მოთხრობები - მე თვითონ!.. აგვისტოს სიცხეებიანი ბოლო იდგა, მზე ჟინიანად დაჰყურებდა ხეობას. კაცი აღმა მიდიოდა, მდინარის ნაპირებს მიჰყვებოდა. ზურგზე ვეება ზურგჩანთა ეკიდა, შიგ საძილე ტომარა ედო და უკაცრიელ ადგილებში მოხეტიალე მგზავრისთვის საჭირო ზოგი რამ სხვაც. მხარზე სანადირო თოფი ეკიდა, ქამარზე, წინ - ძველებური ხანჯალი, უკან - გეოლოგის ჩაქუჩი. ვაკე ადგილი იყო, მდინარეს ლაღად მიჰქონდა ზვირთები, მაგრამ ნაპირებს უღრანი ტყე გასდევდა, იმდენად ხშირი, რომ დროდადრო იძულებული იყო, ხანჯალი ეხმარა. ბრეზენტის ტანსაცმელზე კატაბარდებს გაჰქონდათ ფხაჭანი და თოფი და ზურგჩანთაც ხან რას წამოედებოდა და ხან რასა.
კაცმა მოშიშვლებულზე გააღწია, ფეხქვეშ წვრილი ქვიშა აუხრიალდა. პირისახე მკლავში ჩაყო, ოფლი შეიმშრალა და გაიფიქრა:
„არც სწორზე და ვაკეზე სიარულია ადვილი. ტყე ხშირია. სიარული კი არა, ძრომიალია! რაღაც სათაკილო სიტყვაა - ძრომიალი, მაგრამ ცხოვრებაში ხომ ასეა - ზოგჯერ კი არ მივდივართ - მივძვრებით!“
კაცმა ჩაიცინა და ხეობას გახედა - საითაც გზა ედო, იქით, ზევითკენ. კარგა მოშორებით კალაპოტში მთებს შვეული, დაღრანტული კლდეები შემოეშვირათ. დაიძრა, იმ კლდეებს მიაშურა. იარა, ზედ მიადგა, მაგრამ ნაპირით გასასვლელი აღარ იყო. ისევ ტყე-ტყე, აღმართებში უნდა ეხეტიალა, კლდეებისთვის ზურგიდან შემოევლო. თითქოს გადაწყვიტა კიდეც, ასე მოქცეულიყო, მაგრამ კლდეზე, წყლის ზედაპირიდან სამიოდ მეტრის სიმაღლეზე, ლავგარდანი შენიშნა. დაათვალიერა, დააკვირდა. მერე თოფი და ზურგჩანთა ძირს დააწყო, ქამარ-ხანჯალი შეიხსნა და შვერილებს მიჰყვა. ლაღად მიდიოდა, ჩვევა ეტყობოდა, მაგრამ უკვე თითქმის სამშვიდობოს გასული, მოწყდა, მდინარეში ჩაიტანა ტყაპანი. უმალვე ამოყვინთა, ერთხანს დინებას გაჰყვა, მერე მძლავრად გამოსჭრა და ნაპირზე გამოვიდა. სული მოითქვა, ისევ კლდეებისკენ გასწია და თავის თავს ღიმილით გამოესაუბრა:
„შე კაი კაცო, შორი გზით მოგევლო, შინ მშვიდობით მისულიყავი... სამაგიეროდ, ვიბანავე, გავგრილდი... უხიფათო ბანაობას გიშლიდა ვინმე?.. არაფერია, ეხლა უკვე ვიცი, როგორც უნდა. გადავალ!“
ბარგთან მივიდა, ტანისამოსი ისე მაგრად გაწურა, რომ ჭრიჭინი დააწყებინა. ჩაიცვა, ქამარ-ხანჯალი შემოირტყა, ტვირთი წამოიკიდა და ისევ ლავგარდანს მიჰყვა. წამით იქ შეჩერდა, საიდანაც გადავარდა. წყალს ჩახედა, გაიცინა და სვლა განაგრძო. კიდევ ერთი კლდე დაუხვდა, საშიში ჭორომი იყო, ორთავ მხრიდან შემოჭრილ კლდეებს მდინარე გრიალით აწყდებოდა, მაგრამ ისიც გაიარა და რუხი კლდეებით გარემოცულ მდელოზე ამოყო თავი.
წყალდიდობის დროს აქაურობას, ალბათ, წყალი ფარავდა, მაგრამ ეხლა რიყეზე, აქა-იქ გაფარჩხული ხეების ძირას, ჩრდილში ბალახს ამოეხეთქა. ნაპირიდან ოცდაათიოდე ნაბიჯის მოშორებით აშოლტილი ტყე იწყებოდა.
კაცმა ხალისიანად ამოისუნთქა, ნაქარევ, მზით გარუჯულ სახეზე ღიმილი აუთამაშდა. იქვე ტანზორბა ფიჭვი იდო, გრჯღა-ბორჯღლი ნახევრამდე წყალში ჰქონდა, კენწერო - შიმალში, ტანს ხავსი მოჰკიდებოდა.
თოფი იმ ხექცეულს მიაყუდა, ზურგჩანთა ძირს დააგდო, ჩაქუჩი შეიხსნა. დამსუბუქებული მხრები აამოძრავა და ის ადგილები მოისრისა, სადაც კუნთები ზურგჩანთის თასმებს დაეხუთათ. ტანხმელი იყო, მხრები ოდნავ მოხრილი და დაქანებული ჰქონდა. მძიმე ტვირთის გამუდმებულმა ტარებამ იცის ასე დაქანებული, მძლავრი მხრები. საფეთქლებში ჭაღარა ჰქონდა, შუბლზე და უპეებთან ნაოჭები აჩნდა, მაგრამ სწრაფი თვალები და მარდი მიხრა-მოხრა ჭაბუკობისა შერჩენოდა.
- ეს ადგილია, - თქვა მან. - ადრე მოვედი. საღამომდე ისინიც მოვლენ... საკვირველია, საკუთარ თავთან ლაპარაკი დამჩემდა! - გაიღიმა და დასძინა: - თითქმის კვირაა, არავინ მინახავს, ვინმეს ხომ უნდა ველაპარაკო, არა?
ზურგჩანთა გახსნა, საძილე ტომარა ამოათრია, გაშალა, ზედ მოიკალათა. მერე თეთრი პარკი ამოიღო. ჩანთაში მთის ქანები ეყარა - ხელი აფათურა, კონსერვის გასახსნელს მიაგნო, ჭამას შეუდგა. დანაყრდა, სუფრა აალაგა და ნაპირთან მივიდა. ჭორომებს გახედა. კლდეებით შევიწროებული მდინარე დაბრკოლებას გახელებით აწყდებოდა, არემარეს გრიალი გაუდიოდა.
„დავიჯერო, ამას ვერ ამოვცურავ? - გაიფიქრა კაცმა და კითხვას უმალვე გაეპასუხა: - წყალი უფრო სწრაფად მიდის, ვიდრე ამოცურვაა შესაძლებელი! ვითომ აგრეა?.. მიდი და სინჯე!.. დინებას ჩავყვები, ნაპირზე დავისვენებ და ვსინჯავ!“ - გადაწყვიტა მან, ადგილი შეარჩია - ნაპირში შემოჭრილი პატარა უბე იყო, - პირქვე დაემხო და ანკარა წყალს დაეწაფა.
ბუნებასთან უშუალო სიახლოვის სიამოვნებაც იგრძნობოდა ამ ხარბ, ჟინიან დაწაფებაში, წყურვილის მოკვლის განცხრომაცა და ჭორომებთან შერკინებაზე ფიქრიც. სულის მოსათქმელად აიღო თავი, ჭორომებს გახედა. ნაზი სიო ქიქინებდა, გრილოდა. მახლობლად ჩხიკვებმა ჩრიახი ატეხეს. კაცმა მიაყურა, ისევ წყლისკენ დაიხარა, მაგრამ აღარ დასწაფებია... წყლის კამკამა სარკეზე ვეება ხე და მის ტოტებში მინაბული ნადირის გამოსახულება ირეკლებოდა.
ბორჯღალიდან ზანტად გამოცურდა მოზრდილი ღორჯო, კაცს ცივი თვალები მიაბჯინა და გაირინდა, თითქოს ჩაკვდა თავის უსაზღვრო უძრაობაში. კაცი ხეზე ჩასაფრებული ნადირის ანარეკლს დასცქეროდა. მის გამომეტყველებაში ფიქრის ძვრაც კი არ იგრძნობოდა - მოულოდნელობამ დამბლა
ჩუქება
