"თუკი ცენზურა არ არსებობს, გამოდის, რომ ყველა სიტყვა უცენზურო ყოფილა, საკუთარ თავს გამოუტყდა პირველი უბნის პროკურორის თანაშემწე, ლეო კიკაბიძე, და მატარებლის ფანჯრიდან თბილისის შემოგარენის იმ მოსაწყენ სერებს გახედა, რომელიც მაშინაც არაერთგზის ჰქონდა ნანახი, როდესაც რუსული ცენზურა დაუნდობლად მძვინვარებდა. მატარებელი დაიძრა და მოსაწყენი სერებიც აიყოლია. უსამართლოდ გამოვა, რამდენიმე სიტყვა თავად ლეოზეც თუ არ ითქვა. გრიგოლ საგანელიძეს ყველა იცნობს. ძნელი წარმოსადგენია ადამიანი, რომელსაც პუშკინის ცხრა ნომერში არ შეევლო, სადაც განთავსებული გახლდათ კიდეც საგანელიძის საკონდიტრო, და მაღაზიაში წარმოდგენილი მრავალრიცხოვანი ტკბილეულობიდან ერთ-ერთი მაინც არ გაესინჯა. ლეო კიკაბიძის გვარ-სახელი მშობლების, რამდენიმე მეგობრის, პროკურატურის თანამშრომლისა და ასევე რამდენიმე მეზობლის გარდა, ჯერჯერობით მაინც, არავის ეცნობა, მით უმეტეს გასაკვირი უნდა იყოს ერთი ამბავი: რომ არა გრიგოლ საგანელიძე, არც ლეო კიკაბიძე იქნებოდა ამქვეყნად."
ჩუქება
