" მე ბაბუის სახელი და გვარი მაქვს. ბაბუას თავისი ბაბუის სახელი და გვარი ჰქონდა. ბაბუის ბაბუას თავისი ბაბუის. ბაბუის ბაბუის ბაბუას თავისი ბაბუის და ასე მიდის ეს ამბავი მთლად ადამამდე არა, მაგრამ ძალიან ღრმა წარსულში კი. ისინი იყვნენ და მე ვარ თაზო ბერიძე. ამ ბაბუებიდან მხოლოდ ჩემი ბაბუა მახსოვს და მიყვარს; და ეს სიყვარული არის ხანდახან უბრალოდ ძლიერი, ხანდახან _ ძლიერ უბრალო. წესით და რიგით, მე ბაბუის გვარი არ უნდა მქონდეს, მაგრამ ამაზე ოდნავ მოგვიანებით. ახლა მე ვცხოვრობ ბაბუის სახლში, მაკასთან ერთად, თუმცა თბილისში ყველას ჰგონია, რომ ჩვენ საქორწინო მოგზაურობაში ვართ ოქროს ქვიშებზე. ამ ტყუილის გარეშე ბანკში ერთთვიან შვებულებას არ მოგვცემდნენ. ბანკს უყვარს, როდესაც თანამშრომლები სამსახურში არიან და არა შვებულებაში. კაპიტალიზმი, ადამიანი-მგლები, კონკურენცია. მე და მაკა ხელჩაკიდებული შევედით შეფთან და ასე ხელჩAაკიდებულებმა ვთხოვეთ ერთთვიანი შვებულება. შეფს ძალიან უნდა, რომ იყოს სისხლისმსმელი და მკაცრი, ძალიან უნდოდა ეთქვა, რომ ერთი თვე არის დრო, დრო კი ფულია. მაგრამ თქვა: ქორწილი? _ და გაგვიღიმა. მე ავუხსენი, რომ ქორწილი გვექნება შვებულებიდან დაბრუნებისთანავე, თუ, რა თქმა უნდა, ბატონი შეფი მოგვცემს ამ შვებულებას. მან მოგვცა შვებულება და ჩვენც მადლობებით გამოვედით მისი კაბინეტიდან. ეს იყო გუშინ: მე და მაკამ კანცელარიაში რაღაც ქაღალდებზე მოვაწერეთ ხელი, საშვებულებო თანხა ავიღეთ და სახლებში წავედით მოსამზადებლად. მე ჩემს სახლში, მაკა _ თავისაში. დაშლამდე ხვალინდელი შეხვედრის დრო დავთქვით და ახლა მე და მაკა აქ ვართ, ბაბუის სახლში. "
ჩუქება
