1 სათავადო ფერმის მეპატრონემ, ბატონმა ჯონსმა, საქათმეები კი დაკეტა, მაგრამ გვარიანად ნასვამი იყო და საძრომების ჩარაზვა დაავიწყდა. იგი ბარბაცით მიუყვებოდა ეზოს და ამიტომ მისი ფარნიდან მომავალი შუქის რკალი სხვადასხვა მხარეს თამაშობდა. მიყარა რა უკანა კართან ჩექმები, სამზრეულოში კასრიდან უკანასკნელი კათხა ლუდი ჩამოისხა და ზემოთ, საწოლისკენ გაემართა, სადაც ქალბატონი ჯონსი უკვე ხვრინავდა.
საძინებელ ოთახში შუქი ჩაქრა თუ არა, ფერმის შენობებში მოძრაობა და ფრთების შრიალი გაჩაღდა. დღის განმავლობისას ხმა დაირხა, ბებერ მაიორს, ჯილდოს მფლობელ საშუალო თეთრი ჯიშის ღორს, წინა ღამით უცნაური სიზმარი უნახავს და სხვა ცხოველებისთვის მისი გაზიარება სურსო. შეთანხმების მიხედვით შეკრებას დიდ სარდაფში მას შემდეგ გამართავდნენ, რაც ბატონი ჯონსისგან საფრთხე აღარ იქნებოდა მოსალოდნელი. ბებერ მაიორს (ჩვეულებრივ ასე უწოდებდნენ, თუმცა მისი საექსპონატო სახელი ვილინგდონის მშვენება გახლდათ) იმდენად დიდ პატივს სცემდნენ, რომ ყველა თანახმა იყო ერთი საათი ძილი გაეღო მის მოსასმენად.
დიდი სარდაფის ერთ ბოლოს ტრიბუნის მსგავსი შემაღლებული ადგილი იყო, სადაც თივისგან გაკეთებულ საწოლზე უკვე დაბრძანებულიყო მაიორი. ზემოდან ფარანი დანათოდა. იგი თორმეტი წლის გახლდათ, მსუქანი იყო, მაგრამ კვლავაც მედიდურად გამოიყურებოდა. დიდსულოვანი და ბრძნული იერი ჰქონდა, მიუხედავად იმისა, რომ მისთვის ეშვები არასოდეს წაუჭრიათ. თანდათან სხვა ცხოველებმაც იწყეს მოსვლა და მოკალათება თითოეულის მოხერხებულობის მიხედვით. პირველად სამი ძაღლი მოცუნცულდა: ზანზალაკი, ჯერი და ფხაჭნია, შემდეგ კი ღორები მოვიდნენ. ისინი უშუალოდ ტრიბუნის წინ, თივაზე განთავსდნენ. ქათმები ფანჯრების რაფებზე შემოსხდნენ, მტრედები ნივნივზე, ცხვრები და ძროხები ღორების უკან დაწვნენ და ცოხნას შეუდგნენ. ორი საფორანე ცხენი, მოკრივე და ქლოვერი, ერთად შემოვიდა ნელი სვლით. ისინი დიდი სიფრთხილით დგამდნენ ვეებერთელა, ჯაგრიან ჩლიქებს, რათა თივაში ჩამალული რომელიმე პატარა არსებისთვის არ დაებიჯებინათ. ქლოვერი შუა ხნის მსუქანი ფაშატი გახლდათ, რომელსაც ვერა და ვერ აღედგინა ფორმა მეოთხე კვიცის მოგების შემდეგ. მოკრივე უზარმაზარი ცხოველი იყო, დაახლოებით |ასოთხმოცი სანტიმეტრი სიმაღლის და ისევე ძლიერი, როგორც ერთად აღებული ორი სხვა ჩვეულებრივი ცხენი. ცხვირზე დაყოლილი თეთრი ზოლი მას ბრიყვულ იერს სძენდა. დიდი ინტელექტით არც გამოირჩეოდა, მაგრამ საყოველთაო პატივისცემას იმსახურებდა ხასიათის სიმტკიცისა და უსაზღვრო შრომისუნარიანობისთვის. ცხენების შემდეგ მოვიდა თეთრი თხა მიურიელი, მას შემდეგ კი ბენჯამენი, სახედარი. ბენჯამენი იყო ფერმის ყველაზე ასაკოვანი ცხოველი და ყველაზე ცუდი ხასიათით გამოირჩეოდა. იგი იშვიათად საუბრობდა, ხოლო თუ რამეს იტყოდა, მხოლოდ ცინიკური შენიშვნის გასაკეთებლად. მაგალითად, ბენჯამენი ამბობდა, ღმერთმა კუდით იმისთვის დამაჯილდოვა, რომ ბუზების მოგერიება შემეძლოს, მაგრამ ვამჯობინებდი არც კუდი მქონდეს და არც ბუზები არსებობდნენო. იგი იყო ფერმის ერთადერთი ცხოველი, რომელიც არასოდეს იცინოდა. თუ ჰკითხავდით, გიპასუხებდათ საამისო მიზეზს ვერ ვხედავო. მიუხედავად ამისა, თუმცა არ აღიარებდა, მოკრივეს თაყვანისმცემელი გახლდათ. კვირა დღეებს ისინი, ჩვეულებრივ, ერთად ატარებდნენ ბაღის უკან არსებულ მცირე ბაკზე, ერთმანეთის გვერდით ბალახობდნენ და არასოდეს საუბრობდნენ.
ის-ის იყო ცხენები წამოწვნენ, რომ სარდაფში დედადაკარგული ბატის ჭუკების გუნდი შემოვიდა ერთ რიგად; პატარები სუსტი წრიპინით აწყდებოდნენ სხვადასხვა მხარეს, რათა უსაფრთხო ადგილი ეპოვათ. ქლოვერმა მძლავრი წინა ფეხით მათ გარშემო კედლის მსგავსი ზღუდე შექმნა. ჭუკები მის უკან მოკალათდნენ და სწრაფადვე ჩაეძინათ. ბოლო წამს შემოვიდა მოლი - სულელი, მაგრამ სიმპათიური, თეთრი ფერის ფაშატი, რომელიც ბატონი ჯონსის ორთვალას ატარებდა. ელეგანტურად აცეკვებდა ფეხებს და პირით შაქრის ნატეხს ათამაშებდა. მან წინა რიგში დაიკავა ადგილი და თეთრი ფაფრის ფრიალს შეუდგა; ცდილობდა დამსწრეთა ყურადღება მიექცია წითელი ზონარებისთვის, რომლებითაც მისი ფაფარი გახლდათ მორთული. სულ ბოლოს მოვიდა კატა. იგი, ჩვეულებისამებრ, ყველაზე თბილი ადგილის ძებნას შეუდგა და საბოლოოდ მოკრივესა და ქლოვერს შორის მოთავსდა. კმაყოფილებით კრუტუნებდა მაიორის გამოსვლის განმავლობისას ისე, რომ მისი სიტყვაც არ გაუგია.
ახლა უკვე ყველა ცხოველი წარმოდგენილი იყო, გარდა ერთი მოთვინიერებული ყვავისა. მას სახელად მოსე ერქვა და უკანა კართან კარნიზზე ეძინა. როდესაც მაიორმა მოხერხებულად მოწყობილი და ყურადღებად ქცეული ცხოველები იხილა, ყელი ჩაიწმინდა და დაიწყო:
- ამხანაგებო, თქვენ უკვე იცით იმ უცნაური სიზმრის შესახებ, რომელიც მე წუხანდელი ღამით ვიხილე, მაგრამ სიზმარს მოგვიანებით დავუბრუნდები. სათქმელი სხვაც მაქვს. ამხანაგებო, არ მგონია, რომ კიდევ დიდხანს მომიწევს თქვენ გვერდით ყოფნა და ვთვლი: სანამ მოვკვდები, ჩემი ვალია გადმოგცეთ ჩემ მიერ დაგროვილი ცოდნა. მე ხანგრძლივი ცხოვრება განვვლე, ბევრი დრო მქონდა ფიქრისათვის სადგომში მარტო ყოფნისას და ვთვლი უფლება მაქვს განვაცხადო, რომ შევიცანი მიწიერი ცხოვრების ბუნება არანაკლებ ნებისმიერი სხვა ცხოველისა. სწორედ ამის
ჩუქება
