დილის ექვსიდან შვიდამდე
– ჰაერი, ჰაერი!
ჰაერი მინდა, სამსოონ, ჰაერი!!!
ტახტზე ბრუნი, მარჯვნივ; პირით კედლისკენ, შენ. შპალერი – გაცრეცილი, ძველი. ობობა, – წვრილი, ცუხცუხა ფეხებით, ჩქარ-ჩქარა, სადღაც. ხედავ, რა დღეშიც ვარ, ობობავ, ჰაერი მინდა, მეტი ჰაერი, სად გეჩქარება, შემომხედე, ვერ მხედავ?! ვერა, ვერ მხედავს ობობა, ჩაცუხცუხდა ტახტის უკან, გაუჩინარდა. სამსონას ხელი სამსონას მკერდზე, თითქოსდა საკუთარ სხეულში ძალუძს შეღწევა და ლოდადქცეული გულიდან ტვირთის ახსნაო; სამსონას ფიქრი, რომელსაც ვიჭერ, – გული თხოულობს ტყვიასო, – გეფიქრება ახლა სამსონ, – გულიო, გული, ჩემი გული თხოულობს ტყვიასო; – მეც მეჩვენება, რომ ყრუ, მკვიდრ ტკივილს უფრო მეტი ტკივილით თუ მოიკლავ და მეც შენთან ერთად ვფიქრობ, – „გული, დამძიმებული შენი გული თხოულობს ტყვიას, რათა დაყუჩდეს, დაცხრეს ან გაქრეს ეგ ტკივილი“.
მარჯვნივ ღვიძლია, მარცხნივ – გული. კედლისკენ პირმიქცეული ღვიძლს აწვები, პირაღმა სჯობს დაწოლა. ტრიალდები, შენი თვალები ჭერს, ჭერი თეთრი, – დაბზარული. მზერა ოთახს, – ღია ფანჯრიდან დღის შუქი, ფანჯარასთან დაბალი ტუმბო, ტუმბოს მოპირდაპირე მხარეს დაბალი საწერი მაგიდა, იქვე სარკმელი. საწერ მაგიდაზე და სავარძელთან, იატაკზე ფურცლები. ერთი სკამი კართან, მეორე იქით, – მომცრო ლოჯიისკენ, რომელსაც თხელი ფარდა ფარავს. მწერლის ბუნაგი, შეიძლება ითქვას; ანდა, 80-იანელთა წარმოდგენა მწერლის ბუნაგზე, – ყოჩაღ, სამსონ, მიაღწიე, რასაც ელტვოდი, ასე წარმოგედგინა შენი სამუშაო სივრცე; ჰო, აგიხდა.
დღის შუქთან ერთად ჩიტების თავაწყვეტილი, შემაწუხებელი ჟრიამული; ვიჭერ შენს ფიქრს, – ალბათ ექვსია, შვიდი დაიწყოო და „ჰო“, – გეთანხმები, – „დილის ექვსი საათი იქნება, შვიდის წუთები“, – იქვე ჩაგძახი: – შენ ჩამაგდე ამ დღეში, შენი ბრალია; ჰაერი მინდა, ჰაერი, მძიმედ ვარ, ვიხუთები, ნისია მაღაზიას კი ცხრის ნახევრამდე არ გააღებენ, მიშველე რამე!
მორიგი ბრუნი.
ახლა გულს აწვები, გადმოტრიალდი, პირაღმა სჯობს, გამიგონე, იდიოტო!
ჰო, ეგრე! იგივე ჭერი, იგივე ბზარები, ფეხის ხმა, დედა!
დამიჯერე, სამსონ, დედას გადანახული აქვს არაყი, მიდი, თხოვე, თხოვე, დედას, სამს... რა დროს თავის მომძინარებაა, შე... დედა! დედა, ხომ ხედავ რა დღეშიც ვარ, დედა! მიშველე, გამოაჩინე არაყი? აი, ის, იქ, ლოჯიაში, წიგნის კარადაში რომ დაუმალე სამსონას; აი, ის, მაშინ, ენვერამ რომ ჩამოიტანა სოფლიდან; მართალია, ჩასკდნენ, მაგრამ ხო გადარჩა ცოტა, მე რას გამომაპარებ, დედა, ჩარჩა ბოთლში და დაუმალე; ბევრი არც გვინდა, ვიმყოფინებთ, მერე აღარ გავეკარებით, მერე მშრალ კანონს დავუწესებთ თავს; დედა, მიდი, რა, დედა, ნუ აცქერდები სამსონას შენი ლამაზი, მწვანე, სანახევროდ დაბრმავებული თვალებით, ცრუპენტელაა სამსონა, თავს იმძინარებს, მე მომხედე, მე, აქ ვარ, დედა, რატომ ვერ მხედავ, შენ ხომ ჩემი დედაც ხარ, რატომ ტყუვდები ასე იოლად, არ სძინავს მაგას, უჭირს ძალიან, ერთად გვიჭირს, დედა, დამინახე, რა!
წავიდა დედა, ისევ მოტყუვდა; ჩუმად შემოიპარა, დაგაცქერდა, წუხანდელი ლოთობის შემდეგ ცოცხალი თუაო, შენ თვალები დაგეხუჭა და ცდილობდი, თანაბრად გესუნთქა, ისუნთქე თანაბრად და იყავი...
წავიდა-მეთქი, წავიდა დედა, გაახილე თვალი, მე რაღას მატყუებ, წა-ვი-დაა!!!
ჭერში რას ეძებ, სამსონ, მე მომხედე, მე, მომძინარება კი არადა, მოგესაწყლებინა უნდა თავი, გაჭრიდა, როგორც არაერთგზის გაუჭრია, გამოგიჩენდა არაყს; აბა, დაფიქრდი, რა ჯანდაბად შეინახავდა, ისევ შენთვის, ხომ ასეა? ისევ ამ მდგომარეობაში ჩავარდნილი სამსონასთვის რომ ეწამლა, თორემ საერთოდ გააქრობდა, გადაასხამდა ბოლოს და ბოლოს.
შენი გატოკება შეუძლებელია, მარჯვნივ ტრიალდები – ღვიძლი გაწუხებს, მარცხნივ ტრიალდები – გული; ამიტომაც წევხარ პირაღმა, ლენჩივით მისჩერებიხარ ჭერს და...
იფიქრე, გაახაჭუნე ტვინი, ამოძრავდი, თუ გინდა, რომ გვეშველოს რამე; ყურები გამოიფხიკე მაინც, იქნებ უკეთ ჩაგესმას ჩემი ხმა, – ჰაერი მინდა, ჰაერი, ჰა-ერ-იიი!!!!
იკადრა ბიჭმა, ჩაიდგა სული ლეშმა, წამოჯდა, გმადლობთ!
სამსონ, აქ ვარ მე, ყური მიგდე, დანამდვილებით ვიცი, – აი, იქ, ლოჯიაში, წიგნის კარადის ქვედა, მარჯვენა უჯრაში, ენვერამ რომ მოგიკითხა სოფლიდან, იქ შეინახა დედამ, ის იქაა, წიგნის კარადაში, ქვემოთ, მარჯვნივ...
სად იცქირები? თბილი იქნება წყალი. ზაფხულის ღამეებში წყალი საშინლად თბება ბოთლში. ხახა გაგიშრა? რა გაეწყობა, – მიდი! მიდი, მიდი, ხომ ვიცი, დედას ერიდები, უფრო სწორად, დედას საყვედურიან მზერას, თავიც ამიტომ მოიმძინარე, თორემ გახვიდოდი შენი ბუნაგიდან, ცივ წყალს მაინც შესვამდი, ახლა კი... აჰ, რა თბილია ეს წყალი, აჰ... კეთილი, ჩავხეთქეთ თბილი წყალი, მოვსულიერდით ასე თუ ისე, ახლა ყური მიგდე, მიდი დედასთან, გაგიგებს, გვეშველება – დამიჯერე!
ტაში-კუკული, ტარამ, ტარამ!
შენც არ მომიკვდე, ძალიან მძიმეა ეს სამსონა;
ჩუქება
