როგორ მოვკლათ პუტინი?! მონოპიესა
სცენაზე დგას ეკრანი, რომელზეც პროექტორის მეშვეობით გამოსახულია ციხის საკნის კედელი და გისოსიანი ფანჯარა. დგას ორსართულიანი საწოლი, მაგიდა, ორი სკამი, უნიტაზი და ხელსაბანი. მოქმედება ორკაციან საკანში ხდება. ზედა სართულზე მწოლს თავზე საბანი ახურავს და სძინავს. ქვედა ნარზე მწოლს კი ზოლიანი პიჟამა აცვია და ხმამაღლა საუბრობს.
- იმ დღესაც ისევ ჩემმა მეუღლემ აიჩემა, გინდა თუ არა, კასპის ბაზარში უნდა წავიდეთო. აღარ მიკითხავს, იქ რა დაგკარგვია-მეთქი, რადგან ზუსტად ვიცოდი, პასუხი არ მომეწონებოდა. არც წინააღმდეგობის გაწევას ჰქონდა დიდი აზრი და ამიტომაც უხმოდ დავთანხმდი. ისე, უფრო შორსაც კი წავსულვართ ტყემლისა თუ პომიდვრის საყიდლად და ეს ამბავი ამიტომაც აღარ გამკვირვებია. წავედით. ჩავედით კასპში. მივადექით ბაზარს. მანქანა ცოტა მოშორებით გავაჩერე და ეზოში შევედით, სადაც გლეხები ავტომობილის საბარგულიდანვე ჰყიდნენ სოფლის ნობათს. ეგრევე კოჭებამდე ტალახში ჩავხტი. გაბრაზებასა და აქ რა ჯანდაბა გვინდა-თქო, ხმამაღლა ძახილს აზრი აღარ ჰქონდა. და რადგან ძველებს უთქვამთ, კაცი ოჯახის თავია და ქალი კი კისერიო, მეც ჩემი თავის განუყრელ კისერს მორჩილად მივყევი. იმან კიდევ იმდენი იტრიალა და იწრიალა, სანამ ერთ ლოყებღაჟღაჟა ქალს არ მიადგა და ერთი ტომარა კარტოფილი სულ სათითაოდ არ გადაარჩევინა. დიდად არც ეს ამბავი გამკვირვებია, რადგან კარგად ვუწყოდი ჩემი ცოლის გრძნეულებრივი ნიჭის შესახებ, რომელიც გონებადაბინდულ ადამიანებს გასაოცარი რაღაცების კეთებას აიძულებდა. და რადგან ვერც ახლა ამოვხსენი ტომარა კარტოფილის უანგაროდ გადარჩევის საიდუმლო, განზე გავდექი და მეზობლის დახლი შევათვალიერე.
საკანში ბნელდება და ნათდება მეორე ეკრანი, რომელზეც დანგრეული ,,რაფი “ არის გამოსახული. იქვე პატარა დახლია მოწყობილი, რომლის წინაც ორი მობუზილი ადამიანი დგას. დახლზე რაღაც წვრილმანები ალაგია. სამხედრო ფორმაში გამოწყობილი კაცი თავშალებში გახვეულ ქალს რაღაცას ეჩურჩულება. ნათდება საკანიც. პიჟამაიანი საწოლზე ზის და თხრობას აგრძელებს.
- ვხედავ, დგას პატარა ტანის ჩამრგვალებული ქალი, რომელიც სულ ერთიანად თავშალებშია გახვეული და რუს მატრონასა ჰგავს. თავზეც თავშალი აქვს წაკრული და სახეც კი არ უჩანს. არადა, არც ისე ცივა, რომ ეგრე ერთთავად თავშალში გამოინასკვო. გვერდით კიდევ ერთი ასევე ტანმორჩილი კაცი უდგას. ძველი, ხაკისფერი სამხედრო ფორმა და ,,ვალინკები “ აცვია. კაცი ქალს დაჟინებით უმზერს და მონოტონურად ყურში რაღაცას ეჩურჩულება. არ გავს ეს კაცი სამხედროს და არც ეს ქალი ჩამოგავს წმინდა მატრონას. აშკარად რაღაც აქვთ გარეგნობაში უჩვეულო და ამაფორიაქებელი. და უცებ ვხვდები, რომ ეს კაცი ძალიან მეცნობა. თავისი ამ დგომის მანერით, ფეხის ხშირად მონაცვლებით და უემოციო სახით. მელოტი თავითაც, წვრილი, მონღოლოიდური თვალებითაც და წინ წამოწეული ყვრიმალებითაც. ეს ოჯახქორი ხომ ზედგამოჭრილი ვლადიმერ პუტინია? ჩემს აღმოჩენაზე მეცინება. აბა, სად ეს ჩია კაცი და სად ის სისხლისმსმელი პუტინი-მეთქი? ვბრუნდები ცოლისა და ლოყებღაჟღაჟა ქალისკენ. იქ საინტერესო ისევ არაფერი ხდება. ქალები ახლა ხახვის სათითაოდ გადარჩევით არიან გართულნი. უცებ თავში ერთობ უჩვეულო აზრი მომდის, რომ პუტინის დედაც კასპელია...
დახლი და საკანი ბნელდება. ნათდება მესამე ეკრანი, რომელზეც მანქანის ძარა არის გამოსახული. იქვე ალაგია ყუთებით ხილი და ბოსტნეულია. საბარგულის წინ ქალები დგანან, ნობათს არჩენევ, ტომრებში ყრიან და მხიარულად საუბრობენ. ისმის პატიმრის სიცილი. დახლი და საკანი ნათდება. დახლის წინ მდგომი წყვილი ისევ ისე გაუნძრევლად დგას. პიჟამიანი სწყვეტს სიცილს, ფეხზე დგება და პირჯვარს იწერს.
- ღმერთო, შენ მიშველე-მეთქი და პირჯვარი გადავიწერე. ან ეს ამბავი საიდან მომაგონდა და ან კი ეს უცნაური ხალხი სად გამომეცხადა-მეთქი, გადავიხარხარე კიდეც, თუმცა პირი მაინც მათკენ ვიბრუნე. უსახო ქალი კი ისევ ისე გაუნძრევლად იდგა და ეს პუტინის მსგავსი კაციც ისევ ისე მონოტონურად რაღაცას ჩასჩიჩინებდა ყურში. ძალიან მომინდა, გამეგო რაზე საუბრობდნენ და მათკენ მივიწიე. რაღაც ძველი, ,,რაფის “ მსგავსი მანქანის წინ იდგნენ და სახელდახელოდ მოწყობილ დახლზე ერთმანეთთან არაფრით დაკავშირებული ნივთებით ვაჭრობდნენ. აბა, რა საერთო შეიძლება, ახლა ჰქონოდა დიდ, სამხედრო ბინოკლს, გამოყვანილ სალას, ლიმონათის ბოთლში ჩასხმულ ჭაჭის არაყსა და უშველებელი ვარსკვლავის ფორმის ქამრის ბალთას? არც არანაირი... ცნობისმოყვარეობამ მძლია და ბინოკლს დავწვდი. ინსტინქტურად თვალები მოვჭუტე და დურბინდში გავიხედე.
პატიმარი დახლთან მიდის, ბინოკლს იღებს და შიგ იხედება. ჯერ კაცს უყურებს, მერე ქალს და ბოლოს დარბაზისკენ ბრუნდება.
- გამიჭირდა, მაგრამ მაინც გავარჩიე კაცის მოგუდული სიტყვები, დედა, მე შენს წასაყვანად ვარ ჩამოსულიო. მოულოდნელობისგან პირიც კი დავაღე. წყვილმაც სწორედ
ჩუქება
