, - ეუბნება ედუარდი მშვიდად, - ვწუხვარ, ვალენტინ, მაგრამ დღეს ეგ საქმე არ გამოვა. ჩვენი კლუბი ექსკურსიაზე მიდის.
- მაშ, ჩვენთან ერთად მოდიხარ, ედუარდ? - ვეკითხები მე.
- რა თქმა უნდა, მოვდივარ! რაკი თქვენი ხაზინადარი ვარ, აუცილებლად უნდა წამოვიდე. ადრე ეს თავში აზრად არ მომსვლია! არადა, მშვენივრად ვიცი, რომ რაც გევალება, ის უნდა შეასრულო!
გამეცინა. ვალენტინმა თვალი ჩამიკრა და მეუბნება, თქვენთან ერთად მოვდივარო. ედუარდი იღიმება და გახარებულია, რომ ერთი ბოთლი ღვინო დაზოგა. ერთი სიტყვით, ყველა კმაყოფილია.
მალე მთელი შემადგენლობით გავუდექით გზას. მშვენიერი საღამოა. ქალაქში ორი საროსკიპოა, მაგრამ მათგან ერთი უფრო ელეგანტურია და ქალაქგარეთ, ბანშტრასეზე, ერთ პატარა შენობაში მდებარეობს. ჭადრებით შემორაგულ ამ შენობას კარგად ვიცნობ, რადგან ჩემი სიყმაწვილის წლები იქ ისე გავატარე, წარმოდგენა არ მქონდა, შიგ რა ხდებოდა.
გაკვეთილების დამთავრების შემდეგ, კლასელები ქალაქგარეთ გავდიოდით და იქ, ნაკადულებსა და ტბორებში ბაყაყებსა და თევზებს ვიჭერდით, მინდორში კი პეპლებსა და
ჩუქება
