პირველი წელი - თავი პირველი
(სამერსაიდის სკოლის დირექტორის, ჰუმანიტარული მეცნიერებების ბაკალავრ ენი შირლის წერილი გილბერტ ბლაითს, რედმონდის კოლეჯის სამედიცინო ფაკულტეტის სტუდენტს კინგსპორტში)
„ქარიანი ტირიფები“
„ლანდის შესახვევი“
სამერსაიდი, პრინც ედუარდის კუნძული
ორშაბათი, 12 სექტემბერი.
უძვირფასესო:
მისამართიც ასეთი უნდა, არა?! გსმენია რამე ესოდენ საუცხოო? „ქარიანი ტირიფები“ ჩემს ახალ სახლს ჰქვია და მომწონს. „ლანდის შესახვევიც“ მომწონს, რომელიც კანონით არც არსებობს. სინამდვილეში, ის ტრენტის ქუჩაა, თუმცა ასე მხოლოდ იმ გამონაკლის შემთხვევებში მოიხსენიებენ, როდესაც „ყოველკვირეულ ცნობებში“ იბეჭდება... მაშინაც ხალხი ერთმანეთს გადახედავს ხოლმე და კითხულობს, ღვთის გულისათვის, ეს სად არისო? ლანდის შესახვევია... რა მიზეზით დაერქვა, ამის თქმა არ შემიძლია. რებეკა დიუსაც ვკითხე, მაგრამ მხოლოდ ის მითხრა, რომ ოდითგან „ლანდის შესახვევი“ რქმევია და, რომელიღაც ძველისძველი თქმულების თანახმად, ოდესღაც იქ მოჩვენებას უცხოვრია, თუმცა რებეკა თავისზე უარეს საფრთხობელას ამ ქუჩაზე არ გადაჰყრია.
როგორც უნდა იყოს, სათქმელს არ უნდა გავუსწრო. რებეკა დიუს ჯერ არ იცნობ. არადა, მოგიწევს. დიახ, აუცილებლად გაიცნობ, რადგან წინასწარ ვჭვრეტ, რომ ის ჩემს მომდევნო წერილებში მნიშვნელოვან როლს ითამაშებს.
ახლა მწუხრია, ძვირფასო. (სხვათა შორის, „მწუხრი“ ლამაზი სიტყვაა, არა? ბინდბუნდზე მეტად მომწონს. ხავერდოვანია... იდუმალი და... მწუხარე). დღისით სამყაროს ვეკუთვნი... ღამით – ძილსა და მარადისობას... აი, მწუხრის ჟამს ორივესგან ვთავისუფლდები და მხოლოდ საკუთარ თავსა და შენ გეკუთვნი. ამიტომ, მწუხრის ამ კურთხეულ საათს შენთვის მოსაწერად ვაწესებ. თუმცა, ეს სასიყვარულო წერილი არ იქნება. წრიპინა კალამი მაქვს და სასიყვარულო წერილებს წრიპინა კალმით ვერ დავწერ... ვერც მახვილწვერიანით და ვერც დალეულით. ისეთ წერილს ჩემგან მაშინ მიიღებ, როდესაც შესაბამისი კალამი მექნება. მანამდე ჩემს ახალ საცხოვრებელსა და მის ბინადრებზე მოგიყვები. შესანიშნავი ხალხია, გილბერტ.
საცხოვრებლის მოსაძებნად სამერსაიდში გუშინ მისის რეიჩელ ლინდის თანხლებით ჩამოვედი. საყიდლები მოიმიზეზა, მაგრამ ვიცი, რომ სინამდვილეში სახლის შესარჩევად გამომყვა. ჩემი დიპლომისა და ბაკალავრის ხარისხის მიუხედავად, მისის რეიჩელს იმ გამოუცდელ ახალგაზრდად მივაჩნივარ, რომელსაც გაძღოლა, მითითება და ზედამხედველობა სჭირდება.
მატარებლით ვიმგზავრეთ და ძალიან სასაცილო ამბავი გადამხდა, გილბერტ. თვითონაც იცი, რომ თავგადასავლებში უნებურად ვეხვევი. როგორც იტყვიან, მათ უბრალოდ ვიზიდავ.
ეს მაშინ მოხდა, როცა მატარებელი ბაქანზე ჩერდებოდა. წამოვდექი, მისის ლინდის ჩემოდნის ასაღებად დავიხარე (აპირებდა, რომ კვირა დღე სამერსაიდში მეგობართან გაეტარებინა) და თითის ფალანგებით მძიმედ ჩამოვეყრდენი იმას, რაც სკამის პრიალა სახელური მეგონა. იმავე წამს ისეთი ძლიერი ტკაცანი გამცვივდა თითებზე, სიმწრისაგან ლამის ავკივლდი. ის, რაც სკამის სახელური მეგონა, მელოტი თავი აღმოჩნდა, გილბერტ. კაცი ახლად გამოღვიძებულს ჰგავდა და გამძვინვარებული მიმზერდა. მდაბლად მოვუბოდიშე და მატარებლიდან შეძლებისდაგვარად სწრაფად ჩამოვედი. უკანასკნელად რომ გავხედე, ის თვალებს ისევ მძვინვარედ აბრიალებდა. მისის ლინდი თავზარდაცემული იყო, მე კი ფალანგთაშუა სახსრები დღემდე მტკივა!
ნამდვილად არ ველოდი, რომ სახლის პოვნა გამიჭირდებოდა, რადგან ვინმე მისის ტომ პრინგლი უკანასკნელი თხუთმეტი წლის განმავლობაში ბინას თურმე სულ სკოლის დირექტორებზე აქირავებდა. თუმცა, რაღაც აუხსნელი მიზეზით, მოულოდნელად „მათზე ზრუნვისაგან“ გადაიღალა და არ მიმიღო. რამდენიმე სასურველ სახლშიც ზრდილობიანად მომიბოდიშეს. ზოგიერთი სახლი კი სასურველი სულაც არ აღმოჩნდა. მთელი დღე ქალაქში ხეტიალისაგან გადავხურდით, დავიღალეთ, დავსევდიანდით და თავი აგვტკივდა... ყოველ შემთხვევაში, მე. ის იყო, სასოწარკვეთილს ხელი უნდა ჩამექნია, რომ... ლანდის შესახვევი სწორედ იმ დროს გამოჩნდა!
იქ მისის ლინდის ძველი მეგობრის, მისის ბრედოკის, სანახავად შევიარეთ. მან თქვა, რომ შეიძლებოდა, „ქვრივებს“ მივეღე.
– როგორც ვიცი, რებეკა დიუსთვის გასამრჯელოს გადასახდელად, მდგმურის აყვანა სურთ. მცირეოდენი დამატებითი შემოსავლის გარეშე რებეკას შენარჩუნებას ვეღარ შეძლებენ. და თუ რებეკა წავა, მათ ბებერ, წითურ ძროხას ვინღა მოწველის?
მისის ბრედოკი ისე მომაშტერდა, თითქოს ის წითელი ძროხა ჩემი მოსაწველი ყოფილიყო. თუმცა, რომ დამეფიცა, შემიძლია-მეთქი, არ დამიჯერებდა.
– რომელ ქვრივებზე საუბრობ? – ჰკითხა მას მისის ლინდმა.
– აი, დეიდა ქეითსა და დეიდა ჩეტიზე, – ისე მიუგო მისის მედოკმა, თითქოს ნებისმიერს, მათ შორის ჰუმანიტარული მეცნიერებების ბაკალავრსაც, ეს ამბავი უნდა სცოდნოდა, – დეიდა ქეითი, მისის ამასა მაკ-კომბერი, კაპიტნის ქვრივია; დეიდა ჩეტი კი, მისის ლინკოლნ მაკ-ლინი, ჩვეულებრივი ქვრივი. თუმცა, მათ ყველა „დეიდას“ ეძახის. ისინი „ლანდის შესახვევის“ ბოლოში ცხოვრობენ.
„ლანდის შესახვევი!“ ეს გადამწყვეტი აღმოჩნდა. ვიცოდი, რომ ქვრივებთან უნდა დავბინავებულიყავი.
– მოდით, ქვრივების სანახავად ახლავე წავიდეთ, – ვთხოვე მისის ლინდს. მეჩვენებოდა, რომ წუთსაც თუ დავკარგავდით, ლანდის შესახვევი კვლავ ზღაპრულ ქვეყანაში გაუჩინარდებოდა.
– მათი მონახულება შეგიძლიათ, მაგრამ რებეკას გადასაწყვეტია, მიგიღებენ თუ არა. მერწმუნე,
ჩუქება
