ამბავი მეხუთე: კოჭლი კაცი ჩემი და ოთხი წლის იყო, დილით მუცელი რომ ასტკივდა და საღამოს, სანამ საავადმყოფოდან დააბრუნებდნენ, სოფელში, მამიდაჩემთან წამიყვანეს. ნინო ამსტერდამში გაფრინდა, - მითხრა ღიმილით დედაჩემმა. სად არის ამსტერდამი? - ვიკითხე მე. იქით, შორს, ევროპაში. აღარ მიკითხავს ევროპაზე. ალბათ უკეთესი ადგილია. ნინოს სულ უფრო მეტად ეფერებოდნენ. უკეთეს შოკოლადს აძლევდნენ და ახლა ხომ ხედავთ? იქაც გაუშვეს. თან რამხელა სურათები დაკიდეს სახლში. და რა ატირებს ხოლმე ჩუმად ფანჯრისკენ შებრუნებულ დედაჩემს? რა თქმა უნდა, იმასაც ამსტერდამში უნდა. მე ხომ ისედაც არ ვუყვარდი არავის, რაც ნინო გაჩნდა. ახლა ალბათ ძალით მეფერებიან, რომ ამსტერდამში წასვლა არ მოვითხოვო. არც მოვითხოვ, თქვენ წადით ყველანი! ასე მგონია, როცა ქუჩაში ვთამაშობდით, გაღმა უბნის ბავშვებში მოკლე შარვლით და წითელი წინდებით, წითელლოყებიანივე სიკვდილი იდგა და აქედან დაძახებულზე: ვისი სული გსურს? ის სიცილით იძახდა რომელიმე ჩვენგანის სახელს. ნინო! ელენე! გოგი! მაკა! ბოლოს მეღა დავრჩი. ვაჟიკია და კოჭლი ზურია. შენზე უარესი რამეც არსებობს, სიკვდილო, თუნდაც ეგ შარვალი ჭრელად შეღებო და ცხვირზე კლოუნის ბურთი დაიმაგრო! დედაჩემის ის ღიმილი შენზე საზარელია. იქ რომ ყოფილიყავი, ვიცი, შიშით შენვე წახვიდოდი ამსტერდამში.
გზაზე რომ მოვაბიჯებდი, ხმამაღლა ვყვიროდი: მე შენი არ მეშინია, სიკვდილო! აქეთ გეშინოდეს ჩემი! აქეთ გეშინოდეს! სიკვდილის რა გითხრათ და შინ ვაჟიკია დამხვდა და რომ შემხედა - შეეშინდა. კერასინკასთან იჯდა. ეწეოდა. რაია, რა სახე გაქ?! - უცებ მკითხა. მოვუყევი. ისე, როგორც მთვრალთუხუცესს ეკადრება. არითმეტიკა. გაკვეთილი მერვე. მიმატება-გამოკლება. ამბების. საბოლოოდ, გაიგო, რაც მოხდა. კასეტების საქმე. თუ სწორედ მახსოვს, არ მირწყევია, უბრალოდ ვთხოვე, რომ ლამპა არ ჩაექრო და გადავბრუნდი. კედელზე, სადაც შპალერი გადასცლოდა, გაზეთ „ კომუნისტიდან “ ამონაჭრები მიეწებებინათ. „ ჩვენი სოფლის თვალი, ყოფილი ფიზკულტურელი მურთაზ თაბაგარია. მურთაზმა, ჯერ კიდევ წინა ხუთწლედში ისახელა თავი, მაგრამ სანიმუშო ამხანაგის წლევანდელი გამრჯეობა, მართლაც რომ უშურველ ქებას იმსახურებს. დიდება მის მარჯვე ხელებს! თორმეტი ტონა მანდარინი ხუმრობა საქმე როდია? სწორედ ამაზე ამბობდა პოეტი... “ და ჩამეძინა.
დილით პირშიმჟავაჩასხმულივით ავდექი. კაცმა რომ თქვას, ჯერ არსად მეჩქარებოდა. არც მწევარი მომდევდა, მაგრამ ხომ იცით მეორე ანდაზა. ჩვეულებაზე. სარკეში ჩავიხედე. რა ემართებათ ამ ძველ სარკეებს? რაღაც ჟანგივით ეპარებათ გვერდიდან. ალბათ მაგათი ჭაღარაა. სამი დღის წყლით კბილის გამოხეხვა არაა მოსაწონი საქმე. თან ისედაც მეზარება. სულ მეზარებოდა. იქ, ლანჩხუთში დედა მაძალებდა. აქ, თბილისში ვაჟიკიას საკუთარი კარიესი გაჭირვებოდა. მოკლედ. ენით მწიფე ღრძილები მოვისინჯე და გადმოვაფურთხე. სისხლს ტკბილი გემო აქვს. შენსასაც და სხვისასაც - თუ დაღვრა გადაწყვიტე.
ფული ყველას უნდა. მით უფრო, ჩვენს დაუფასებელ დროში, - მეფო ცდილობდა ინტელიგენტურად ელაპარაკა. სამი თაობის მაფიოზის შვილივით, ახლახან რომ დაბრუნდა სორბონიდან და უკვე კლანის საქმეების გადაბარებას ცდილობს. უხდებობდა კიდეც, თვითონაც ხომ პროფესორების ოჯახიდან იყო.
ეგ არი. ჩვენს დროში ფულს სწავლით ვერ იშოვი. თუმცა ჭკუა და შრომა საჭიროა. გათვლები. ჩასაფრება. ნაკლები მსხვერპლი, მეტი მოგება, - ეს ისევ მეფოა. მას რისკიანი, მაგრამ დიდებული გეგმა აქვს. უნდა, რომ ფიზიკის ინსტიტუტის ქვემდგომი თანამშრომლებისგან ის ბანდა ჩამოაყალიბოს, რომელიც სანატრელ მილიონს მოიტანს. შეიძლება ხვალ არა, ერთ ან ორ წელიწადში. მაგრამ მილიონი სულ მილიონია, თუნდაც - ასანთის ღერი. საუბარი კი მწვანე ფულს ეხებოდა. ფული შეიძლება ბინძური და ბნელია, მაგრამ განზრახვა ნათელი გახლდათ - ფიზიკის ინსტიტუტის შკოლნიკა თანამშრომლებზე ეჭვს ვერავინ მიიტანდა. ვის ეცალა მაშინდელ მილიციაში ასეთი ეჭვიანობის სცენებისთვის - თეატრი ხომ არ იყო. მაგრამ მაინც. ამ გეგმის აღსრულება მე დამევალა. დავთანხმდი. სიმართლე ითქვას, ბევრი არ მიფიქრია. უფრო სწორად, ბევრი მიფიქრია ასეთ ამბებზე. რობინ ჰუდობა სულ მინდოდა. და აჰა, აღსრულდა! სქემა ასეთ მომავალს გვიქადდა: მეფო მოგვამარაგებდა საწყისი თანხით, იარაღით და გასატანი ბინების სიით. ეს სია ყველაზე რთულად შესადგენი ამბავი გახლდათ, სხვა საძმოების არეალი არ უნდა გადაკვეთილიყო. გამოცდილ ინკასატორს არ ექნებოდა ეგრე აღნუსხული ყველა სახლის კარი, როგორც რომ მეფოს. სად მეტი ოქრო იდო, სად ფიროსმანი, სად გუდიაშვილი, სად ჭურჭელი და სად ერეკლე და სად ჩემი ხმალი? უზრდელივით იქცევით! ჩამონათვალს მაწყვეტინებთ! და თან ამას მე მეკითხებით?! ხმამაღლა დაგცინებდით, მაგრამ ვერ გაიგონებთ. დიახ. ნიჭიერი ხალხი ყველაფერში ნიჭიერია. ამასაც შევძლებ! რომ მოვინდომო, მედელინის და კალის ბარონებს შევარიგებ, ორი უბნის გასაძარცვი არხების კონტროლი კი არა. და რობინ ჰუდი?
ჩუქება
