მხიარული ოჯახი... და სხვებიც

ჰო, მხიარული და არა უცნაური!
 
 
ჩვენს ეზოში ყველა ამბობს, რომ უცნაური ოჯახი ვართ.  
- უცნაურები არიან, უც-ნა-უ-რე-ბი! ბებოც, პაპაც, დედაც, მამაც და ეს ბავშვებიც, - ცხვირს იბზუებს პურის, ასანთის, კანფეტების, რვეულების, ლურსმნის და, საერთოდ, ყველაფრის გამყიდველი ნორა.  
ნორასგან სულ არ მიკვირს, მაგას უნდა იცნობდეთ.  
მე ის მიკვირს, სხვებიც რატომ ამბობენ, უცნაური ოჯახიაო.  
უცნაური კი არა, მხიარული ოჯახი ვართ, მხი-ა-რუ-ლი!
და ამიტომ ჩვენთან თითქმის ყოველი დღე მხიარულად იწყება.  
- მიაუ, ჩაი ხომ არ დაგველია? - გასძახებს ხოლმე დილაობით პაპა ბებიას.
ბებია ვეებერთელა ბატებიან ლანგარზე დებს ვეებერთელა ბატებიან ლამბაქს, ლამბაქზე - ვეებერთელა, ბატებიან ჩაის ფინჯანს, გვერდით უდგამს ლამბაქზე და ჩაის ფინჯანზე ვეებერთელა ბატებიან ჩაიდანს, ჟონგლიორივით ისვრის ჰაერში და ვეებერთელა ბატებიან თეფშზე აწყობს ცხელ-ცხელ, შაქარმოყრილ ბლითებს, თუ არ ვცდები, ორმოცდაათს, ლურჯსუფრიანი მაგიდისკენ მიარბენინებს და ისიც სიცილით გამოსძახებს:
- ახლავე, ჩემო ამუნია!
- ტუსუნა, ბებოს მიეხმარე, თორემ... - დედას უხმობს მამა და ეცინება.  
- ახლავე, ბუსო! - საძინებლიდან ბებოს საშველად გამორბის დედა და მასაც ეცინება.  
ისე, სულ ტყუილად კი გამორბის.  
- ზრრრრრრრრრრ! - ზრიალით ცვივა იატაკზე ჯერ ჩაიდანი, მერე ფინჯანი, მერე ლამბაქი, მერე, თუ არ ვცდები, ორმოცდაათი ბლითი, მერე თეფში და ბოლოს...
- ააა-ვაი-ვაიიი! - ჩვენი მიაუ ბებია ეცემა.  
- ოჰ! - ამბობს დედა და... ტკააც! - ლოყაზე ხელს ირტყამს.  
- უჰ! - ეს უკვე მამაა.
- ფხუკ... ფხუკ! - ეს უკვე ჩვენ ვართ, ყველანი:  
ბებია მიაუ,
პაპა ამუ,
დედა ტუსუნა,
მამა ბუსო,  
ჩემი შვიდი წლის და მემი,  
ჩემი ექვსი წლის ძმა ბუბიკო,
ჩემი ხუთი წლის კიდევ ძმა ზუზუ
და მე - ცხრა წლის ბიჭი დუდო.
აი, ამ დროს რომ შემოიხედოს ყველაფრის გამყიდველმა ნორამ, ალბათ, მარტო ქალაქს კი არა, მსოფლიოსაც სიამოვნებით მოსდებს, რომ მართლა უცნაურები ვართ.  
არადა, ვერ ვხვდები, რატომ?!
ასეთ დროს უნდა ვიცინოთ, აბა, ხომ არ ვიტირებთ?!  
ბებიას არაფერი სტკენია, ყველაფერი კარგადაა, ყველანი კარგად ვართ, ბატებიან ჭურჭელზე დარდი კი როგორ შეიძლება? კარადები ამ ბატებიანი ჭურჭლით არის სავსე. იქნება ასე ათი ჩაიდანი, ოცი ლანგარი, ასი ფინჯანი, ამდენივე ლამბაქი და თეფშები კიდევ იმდენი, რომ იქამდე თვლა, მგონი, არც ვიცი. თანაც პაპას ყველაზე საყვარელი საქმიანობა ბატებიანი ჭურჭლის ყიდვაა. ერთი სული აქვს, რამე გატყდეს, რომ მაშინვე გავარდება და იყიდის.
- ესე იგი, ჩაი არ იქნება? - ოხრავს პაპა.  
- რას ჰქვია, არ იქნება? - უკვირს ბებიას, - თქვენ ადგომაში მომეხმარეთ და ისეთ ჩაის მოგართმევთ, რომ...  
- ბლითებსაც? - თვალები უბრწყინავს პაპას.  
- ორმოცდაათს კი არა, სამოცდაათს! - ამშვიდებს ბებია.
- არიქა, აბა, ჩქარა, მოდით, ყველამ ერთად წამოვაყენოთ ბებია! - გვეუბნება პაპა და ბებოსთან მირბის.  
- ერთი, ორი, სამი, ჰოოპ! - ყველანი ბებიას ვეხმარებით და... ისევ ჰოოპ!  
ბებია უკვე ფეხზეა, უზარმაზარ ლანგარზე დებს ვეებერთელა ბატებიან ლამბაქს, ლამბაქზე - ვეებერთელა ბატებიან ჩაის ფინჯანს, გვერდით უდგამს ლამბაქზე და ჩაის ფინჯანზე ვეებერთელა ბატებიან ჩაიდანს, ჟონგლიორივით ისვრის ჰაერში და ვეებერთელა ბატებიან თეფშზე აწყობს ცხელ-ცხელ ბლითებს, თუ არ ვცდები, უკვე სამოცდაათს, მაგიდისკენ მიარბენინებს და მხიარულად იძახის:
- მიირთვი, ჩემო ამუნია!
- ტუსუნა, ბებოს მიეხმარე, თორემ... - დედას უხმობს მამა და ეცინება.  
- ახლავე, ბუსო, - ბებოსკენ მირბის დედა და მასაც ეცინება.
  მეტს აღარაფერს ვიტყვი, იმის გარდა, რომ...  
- ზრრრრრრრრრრ! - ზრიალით ცვივა ჯერ ჩაიდანი, მერე ფინჯანი, მერე ლამბაქი, მერე, თუ  
არ ვცდები, სამოცდაათი ბლითი, მერე თეფში და ბოლოს...
- ააა-ვაი-ვაიიი! - ჩვენი მიაუ ბებია ეცემა.  
- ოჰ! - ამბობს დედა და... ტკაც! - ლოყაზე ხელს ირტყამს.  
- უჰ! - ეს უკვე მამაა.
- ფხუკ... ფხუკ! - ეს უკვე ჩვენ ვართ, ყველანი.
მოკლედ, იმის თქმა მინდა, რომ მხიარულები ვართ და არა უცნაურები.  
არ ვიცი, ასე რატომ ჰგონიათ ყველაფრის გამყიდველ ნორას და სხვებსაც.  
ის თუ ეჩვენებათ უცნაურად, რომ ჩვენს ოჯახში ადამიანებს არაადამიანური სახელებით (ა-რა-ა-და-მი-ა-ნუ-რი-ო, ზუსტად ასე ამბობს ნორა. არადა, მოსაფერებელი სახელებია, მაგდენიც არ ესმის!) მივმართავთ, დანარჩენებს კი ადამიანური