მინიატურები 2

გიორგი კეკელიძე

2015 წელი | "საბას" წიგნები

პოეზია | უფასო | 1 ლარზე ნაკლები

11,271 ნახვა

4.6

(0 რეცენზია /10 შეფასება)

მსურს წავიკითხო

ჩემი რჩეული

0.99

ყიდვა

ჩუქება

ანოტაცია

გიორგი კეკელიძის პოეზია განსაკუთრებით გამოირჩევა ტექსტის მეტაფორული, სახეობრივი სტრუქტურით, ტროპული ნაირფეროვნებით, რომელიც იმდენად ზუსტია, რომ მკითხველის წარმოსახვაში ერთგვარად მულტიპლიკაციური კადრების სახით ცოცხლდება. ამდენად, განსაკუთრებით საინტერესოა მისი პოეზიის მხატვრობის საშუალებით გამოხატვის ცდები. ამ შემთხვევაში მკითხველს საშუალება ეძლევა თავისი წარმოდგენა შესანიშნავი მხატვრის, მაი ლაშაურის ინტერპრეტაციებს შეადაროს. წიგნების სერია “მინიატურები” ქართველი პოეტის, გიორგი კეკელიძისა და მხატვრის, მაი ლაშაურის ერთობლივი პროექტია, რომელშიც პოეზია და მხატვრობაა გაერთიანებული. გთავაზობთ მინიატურების მეორე წიგნს, რომლის საშუალებითაც მკითხველს თუ მნახველს საშუალება ეძლევა კიდევ ერთხელ ისიამოვნოს წარმოსახვის, ინტერპრეტაციის, მეტაფორების, სიტყვებისა და ფერების საინტერესო თამაშით.

ვრცლად

რეკომენდებული ელ. წიგნები

დაწვრილებით ელ. წიგნის შესახებ

ელ. წიგნის მახასიათებლები

სათაური:

მინიატურები 2

ავტორი:

გიორგი კეკელიძე

გამომცემელი:

"საბას" წიგნები

გამოცემის თარიღი:

2015

გვერდები:

კატეგორია:

პოეზია

ნახვები:

11271

რეიტინგი:

4,6

მკითხველთა რეცენზია

საშუალო შეფასება

(10) რეცენზია

4.6

რეიტინგის განაწილება

5

[8]
4

[1]
3

[0]
2

[1]
1

[0]

წიგნის შესახებ

მინიატურები 2

გიორგი კეკელიძე

11271 ნახვა

წასაკითხი

რჩეული

0.99 ლარი

ყიდვა

სარჩევი

ყდა
მინიატურები

მინიატურები

თოვს, სიყვარულის თოკზეც დადო, ცივა და მალე,
დაღლილი ფიქრი უცაბედად უჩქარებს ნაბიჯს
და გწერ, ნეტავი თოკის შენი, მეორე ბოლო,
ისევ გიჭირავს თუ ქუჩაში ბოძს გამოაბი

ღამეს რომ ვტეხ –
ტანზე მრჩება მისი ნამსხვრევები –
მზე ვერ მაცლის.

თუ მენატრები, მე ვწვები და ღრმად ვხუჭავ თვალებს -
ეს ერთადერთი გზაღა დამრჩა შენი დანახვის

უძილოთათავის – მოსატყუებელთაგან, ყველაზე რთული – თვალის მოტყუებაა

მზის ძირას ვზივარ -
ჩემი ფიქრების ჩრდილი ხარ რახან,
ეს ზაფხულიც აღარ მაწუხებს.

რაღა აზრი აქვს დილით ადგე,
სარკეში მზერა გაისწორო, მერე საყელო –
თუ მესიზმრე და დილით არ ახდი –
ეგებ ჯობდეს, გამდინარე წყალს სიზმარი კი არა,
ჩემი თავი გავაყოლო.

ვწვები. სიზმრისგან დაცლილია ჩემი სხეული -
რაც ძილს არ ნიშნავს, ნიშნავს - ვწვები და მე ვბრმავდები.

თუ სიყვარული გაზაფხულია -- რატომ ვეძებ გამხმარ ტოტებს, როცა ამდენი მწვანე ხეა.
თუ სიყვარული ზაფხულია -- ქურქს რატომ ვეძებ, როცა გარეთ მზე წვიმს და სიცხე ადიდდა.
თუ სიყვარული შემოდგომაა -- რატომ მშია, როცა ყანებს ზედ კბილის წინ უმწიფთ ნაყოფი.
თუ სიყვარული ზამთარია -- მაშინ გაზაფხული რატომ არის, ან ზაფხული რატომ არის, ან შემოდგომა. რატომ დგება წელიწადის ეს დროები, ამ ფანჯარასთან რატომ ველი სხვა სიმღერის შემობრუნებას.

მზე ისევ ოდნავ მწვანე რძეში გამომბალ პურს ჰგავს, დარდით გამოხრულ სიბრძნის კბილში ვიგუბებ ღვინოს და კატას მოაქვს ჩემი მკვდარი ბებიის მურგი, რომ თავი დავდო, სევდა დავდო და დავიძინო.

კვლავაც ისეთი ულმობელი სიჩუმე იწვა
- ყური მეტკინა სიჩუმისგან და დავიყვირე

რადგან ხანდახან მარტოობა ისე გინდება,
საკუთარ ჩრდილსაც სიძულვილის ეჭვით უყურებ.

რაც გაგიცანი – ვერ ვიღვიძებ.
ქუთუთოებს ვიცვლი უბრალოდ
– როცა ძველს ვახელ – შენ მეფარები.

თოვს – ნიშნავს ღამეც ღამეს თეთრად ათენებს
და ღრუბლის ფერფლი თამბაქოს ფერფლს დაფარავს კართან,
ნიშნავს ტოტებცრუდაყვავებულ ანტენებს,
სახლებს – თვალი რომ გაეყინათ და ღია დარჩათ.

ჩემი ზურგისთვის ყველაზე მძიმე ტვირთი – უკვე მოჭრილი ფრთებია

შენი მოსვლა – დავიწყებული სუნთქვის გაკვეთილები

ნავში ვიწექით, ცხრა ტანს იქით გვიცემდა გული
და გული სისხლის წამდაუწუმ იხდიდა საბანს.

თუ უზომოა ეს სიყვარული, როგორღა იმატებს

მძიმე დღე მქონდა დოლაბივით მობმული ფეხზე,
ღამის ტბებამდე ვითრიე
და ერთად ჩავეშვით

ხანდახან მინდა რომ სიყვარული, გაფუჭებულ თამბაქოსავით
დავღეჭო და გადმოვაფურთხო,
მაგრამ იმ ძველ სიმღერებს ვუფრთხი,
ადრე, ძილის წინ რომ გიმღერე,
ვაითუ მკვდარმა სიმღერებმა გაიღვიძონ,
შური იძიონ.

როცა ლოდინის სიგრძისაგან ისე გშივდება,
რომ სიყვარულის შემონახულ შეჭამ ნარჩენებს

გზაზე, რომელზეც მივდიოდი, ჭორი დაყარეს -
უკან დაყარეს - ფეხის ნაცვლად, ჩრდილი გამეჭრა

ხანდახან სიყვარული მტერს ჰგავს.
მდინარესთან უნდა დაჯდე,
დაელოდო და მდინარე მტრის გვამივით ჩამოატარებს.

ხან სიყვარული ისე მაღლაა --
თავის მოკვლაც აღარ გინდება,
ამოსული სულიც ვერ შეწვდება იმ სიმაღლეებს.
ამიტომაც შენს თავში ზიხარ,
მოწყენილი. უიარაღო.

სიყვარულის დავიწყების გაკვეთილები, კვლავ
მოითხოვს სხვა ცრემლების ზედმიწევნით დაზეპირებას

წვიმს,
ჩვენ კი სულაც დაგვავიწყდა,
რომ უკან სახლი, უკან საწოლი,
უკან სითბო კი არ დაგვრჩა,
ჩვენით დავტოვეთ და
კვლავ ჯიუტად მივუყვებით
წყლულიან ბილიკს
და არასოდეს არ ვაპირებთ მხარი ვიქციოთ,
თუნდ ცა დაიქცეს ანუ ნიშნავს –
ღმერთი ზის და
ღმერთი
წყალს ნაყავს
ანუ წვიმს..

იანვარია.
მე გამოვივლი თოვლიანი ღამეებიდან,
როგორც პატარა, შეთქმული ბიჭი
და ჯიუტად,
მზერას ვესვრი შენი თვალის გაყინულ შუშებს,
მუჭში დიდხანს გამთბარ კენჭივით ვესვრი
- ეგებ ჩაიმსხვრეს და გაგაღვიძო.

თბილი ოთახიდან; მთვარის თოვლში ამოსვლა ნიშნავს ღამეს, დაობებულ საპურეს რომ ჰგავს. ხოლო სიზმარში დღე ჩამესმის.

რადგან ხანდახან მარტოობა