ადამის დღიური ორშაბათი. პირდაპირ ტვინი წაიღო ამ ახალმა, გრძელთმიანმა არსებამ. სულ კუდში დამდევს, წამით არ მშორდება. რა ჯანდაბად მინდა, არ ვიცი, სხვა ცხოველებს აეკიდოს, მე მარტოობას ვარ მიჩვეული... დღეს რაღაც მოიღრუბლა, ქვენამ დაუბერა, ალბათ გაწვიმდება და ჩვენ... რაო, ჩვენო? ეს სიტყვა საიდან გაჩნდა?.. ააა, მომაგონდა, მომაგონდა, ახალ არსებას არ აკერია სულ პირზე?!
სამშაბათი. დღეს ადგილ-მამული შემოვიარე. ახალი არსება მას „ედემის ბაღს“ ეძახის. რატომ? - რა ვიცი, ამბობს, ასე გამოიყურებაო. ეს რა საბუთია, თავქარიანობაა და მეტი არაფერი. მაგრამ ხმას არ მაღებინებს და რა ვქნა. ყველაფერს ისე ნათლავს, როგორც მოეპრიანება და თანაც სულ დაუჩემებია, ასე გამოიყურება, ამას ჰგავსო და ამიტომაც, ასე უნდა დავარქვათო. აი, თუნდაც დოდო. ამბობს, შეხედავ თუ არა, იმ წუთში მიხვდები, რომ პირწავარდნილი დოდოაო. კი, ბატონო, რა ჩემი საქმეა. ერთი მე ვგავარ დოდოს და მეორე ეგ.
ოთხშაბათი. პატარა კარავი ავიშენე, როცა გაწვიმდება, შევალ ჩემთვის და ჩამოვჯდები-მეთქი, მაგრამ ვინ გაცალა! გვერდით არ მომისკუპდა?! ვაჰ, ეს ვინ ყოფილა-მეთქი, მინდოდა გარეთ გამომეგდო, მაგრამ ამ დროს წყალი გადმოღვარა იმ ხვრელებიდან, რომელიც თავის წინა ნაწილში აქვს და რომლებიდანაც იცქირება, მერე თათებით შეიმშრალა და ისეთი გულის ამაჩუყებელი ხმა ამოუშვა, როგორც ცხოველებმა იციან განსაცდელის ჟამს. ჯანდაბას მაგის თავი, დარჩეს, ოღონდ გაჩუმდეს-მეთქი, ტვინი წაიღო მაგის ჭიჭყინმა... აქ ეგებ ცოტა გადავაჭარბე და შეურაცხვყავი კიდეც ეს საცოდავი არსება, მაგრამ ღმერთია მოწამე, ასე არ მინდოდა. უბრალოდ, მანამდე ადამიანის ხმა არ მსმენია და ამიტომაც, ყოველი ახალი ბგერა, რომელიც არღვევს ამ იდუმალი სიმარტოვის საზეიმო მყუდროებას, ყალბი ნოტივით მხვდება ყურში. ეს ახალი ხმა კი თანაც ისე ახლოდან ჩამესმის, თითქოს ზედ მხრებთან ჟღერდეს, ზედ ყურთან, ხან ერთი, ხანაც მეორე მხრიდან, მაშინ როცა მე, ასე თუ ისე, მაინც შორეულ ხმებს ვარ შეჩვეული. ეს ჩვენი დედაბუნების ხმებია, ცაში მოციმციმე საგანთა ხმები, რომლებიც შორიდან მოაწყდება ხოლმე ამ უკიდეგანო მყუდროებას - ტყეთა ქარების ქროლა და კვნესა, სადღაც მიმალულ წყაროთა რაკრაკი, მშვიდი ღამის სიჩუმის საამო მუსიკა... ეჰ, რა ბედნიერად ვცხოვრობდი ერთ დროს!
შაბათი. ძალიან ბევრ ხილს ჭამს ეს ახალი არსება. არ ვიცი, ასე როგორ გავიტანთ ჩვენ თავს. ისევ „ჩვენ“, ეს მისი სიტყვაა, თუმცა ახლა ჩემიც გახდა, დღედაღამ მესმის და...
ამ დილით ნისლი ჩამოწვა, ასეთ ამინდში გარეთ არ გავდივარ ხოლმე. მისთვის კი სულერთია, დაადებს თავს და დაყიალებს ზემოთ-ქვემოთ, გინდ წვიმდეს, გინდ არა. მერე იმ ტალახიანი ფეხებით შემოალაჯებს და ენად გაიკრიფება. აფსუს, რა მშვიდი და მყუდრო ცხოვრება მქონდა?!
კვირა. როგორც იქნა, დავაღამე. თანდათან აუტანელი ხდება ეს კვირა დღეები. გასულ ნოემბერში გამოიყო იგი, როგორც ერთადერთი დასვენების დღე, მანამდე ექვსი ასეთი დღე მქონდა ყოველკვირეულად. დილით ახალ არსებას ვაშლების ჩამოყრა უნდოდა იმ აკრძალული ხიდან, მაგრამ ვერ მივართვი.
ორშაბათი. ახალი არსება მიმტკიცებს, ევა მქვიაო. ერქვას რა, ვინ უშლის. იმასაც ამბობს, ასე უნდა დამიძახო, როცა გინდა, შენთან მოვიდეო. მე ვუთხარი, ეს უკვე ნამეტანია-მეთქი. როგორც ჩანს, ამ სიტყვამ დიდად ამამაღლა მის თვალში. არადა, მართლაც, საკმაოდ კარგი და დიდი სიტყვაა. სხვა დროსაც უნდა გამოვიყენო...
შაბათი. გასულ სამშაბათს გავიპარე. მთელი ორი დღე ისე ვიარე, უკან არ მომიხედავს და მერე ერთ საიმედო ადგილზე ახალი კარავი ავიშენე, თან ყოველი შემთხვევისთვის ჩემი ნაკვალევი საგულდაგულოდ წავშალე, მაგრამ რად გინდა, მაინც მომაგნო ერთი ცხოველის დახმარებით, რომელიც კარგა ხანია მოიშინაურა და მგელი დაარქვა. მოვიდა და ისევ ამოუშვა ის გულის ამაჩუყებელი ხმა, ისევ გადმოღვარა წყალი იმ ადგილიდან, რომლიდანაც იხედება. რა მექნა, ავდექი და გავყევი, მაგრამ არა, ბატონო, მაგასთან გამჩერებელი მე არ ვარ, უმალვე გავიქცევი, როგორც კი დროს მოვიხელთებ. მაინც რა სულელური ამბებით ერთობა, ახლა იმის გარკვევა უნდა, ის ცხოველები, რომელთაც იგი ლომებსა და ვეფხვებს უწოდებს, ბალახითა და ყვავილებით რატომ ირჩენენ თავს, მაშინ როცა ისეთი კბილები აქვთ, რომ ერთმანეთს უნდა ჭამდნენ. სისულელეა. როგორ, ერთმანეთი დახოცონ? ეს ხომ ის იქნება, რასაც „სიკვდილი“ ჰქვია? სიკვდილი კი, რამდენადაც ვიცი, ჯერჯერობით ქვეყნად არ არის, რაც, ჩვენში რომ დარჩეს, სამწუხაროცაა გარკვეული თვალსაზრისით.
კვირა. როგორც იქნა, დავაღამე.
ორშაბათი. მგონი მივხვდი, რისთვისაა მოგონილი მთელი კვირა - კაცმა რომ გულს გადააყოლოს კვირა დღის მოწყენილობას. ჩემი აზრით, ეს შესანიშნავი იდეაა. ევა ისევ იმ ხეზე მიცოცავდა. ჩამოვაგდე. რა გინდა,