როდესაც ღმერთებს ეძინათ ,,დაინახა უფალმა ღმერთმა, რომ იმატა ადამიანთა უკეთურებამ ამქვეყნად, რომ უკეთური იყო მუდამჟამს მათი ყოველი გულისთქმა. ინანა უფალმა, რომ შექმნა ადამიანი ამქვეყნად და შეწუხდა “ .
დაბადება 6:51
თავი I
როგორც ყოველთვის, იმ დილითაც ადრიანად გაეღვიძა. ჩაჟამებული თვალებით ჩაბურულ სარკმელს მიაშტერდა და ისევე აკანკალდა, როგორც მზედაგვიანებული ქალაქი, რომელიც ფოლადისფერი ცის ქვეშ შეყუჟულიყო და დილის სუსხით შეციებულს შეუმჩნევლად უცახცახებდა კედლები. პეიზაჟი ნაცნობი იყო, ამიტომ დიდხანს აღარ უცქერია ჟამთასვლის უფერული ყავლით ჩამუქებული სარკმელისთვის, მშიერი თვალები მოპირდაპირე კედელს მიაყინა და საწოლიდან მძიმედ წამოდგა. კედელზე ყაზანის ღვთისმშობელი იყო ,,გაკრული ” , გაკრული ისევე, როგორც ერთ დროს თხემის წვერზე აღმართულ ჯვარზე მაცხოვარი. ეს მისთვის მეორე, ოღონდ ის ,,სარკმელი ” იყო, საიდანც დაუსრულებელ გოლგოთაზე მიმავალს მოსასულიერებლად ,,წყალს აპკურებდნენ. ” დილა ზუსტად ისე დაიწყო, როგორც ერთი, ორი, სამი დღისა და ოცი წლის წინ. ტანისამოსში გამოეწყო, თმა საგულდაგულოდ დაივარცხნა, ღვთისმშობელთან მივიდა, რის ვაივაგლახით მუხლი მოიყარა და ლოცვა დაიწყო. დაიწყო მადლიერებით, თხოვნითა და პატიებით გააგრძელა, შეწევნის მოლოდინითა და მუდარით დაამთავრა. ეს ყველაფერი უჩუმრად, დუმილნარევი ჩურჩულით გააკეთა. გაფიჩხულ ქუჩაზე დაქოქილი კაცუნასავით მიაბიჯებდა. გამხმარი ხელები დაძონძილი ქურთუკის ჯიბეებში ჩაეწყო და ილუზიონისტივით იფშვნეტდა თითებს. გზაჯვარედინზე გაურკვეველი მზერით გახედა ქუჩას. გადავიდა და ზუსტად იქ შეჩერდა, სადაც ყოველთვის ჩერდებოდა. უეცრად გამოიცვალა, მარცხენა ხელით ქუდი მოიხადა, მარჯვენა შუბლისკენ წაიღო, თავი ოდნავ დახარა და პირჯვარი გამოისახა. წინ ყაზანის ღვთისმშობლის სახელობის ეკლესია აღმართულიყო. ქუჩიდან ტაძრის აღმოსავლეთი კედელი, მზედაკრული გუმბათი და გამოხსნა-გადარჩენის ბაირაღად ზეცაში აჭრილი ჯვარცმა მოჩანდა. განსაკუთრებული სიყვარული ჰქონდა ყაზანის ღვთისმშობლისა. ტაძრის კარები ოდნავ შეაღო, კისერი წაიგრძელა და სამალავიდან მაცქერალივით შეიხედა. გაყინულ სახეზე ესიამოვნა ცრემლითა და ცეცხლით დამძიმებული ჰაერი. ნელ-ნელა ლღვობა დაიწყო, ხელები ჯერ გაუთბა, შემდეგ გაუცხელდა და დაუმძიმდა. აალებული სანთლით ხელდამშვენებული საკურთხევლის მარჯვენა კუთხეს მიუახლოვდა, მუხლი მოიყარა, მავედრებელი მზერა ოდნავ ზემოთ მიაპყრო და ზღვაში დასახრჩობად განწირული კაცივით შეუდგა პირის გაღებას. ზემოდან ხის კარედში ჩასმული, ოქროცურვილით შემკული ყაზანის ღვთისმშობელი აცისკროვნებდა დრო-ჟამით შეფეთქილ ტაძარს. ხატმწერს დიდის რუდუნებითა და ოსტატობით გამოეხატა დედა ღვთისა, რომელსაც გულმკერდს ვიდრე ყელამდე ოქრომჭედელთა უჩვეულო ხატოვნებით ნამუშევარი და ოსტატური ხელსაქმით შემკული ოქროს პერანგი უმშვენებდა. ათასგვარი ლაბირინთული ორნამენტით ,,დასერილი" პერანგის ოთხივე კუთხე, გამოქნილ ხელს პატიოსანი თვლებით გამოეჭედა. ლალით, ზურმუხტით, ფირუზითა და აქა-იქ მარგალიტით დამშვენებულიყო ღვთისმშობელი. მავედრებელი და მადლიერი არ ელეოდა ტაძარს, მაგრამ მავედრებლები ყოველთვის სჭარბობდნენ მადლიერებს. ბოლომდე შეუცნობელი, გამოუთქმელი იმედი და რწმენა ჰქონდათ ყაზანის ღვთისმშობლისა. იმედი უფრო ჰქონდათ, ვიდრე რწმენა, რადგან რწმენა მაინც გულის თვალით დანახული და გააზრებული ,,მონაპოვარია". იმედი კი ყოველთვის ბჟუტავს ადამიანში ჩაუქრობელი პატრუქივით, სულ თან დაატარებს კაცთა მოდგმა საკუთარი აჩრდილივით ამ სასიცოცხლოდ აუცილებელ ,,ნარკოტიკს".
ხატის ოქროთი მოოჭვილი პერანგის ოდნავ ქვემოთ, ვერტიკალზე, ორმწკრივად გაებათ ადამიანთა ღაღადით, სურვილებითა და ოცნებებით ,,დამძიმებული" ნეკის სისხო ბაჯაღლოს გრეხილი, რომლის ბოლოები ჩარჩოს მარცხენა და მარჯვენა კიდეებზე ჩაწნულიყო, სწორედ რომ „ დამძიმებული ” , პატიოსან თვლებში არეკლილი ადამიანთა თხოვნა-ღაღადის, სურვილებისა და ოცნებების ,,მსხვერპლშეწირვით". საერთოდ, გვიყვარს ადამიანებს ,,ნატვრის ხეები". რატომ?... იმიტომ რომ გვეიმედება, გვაიმედებს ან ორივე ერთად. მაინც ჩვენივე გულის მოსაგებად და საიმედოდ ვაჭრელებთ ხეებსაც და ტყეებსაც. ტაძარში შესვლისთანავე ღვთისმშობელს მიაწყდებოდნენ, დიდის რუდუნებითა და სიხარულით შეათვალიერებდნენ „ სამსხვერპლოზე" მიტანილ ოქროს, მერე კი, უცნაურად მოხიბლულები, ვალმოხდილი ადამიანის სიამაყით იწყებდნენ ხვეწნა - მუდარას.
მოილოცა! ილოცა სულით, ითხოვა გულით. ნელ-ნელა
ჩუქება
