I შეფარებულნი ამ ნაღვლიან ხეთა ჩეროებს...
უილიამ შექსპირი, "როგორც გენებოთ"(მთარგმნელები ნელი საყვარელიძეე და მოსე ქარჩავა.)
იუ პო კინი, ზემო ბირმის ერთ-ერთი რეგიონის, კიაუკტადის(ტოპონიმი გამოგონილია (აქ და ყველგან შენიშვნები ეკუთვნის მთარგმნელს).) საოლქო მოსამართლე, თავისი სახლის აივანზე იჯდა. ცხრის ნახევარი იყო, მაგრამ რადგან აპრილის თვე იდგა, ჰაერში დილიდანვე იგრძნობოდა ხანგრძლივი და დახუთული შუადღის მომასწავებელი სიმხურვალე. ასეთ ხვატში დროდადრო მონაბერ სუსტ ქარსაც კი მაცოცხლებელი სიგრილე ახლდა თითქოს. სახურავის კარნიზებიდან გადმოკიდებული, ახლად დაცვარული ორქიდეები ოდნავ ირხეოდა. ჰორიზონტზე ერთი უღიმღამო, მოღრეცილი პალმა ჩანდა, ცა ლაჟვარდისფრად კაშკაშებდა, სულ ზემოთ, თვალუწვდენელ სიმაღლეზე, რამდენიმე სვავი ირაოს კრავდა.
იუ პო კინი ფაიფურისგან ჩამოსხმული გიგანტური კერპივით იჯდა ერთ ადგილას და თვალის დაუხამხამებლად მისჩერებოდა თაკარა მზეს. ორმოცდაათს გადაცილებული ეს ადამიანი ისე იყო გასუქებული, რომ ბოლო დროს სკამიდან სხვების დაუხმარებლად ვეღარ დგებოდა. თუმცა, ზორბა ტანის მიუხედავად, მაინც მოხდენილი კაცი ჩანდა; ის კი არა, ლამაზიც კი ეთქმოდა. ბირმელები, თეთრკანიანებისაგან განსხვავებით, წონაში მომატებისას უშნოდ არ ფუვდებიან და სხეული არ ეჩვარებათ. ისინი ხორცს ისე თანაზომიერად იკიდებენ, როგორც მწიფობისას ხილი ისხამს მსუყე რბილობს. იუ პო კინის ფართო, ყვითელ სახეს ერთი ნაოჭიც კი არ აჩნდა. თვალებს თაფლისფერი დაჰკრავდა. ფეხმორთხმით იჯდა, ამობურცული ტერფები ჰქონდა, თითები კი – ყველა თითქმის ერთი ზომის. ფეხშიშველი იყო, თმა მოკლედ გაეკრიჭა და თავზეც არაფერი ეხურა. არაკანული(არაკანი – შტატი ბირმაში, ისტორიული მხარე.) მწვანე და ღვინისფერი უჯრებით მოხატული ლონგი (ბირმელების ჩვეული საშინაო სამოსი) წელზე ჰქონდა შემოხვეული; პატარა, მოჭიქული კოლოფიდან დროდადრო ბეტელს(ფიფქით მონიშნული სიტყვები იხილეთ სიტყვათა განმარტებაში 373-ე გვერდზე.) იღებდა, ღეჭავდა და გარდასულ დღეებს იხსენებდა.
მართლაც რომ ბრწყინვალე, წარმატებული ცხოვრება ჰქონდა გამოვლილი. მისი ყველაზე ადრეული მოგონება ოთხმოციან წლებს უკავშირდებოდა, როცა შიშველი, ღიპიანი ბიჭუნა ქუჩაში იდგა და მანდალაიში(უმსხვილესი ქალაქი ბირმაში. ) შემოსული გამარჯვებული ბრიტანული ჯარის მსვლელობას მზერას აყოლებდა. იუ პო კინს მთელი ცხოვრება ახსოვდა, რა ელდა ეცა, როცა ძროხის ხორცით ნაკვები ამ წითელსახიანი და წითელმუნდირიანი ახმახების კოლონებმა ცხვირწინ ჩაუარეს, მხარზე გადებული გრძელი თოფებითა და ჩექმების რიტმული ბრაგუნით. ისიც ახსოვდა, რომ ამ ყველაფერს სულ რამდენიმე წუთი უყურა, მერე კი უკანმოუხედავად მოქუსლა. თავისებური, ბავშვური გუმანით მიხვდა მაშინ, რომ მისი ხალხი გოლიათების ამ მოდგმას ვერ დაეტოლებოდა, ამიტომ სიყრმიდანვე უმთავრეს მიზნად დაისახა, ბრიტანელებს მიმხრობოდა და მათ ხარჯზე თავი გაეტანა. ჩვიდმეტი წლისამ სახელმწიფო დაწესებულებაში მუშაობის დაწყება სცადა, მაგრამ ღატაკ მარტოკაცს არაფერი გამოუვიდა და სამი წელი მანდალაის ბაზრების აქოთებულ ლაბირინთებში გაატარა; ხან ბრინჯით მოვაჭრეებს ედგა ნოქრად, ხან კიდევ ქურდბაცაცობით ირჩენდა თავს.
ერთხელაც, წარმატებული შანტაჟის შედეგად, ოთხასი რუპია ჩაიგდო ხელში, დაუყოვნებლივ გაემგზავრა რანგუნში(რანგუნი – ბირმის ყოფილი დედაქალაქი.) და ამ თანხით გაიკვალა გზა ადმინისტრაციის სამდივნოში. ახალი სამუშაო, გასამრჯელოს სიმცირის მიუხედავად, საკმაოდ სარფიანი აღმოჩნდა. იმხანად ერთმანეთთან შეკრული კლერკები სტაბილურ შემოსავალს სახელმწიფო ქონების მითვისების გზით იღებდნენ და პო კინმაც (იმ დროს მას მხოლოდ პო კინი ერქვა, მოწიწებული "იუ" მის სახელს მოგვიანებით დაერთო), ბუნებრივია, ამავე საქმიანობას მიჰყო ხელი.
მაგრამ ასეთი ნიჭიერი კაცი მდივნობაზე არ უნდა მოცდენილიყო. როდემდე უნდა ეჯახირა ნაპარავი ანებითა და პაისებით?* ერთხელაც შეიტყო, რომ მთავრობა თანამდებობებზე დასანიშნად კანდიდატებს მდივნებს შორის ეძებდა. ერთ კვირაში ეს მოთხოვნა საჯაროდაც გაჟღერდა, მაგრამ პო კინის ერთ-ერთი ღირებული თვისება სწორედ ის გახლდათ, რომ ინფორმაციის მოპოვებას სხვებს ერთი კვირით ასწრებდა ხოლმე. მაშინვე მიხვდა, რომ ხელსაყრელი შესაძლებლობა გამოუჩნდა და, სანამ მისი ამფსონები საფრთხის მოახლოებას იგრძნობდნენ, ყველა მათგანი დაასმინა.ა ამ ადამიანების უმრავლესობამ ციხეში ამოყო თავი, პო კინს კი პატიოსანი სამსახურისთვის ჯილდოს სახით ინსპექტორის თანაშემწეობა ერგო. მას შემდეგ მუდმივად აწინაურებდნენ.ა ორმოცდათექვსმეტი წლის ასაკში უკვე საოლქო მოსამართლე გახლდათ, თუმცა უფრო შორს წასვლაც შეეძლო და არ იყო გამორიცხული, კომისრის მოადგილეობისთვისაც გამოეკრა ხელი, რაც იმის შესაძლებლობას მისცემდა, რომ ინგლისელები არათუ თანასწორებად, არამედ ხელქვეითებადაც ექცია.
მოდავეთა განსჯის მისეული მეთოდი სრულიად უბრალო იყო. გადაწყვეტილებას დიდძალი ქრთამითაც კი ვერავინ შეაცვლევინებდა, რადგან კარგად იცოდა, რომ არასწორი განაჩენის გამომტან მოსამართლეს, ადრე თუ გვიან, დანაშაულზე წაასწრებდნენ. მის მიერ შემუშავებული პრაქტიკა გაცილებით უსაფრთხო გახლდათ: ქრთამს ორივე მოდავე მხარისგან იღებდა, განაჩენის გამოტანისას კი კანონს მკაცრად იცავდა. ამ მეთოდმა მიუკერძოებელი მოსამართლის ხელსაყრელი რეპუტაცია მოუხვეჭა.
მოდავეებისგან მიღებული თანხების გარდა, იუ პო კინს უწყვეტი შემოსავლის სხვა წყაროც გააჩნდა: დაბეგვრის თავისებური,
ჩუქება
