სხვა გურული დღიურები

მიყვარს და ამ სიყვარულის გამო მტკივა ცხოვრების მსვლელობისას მეხსიერებაში ნელ-ნელა გროვდება წუთები, რომლებიც დროის გასვლასთან ერთად სულ უფრო ფასეული ხდება. და, რაც მთავარია, არსებობს ბავშვობის მუხტი, რომელიც შემდეგ მთელ ჩვენს ცხოვრებას თან სდევს. 

„ბავშვობა უმიზეზო სიხარულების დროა და იქ მთავრდება, სადაც სიხარულის მიზეზებს ეძებ“, - წერს ამ წიგნის ავტორი. ჩემთვის გურიაა უმიზეზო სიხარული. ნაგომარი. დიდი ბაბუის სახლი... ახლა უკვე ნასახლარი, რომელიც მგონია, რომ ისევ ისეთი ლამაზია, როგორიც მეხსიერებაში შემომრჩა. მიყვარს და ამ სიყვარულის გამო მტკივა, როცა ვიაზრებ, რომ ის ეზო მიტოვებულია. ცარიელია. სახლიც ნელ-ნელა გაქრა. ცარიელია იმ ქათმის კრიახისგან, რომელიც ერთ საღამოს, ბავშვობაში, შებინდებულ ტყეში ჩემი ერთადერთი მეგობარი იყო და დიდი შიში დამაძლევინა... 

ის ბავშვური შიში თითქოს ყველგან არის, თავისებურად ხშირი გულისცემა აქვს წარმატებასაც და წარუმატებლობასაც, ფრენასაც, წითელ ხალიჩებსაც და ტალახიან ბილიკებსაც. ესაა ცხოვრება... „გურული დღიურების“ წაკითხვამ თითქოს თავიდან გახსნა ჩემში ეს კარი - განცდების კარი. შეიძლება თვითმფრინავში იჯდე, ატლანტის ოკეანის თავზე, მაგრამ გონებით გურიის აკაციის ხეს უყურებდე, კარგ ამინდში. შეიძლება ყველა კარი იღებოდეს, მაგრამ იმ დაბურული ტყის ისევ გეშინოდეს. 

„სად გაქრნენ ციცინათელები? მგონი, მე გავიზარდე და ვეღარ ვხედავ“, - ვკითხულობთ ამ წიგნში. ჰო, შესაძლოა ციცინათელებს ვეღარ ვხედავთ, მაგრამ აქ მოგროვილი ისტორიების მაინც გვესმის, გვჯერა და ვხვდებით, რომ ადამიანური ურთიერთობები და სითბოა ყველაფრის საწყისი. იქნებ ის ციცინათელები იმ ადამიანებად გადაიქცნენ, რომლებმაც ჩვენში სიკეთის ანაბეჭდი დატოვეს? ასეთ შეკითხვებს ტოვებს ეს წიგნი. „სხვა გურული დღიურები“ ადამიანის ცხოვრებაში იმ მომენტს იჭერს, როცა ვხვდებით, რომ გავიზარდეთ და ემოციებიც გამძაფრდა. დრო გავიდა და ჩვენ დაგვიგროვდა დანაკარგი, იმედგაცრუება. ეს უკვე ცხოვრების ის ეტაპია, სადაც არჩევანი აღარ გვაქვს, დაცული აღარ ვართ ტკივილისგან. თუმცა გვაქვს საძირკველი - ჩვენი ბავშვობა, გვაქვს სითბო და გვყავს ადამიანები ირგვლივ, რომელთაც შეგვიძლია ჩვენი მოგონებები გავუზიაროთ ისე, როგორც ეს წიგნი გვიზიარებს ავტორის ჰუმანიზმს. 

„სხვა გურული დღიურები“ გერმანიაში დამეწია, როგორც მესამე სერია. აქ გაზაფხულია, შონებერგის უბანში ვდგავარ, ჩემი სმარტფონი წერს, რომ დღეს ბერლინში 22 გრადუსი სითბო იქნება. რა იქნება აფრიკაში? ჩამოვარდება წვეთი წვიმა? ეს მხოლოდ ერთმა გურულმა კაცმა იცის, რომელიც ალბათ ახლა თავის სიმინდის ყანაში დგას და ზუსტად ჩემსავით ამოწმებს ამინდის პროგნოზს თავის სმარტფონში. აფრიკას ამოწმებს. გურიას არა - გურია იცის. ამ კაცს ამ წიგნში გაიცნობთ.

მერაბ ნინიძე