ჩემი იერუსალიმი ოპერაცია „ღვთაებრივი ცეცხლი“
როდესაც კაცი სანახევროდ რწმენაშია, ყოველთვის იწყებს ადვილი გამოსავლის ძებნას და მეც სწორედ ასე დამემართა. იმის მაგივრად რომ, როგორც სხვა დანარჩენნი, ავმდგარიყავი დილის სამ საათზე და მივსულიყავი ძველი ქალაქის შესასვლელთან, ადვილი გზა ავირჩიე და ფული გადავიხადე. ფული კი იმაში გადავიხადე, რომ მე და ჩემი მეუღლე ვიღაც უჯიშო არაბს მთელი ღამით დავემალეთ. დიახ, რიგში დგომას უსახურ სასადილოში ჯდომა ვამჯობინე. ძალზედ აბსურდულად ჟღერს ეს ყველაფერი, მაგრამ თუ გავითვალისწინებთ მაცხოვრის საფლავზე ცეცხლის გადმოსვლისას დასწრების სურვილს, მაშინ მერწმუნეთ, რომ ცდად ყველაფერი ღირდა.
მოკლედ, ტურისტთა თუ მომლოცველთა ჩვენი ჯგუფის ხელმძღვანელმა ჯვარცმის პარასკევს გვამცნო, რომ შაბათ დღეს ძველი ქალაქი მთლიანად იხურებოდა. იქაური ძალოვანი სტრუქტურები მკაცრად აკონტროლებდნენ ტურისტთა გადაადგილებას და ამიტომაც, განსაკუთრებული უსაფრთხოების ზომებიდან გამომდინარე, მთელ ძველ ქალაქში რჩებოდა მხოლოდ ერთადერთი გახსნილი ქუჩა, საიდანაც შესაძლებელი იყო მთავარ საყდარში მოხვედრა; ანუ, ძველ ქალაქში რომც მოხვედრილიყავი, მაცხოვრის ტაძარში ისე ვერ აღმოჩნდებოდი, ის ერთი ქუჩა რომ არ გაგევლო. ამას ემატებოდა, ათიოდე გამშვები პუნქტი და გიჟური სრბოლა „ა“ წერტილიდან „ბ“ წერტილამდე. ყოველივე ზემოთქმულის გათვალისწინებით, ცეცხლის გადმოსვლაზე დასასწრებად და საყდარში მოსახვედრად რამდენიმე საშუალება არსებობდა. პირველი: დგებოდი დილის სამ საათზე და ოთხისთვის უკვე ძველი იერუსალიმის ერთ-ერთ კარიბჭესთან იყავი, მერე მთელი ღამე ელოდებოდი, როდის გახსნიდნენ კარს და შეგიშვებდნენ ძველ ქალაქში. თუმცა, არავინ იცოდა ზუსტად, საერთოდაც თუ გახსნიდნენ იმ კარს, რომელთანაც შენ იდექი, რადგან ასეთი კარიბჭე კიდევ შვიდი იყო და თანაც, გასათვალისწინებელი იყო ის ფაქტი, რომ რელიგიურად აჟიტირებული ბრბო, „სტიქიურობის“ თვალსაზრისით არაფრით ჩამოუვარდებოდა დამფრთხალ ცხენთა რემას. არსებობდა აგრეთვე მეორე საშუალება და ეს გახლდათ ოფიციალური საშვი, ანუ მოსაწვევი, რომელიც მხოლოდ სამღვდელო პირებს ჰქონდა ანდა იმ რჩეულთ, რომელთაც ბედის დავთარში ეწერათ ცეცხლის გადმოსვლაზე საშვით დასწრება. რაღა თქმა უნდა, ასეთნი ძალზე ცოტანი აღმოჩნდნენ და იმათ ნახევარს კიდევ ამ საშვის ფერადი ქსეროასლი აღმოაჩნდა; და იყო კიდევ მესამე გზა: იქვე, მთავარ საყდართან ახლოს, მდებარეობდა არაბული უბანი თავისი პატარა, მოკირწყლული ქუჩებით, ჭრელი მაღაზიებითა და უკბილო მოხუცებით გამოტენილი საჩაიე-სასადილოებით. სწორედ ეს ყოჩაღი არაბები, უკბილონიც და დაკბილულნიც, უცხოელ სტუმრებს სთავაზობდნენ ფრიად ორიგინალურ სერვისსა და სურვილის ახდენის საშუალებას. ანუ გარკვეული თანხის სანაცვლოდ, ისინი მთელი ღამით გტოვებდნენ თავიანთ ამ საკვებ-სამეწარმეო წერტებში დილამდე, მერე კი გამთენიისას კარს გიხსნიდნენ და შენც ყოველგვარი ჭყლეტისა და ქუჩაში ღამის თევის გარეშე მაცხოვრის საყდარში ხვდებოდი. აქედან გამომდინარე, ვისაც ჰქონდა საკმარისი ძალაუფლება, ჩალიჩობდა საშვს, ვისაც ჰქონდა საკმარისი ფული, ესწრაფოდა დაუვიწყარ ღამეს არაბის „საპურმარილოში“ და ვინც რწმენით იყო აღვსილი, იდგა კარიბჭესთან და ისევე ნატრულობდა ცეცხლის გადმოსვლაზე მოხვედრას, როგორც სხვა დანარჩენნი. ჰოდა, ყველა თავის გზას ირჩევდა და ჩვენც, ღამის ათ საათზე აღმოსავლეთის ჭიშკართან შეხვედრა დავუთქვით ჩვენს არაბ მოკავშირეს.
ზუსტად დათქმულ დროსა და ადგილზე ღამის წყვდიადი წყვილმა მანათობელმა თვალმა გაანათა. ეს ჩვენი მოკავშირე და „კუნაპეტ“ ღამეზე შავი არაბი გახლდათ. ისე მოგვიახლოვდა და გვანიშნა მომყევითო, რომ სალმის მოსაცემადაც არ შეჩერებულა. ჩვენც, თავგადასავლების მაძიებელნი, ძუნძულით მივყევით აგენტს კოდური სახელწოდებით „ჯეკი“ და საიდუმლო მისიაც დაიწყო. თავბრუდამხვევი სისწრაფით მიგვარბენინებდა ძველი ქალაქის საფეხურებიან, ვიწროსა და ჭრელ ქუჩებში. მერე სწორედ იმ ერთადერთი კონსპირაციული სადგომის კართან შეჩერდა, სადაც ღამე უნდა გაგვეთია და შედარებით თეთრი ხელისგულით გვანიშნა, აქ გაჩერდითო. თუნუქის გისოსებში ჩასმული კარი ხმაურით გამოაღო და ისე ოპერატიულად შეგვყარა ოთახში, ნახვამდის თქმაც ვერ მოვასწარით. კარი ღრჭიალით მიიხურა, გასაღები რამდენიმეჯერ გადატრიალდა გულანაში და მისტიკურმა ხმამ გვამცნო, რომ დილის რვა საათამდე გარე სამყარო ჩვენგან კიდევ უფრო შორს იყო, ვიდრე კარს მიღმა. ჩაგვკეტეს და თან მკაცრად გაგვაფრთხილეს, თუ იხმაურებთ, ღამის დარაჯნი უეჭველი გიპოვიან და კლიტის გატეხვაც რომ დასჭირდეთ, მაინც ყველას გარეთ გაგყრიანო. რაღაცნაირად დავნაღვლიანდი და უნებურად მზერა კარიდან ოთახისკენ გადავიტანე და ჰოი, საოცრებავ? ერთი იმდენი ხალხი უკვე იქ გველოდა. თურმე, ეს ჩვენი არაბი ორმაგი აგენტი ყოფილა და ჩვენ გარდა, სხვა ქვეყნებთანაც აწარმოებდა მოლაპარაკებებს. მართალია, ძირითადად ერთმორწმუნე და პოსტსაბჭოურ ერებთან, მაგრამ მაინც განსხვავებულებთან.
საშუალო ზომისა და დაბალჭერიანი ოთახი სავსე იყო გრძელი მაგიდებითა და ასევე გრძელი სკამებით. ამ სკამებსა და მაგიდებთან კი მოკალათებულნი იყვნენ ჩვენი მომავალი მეზობლები, რომელნიც გაფართოებული თვალებით მოგვჩერებოდნენ და გულში ფიქრობდნენ, „ო, ბლინ, აპიატ გრუზინი“. ჩვენ კიდევ, ყოველგვარი ცერომონიისა და რიტუალების გარეშე, უხმოდ
