შტრიხები ავტორის პორტრეტისათვის
როსტომ ჩხეიძე:
„თუ ვინმე ქმნის დღეს ქართული ჟურნალისტიკის სახეს, ერთი მათგანი, დამერწმუნებით, საუკეთესო წარმომადგენელი ჩვენი საზოგადოებრივი ცხოვრების, ჩვენი მწერლობის, ჩვენი ჟურნალისტიკისა – სოსო ჭუმბურიძე გახლავთ.
თავისი სტილით, თავისი მანერით, სიღრმით, თავისი ზნეობრივი პოზიციით, ბევრ რამეს განსაზღვრავს ჩვენს მოუგვარებელ საზოგადოებრივ ცხოვრებაში... თვითონ ფორმაა ამ ჩანაწერებისა ორიგინალური... ყოველივე დახვეწილად არის მოქცეული მცირე ფორმაში და მთლიანობაში წარმოგვიდგება მხატვრულ-დოკუმენტურ პროზად – ლიტერატურულ ჟანრად“.
ვახტანგ დავითაია:
„მე ბატონი სოსოს ნაწერები ზნეობის ნიმუშებად მიმაჩნია. არ არის საკმარისი, იყო ნიჭიერი, იყო პროფესიონალი. თუ სულით პოეტი არა ხარ, ღირებულ ნაწარმოებს ვერ შექმნი. ასეა ფერწერაში, ქანდაკებაში, კინემატოგრაფში, ხელოვნების ნებისმიერ დარგში, მითუმეტეს, ლიტერატურაში.
ბატონი სოსო ამ სამივე თვისებით ხასიათდება.
...მეთვალყურეა თავისი ქვეყნის პროცესებისა. ძალიან კარგად ხედავს კარგს, რაზედაც სიამოვნებით წერს, მაგრამ ცუდიც არასოდეს გამორჩება და როცა ცუდზე უხდება წერა, იგი არ იწყებს ლავირებას ან შელამაზებას. ამბობს სიმართლეს ისე, როგორც არის სინამდვილეში. და ჩვენს დღევანდელობაში იგი მოქალაქეობრივი კეთილსინდისიერების იშვიათი მაგალითიცაა“.
რევაზ სირაძე:
„ბატონი სოსო პატივს სცემს მკითხველს თავისი ლაკონიურობით – ამ იშვიათი უნარით.
შეგახსენებთ ორი დიდი ფრანგი მწერლის შეპასუხებას – დრო რომ მქონოდა, უფრო მოკლედ მოგწერდიო... დღეს ეს როგორ ფასობს, მოგეხსენებათ, როცა ენად გაიკრიფა ქვეყანა, დარბაისლობა, ენობრივი დარბაისლობა სანთლით საძებარია“.
გიორგი გოგოლაშვილი:
„...ვისთვის არის სახიფათო ეს ჩანაწერები? ცხადია, ზნეობრივ საზოგადოებაში და სამართლებრივ ქვეყანაში სახიფათო უნდა იყოს იმისთვის, ვინც არის სამიზნე ამ ჩანაწერებისა. სამწუხაროდ, ჩვენს რეალობაში იმათთვის ეს სახიფათო არ არის... სახიფათო არის იმისთვის, ვისთვისაც წესით, არ უნდა ყოფილიყო – ავტორისათვის“.
ლევან ბრეგაძე:
„ეს ჟანრი ძალიან თანამედროვეა და ყოველთვის ჩანს, როგორი ოსტატია ავტორი. ფორმულირების, რეპლიკის მაღალი კულტურა ჩანს და სწორედ ეს არის ამ ჟანრში მთავარი“.
რეზო კვესელავა:
„იოსებ ჭუმბურიძე ერთ-ერთი გამორჩეულია იმათ შორის, ვინც დღეს ფიქრობს და წუხს საქართველოზე... „გრძელი სიტყვა მოკლედ ითქმის“ – აი, ავტორის სტილის არსებითი მხარე, თუმცა, როცა საჭიროა, მას შეუძლია, გრძლად ისაუბროს. მისი ეპიგრამები ყურადღებას იქცევენ სინათლით, სიმახვილით, სიზუსტით. ცხადია, რომ ტკივილს არ უყვარს გრიმასები... სამშობლო მისთვის ყველაფერზე მაღლა დგას, – ამას ხმამაღლა აცხადებს. ვისაც ეს ავიწყდება, ავტორი იმის მიმართ დაუნდობელია. მას არ ეშინია შედეგების და არ ეძებს დელიკატურ სიტყვებს“.
ჩუქება
