მკითხველისადმი
ვინც ამ ჩანაწერებს ბოლომდე ჩაჰყვება, ეგებ გაუკვირდეს კიდეც, როდესაც შეიტყობს, რომ ეს ყოველივე დღიურის ფურცლებია.
თუკი მკაცრი ჟანრობრივი თვალსაზრისით განისაზღვრება, ჩანაწერთა ეს ციკლი მოიცავს კრიტიკულ-ესთეტიკურ ესეებს, რეცენზიებს, პოლემიკურ შენიშვნებს, გამოხმაურებებს, ჩანახატებს... და დღიურის ნასახიც კი არსადაა თავისი თვითმყოფადი სახით.
მაგრამ, მოგეხსენებათ, გარეგნობა ყოველთვის არ შეესატყვისება მის არსს, და ამჯერადაც სწორედ ის განწყობილებანია მთავარი, რაც თვითეული ჩანაწერიდან ასე მკაფიოდ და ხელშესახებად გამოსჭვივის – ამრეკლავი ავტორის სულიერი ყოფისაც და ქვეყნის საზოგადოებრივ-პოლიტიკური ცხოვრებისაც. და ასეთ დროს გამჭვირვალე მინიშნებანი და პირწმინდად ლიტერატურული საბურველი უფრო ექსპრესიულად გამოხატავს იმ ტკივილებსაც და ამაღლებულ მისწრაფებებსაც, რაც პუბლიცისტიკის ჩარჩოში წამიერებისათვის იქნებოდა განწირული.
დაე რჩებოდეს ზოგიერთი ფიქრი მაინც საზოგადოებ ცნობიერებაში, არა კმარა, რასაც უნუგეშოდ ვფანტავთ და ვკარგავთ?
ავტორის სატელევიზიო გამოსვლები პირველი არხის დილის პროგრამასა („ალიონი“) და საპატრიარქოს ტელევიზიის დილის პროგრამაში („განთიადი“) ის ხელსაყრელი საბაბი აღმოჩნდა, რამაც გამოიწვია ლიტერატურული საუბრების ერთი ნაკადის მოქცევა ამ კომპოზიციურ ჩარჩოში. ციკლი იმთავითვე იყო განზრახული, როგორც კი პირველი ნიმუში დაიბეჭდა ახალდაარსებული ჟურნალ „ომეგას“ ფურცლებზე 1999 წლის პირველ ნომერში, რომელიც ნოემბრის თვეში გამოიცა.
მას შემდეგ უეკრანო გამოსვლების ციკლი თანდათანობით ივსებოდა ამავე ჟურნალშიც, და კიდევ იმ გაზეთსა და ჟურნალში, ერთი და იგივე სახელწოდება რომ ჰქვია – „ჩვენი მწერლობა“. ერთი ხანობა, როდესაც ჩემი რედაქტორობით აღარც ჟურნალი გამოიცემოდა და აღარც გაზეთი და უმთავრესად „რეზონანსი“ მეგულებოდა თანამდგომად, ამ ციკლის ორმა ნიმუშმა ამ გაზეთის ფურცლებზეც იხილა მზის სინათლე.
ამ ყაიდის ჩანაწერები კვლავაც გაგრძელდება ჩემს შემოქმედებაში?
რატომაც არა – ციკლი იმისაა, რომ ბოლო არ უჩანდეს და გამუდმებით მოითხოვდეს შევსებასაც და გამრავალფეროვნებასაც, და თუ ამოწურვის საშიშროება დაუდგება, ავტორს არ გამორჩეს წერტილის დროულად დასმის წუთი.
ასეა თუ ისე, რაც ხამუშ-ხამუშად იწერებოდა ამ თორმეტი წლის მანძილზე, მათმა ნაწილმა ჯერჯერობით ამ გარეკანში მოიყარა თავი, რაკიღა გამომცემლობა „ინტელექტის“ მიერ წამოწყებულმა კიდევ ერთმა წარმატებულმა პროექტმა უეკრანო გამოსვლების ციკლიც დაისაჭიროვა თავისი მრავალმხრივობის კიდევ ერთ დასტურად.
მათი მხრიდან ამ შემოთავაზებამ კი განმიმტკიცა რწმენა, რომ მარტო მე არ მეჩვენებოდა ჩანაწერთა ეს ნაკადი დღიურის ფურცლებად – ასევე აღიქმებოდა ნამდვილ მკითხველთა თვალშიც.
გამორიცხული არ არის, რომ ამ გადასახედიდან დღიურის ფურცლებადვე აღიქმებოდეს ის ყოველივე, ჩემი ხელიდან რაც გამოსულა, მაგრამ ამ ვითარების გამოდევნება შორს წაგვიყვანს და ამიტომაც ამ ციკლის იდუმალი ფონის, ასე ვთქვათ, დღიურულობის აღნიშვნა ვიკმაროთ.
ჩანაწერები ხელუხლებელია.
შესაძლოა არაერთ რეალიას დღესდღეობით სხვაგვარად გავიაზრებდე და ამ განსხვავებულ შეხედულებებსა თუ დაკვირვებებს თავი ეჩინოს ჩემს სხვა კრიტიკულ-ესთეტიკურ თხზულებებში, მაგრამ ზედმეტად მივიჩნიე ამ ჩანაწერების ტექსტში ჩარევა, რათა მკითხველისთვის დაფარული არ დარჩენილიყო ის განწყობილებანი (თუნდაც უკვე გადაფასებული), რაც უეკრანო გამოსვლების გულისგულს შეადგენს.
თუ დღიურია, ბარემ ბოლომდე დღიური იყოს. ბოლოსდაბოლოს, არამარტო მწერლური მრწამსი თუ კონცეფცია-შეხედულებანია საგულისხმო მკითხველისათვის, არამედ ის წამებიც, რაც შესაძლოა შეიცვალოს დროის კვალობაზე. წამებს განსაკუთრებული მნიშვნელობა რომ არ ენიჭებოდეს, ამხელა მიმდინარეობაც არ შეიქმნებოდა XX საუკუნის დასავლურ ხელოვნებაში (და არა მარტოდენ ლიტერატურაში) – იმპრესიონიზმი.
ვისწავლოთ წამის ფასი.
შევიცნოთ წამის განუმეორებლობა.
თუმც... ემანდ ფილოსოფიაში არ გადავიჭრა. ვითომ აკლდეს ჩვენს ცხოვრებას ფილოსოფოსობა და ფილოსოფოსები, მეც რომ არ შევემატო კიდევ ერთ მოცლილ წევრად.
ისე ჩანაწერთა ამ ციკლს დოკუმენტური ნოველებისა თუ მინიატურების ჩართვაც მოუხდებოდა?
დაე ეს რკალი დარჩეს ასეთად, როგორც შეიქმნა, და თუ ამ ჟანრთა აუცილებლობასაც ვიგრძნობ ციკლის გამამრავალფეროვნებლად, მათ გამოყენებას ვინ დამიშლის მომდევნო რკალებში, რომელთაგან თვითეულში ამდენივე მასალა თუ ვერ მოიყრის თავს, რაღაც ხომ მაინც დაგროვდება.
სხვა თუ არაფერი, თავშესაფრად გეგულება უეკრანო გამოსვლები და დასავიწყებლად რანაირად გაიმეტებ?!.
ჩუქება
