თანაფა

01. გასვენება
ზურა ჯიშკარიანი
†


თანაფა
 
ელენე (ნელი) სოსელიას ხსოვნას †  
ნონა ქობალიას ხსოვნას †


 
ეპიზოდი I:
ცისკარი - ჟამისწირვა - მწუხრი
 
"უფალო დამიცავი ლოცვითა, მკითხველთა კვლავწარმოების სიბოროტისგან"
ფსევდო-დიონისე არეოპაგელი

 
01. გასვენება
 
ქალები დაიღალნენ კუბოს ტარებით.  
ქალებს ენაცვლებიან სხვა ქალები, კაცები ფაქიზი სულიერი სამყაროთი და მძლავრი იარაღებით, ურჩხულები ოკუპირებული მითოსიდან, მულტიპლიკაციური უკანასკნელი თეთრი დათვები და ა.შ. და ა.შ.  
არ-ადამიანების, უხერხემლოთა და ხერხემლიანთა ნისლის როგორი და - დისფუნქციური დიდება. სხეულის საზღვრებზე ტკივილი იწყება. ყველა ცოცხალი და მკვდარი ამ პლანეტაზე, ანუ ჩვენ - უცენტრონი - დავეყრდნობით რეპლიკაციურ შეჩვენებას გამრავლებისა. ეს არის ჩვენი დედაკანონი და დღეს არის ჩვენი კუბოთდება.
ცოტა უხერხულიცაა იყო ასეთი მძიმე მიცვალებული, მაგრამ სილამაზე ლაჟვარდოვანი გვამისა, ისე არეტიანებს პროვოკაციულ ფიქრებს, რომ ფიქრების სიხშირე მინიმუმამდე დადის (სწორედ ამით ვემსგავსებით ჩვენც თითქოს გვამს). ცხენები არიან მანქანური ურთიერთობები ოცნებების ტრადიციაში, თუმცა ის, რაც ცხენი არ არის, აუცილებლად ადამიანი როდია.  
მთელი ამ პროცესიის უკან რჩება თანდათანობითი კვალი, რომელიც შობს ზღვას და ვართ მოძახილის ნამქერი მიწაზე, ქალაქის უმნიშვნელოვანეს ენაზე განსაზღვრული - რაგინდარა უკუნისამდე.
და ქრიან, ქრიან უკვალობანი.
ხეს ისე სწყდება ფოთოლი, გეგონება ადამიანები არც არსებობენ.
ვცდილობ მიმართულების შეღწევას ლოცვითა ობიექტში, რათა ის გამოაშკარავდეს შორს. ის თითქოს წყალია უძვრელი ანდა სამყაროს ყვირილივით -   მეტყველებამდელი ფიქრი. მკვდარი მზის ლეში, რომელიც ყარს ვარდებად შირაზისა (ხრწნას ხომ ვარდების სურნელი ასდის) და უძველეს გლოვად წინათგრძნობისა, რომ ოდესმე დადგებოდა ეს დღე და ჩვენ ყველანი ავძვრებოდით ხეზე - ახლომდებარე ტერიტორიების მოსახლიველად.
ამბობენ: არ იფიქროო სიტყვების მიღმა, იქ მხოლოდ ხრიალი და დუმილიაო. გაბზარული სინამდვილის პირისპირ   - როგორც ლეგენდები შემზარავ სიმღერაში, სადაც საღვთო ნისლი არის სინათლის ჩრდილი, გარდამავალი სიჩუმის წყვდიადში.
 
მათ იმდენად მკვდრები არ აშინებენ, რამდენადაც ცოცხლები.
 
  ბავშვებმა სადღაც იპოვეს თავის ქალა არტისტული ყვავილებით და დააქვთ უბან-უბან კაეშნით და კედლოვანი გლოვით კაენის საღამოში. გაზაფხულის დღეთა იმედის ციხე. დამსხვრეული თოვლი. ბგერაგაბზარული.
 
დაარესტარტე საღამოს განშტოება. გადაცმული სამყარო.
 
უფლებადამცველები ჩვენ არ გვჭირდება - ძველი ღმერთები იცავენ ჩვენი სიღრმეებიდან ჩვენი სახლის კატებს. ნუ ღელავ მათრახით შენს რელიგიურ მაღაზიაში. ყოველი შეიძლება რომ გახდეს ღმერთი, მე ვიცი.  
 
ყოველთვის გადავწყვეტთ შიზოფრენიას ნარკოტიკების აქტუალურ იმპერიაში, რამეთუ ჩვეულებრივად მიგვაქვს უკანასკნელი კოსმიური მასმედია, როგორც გალაკტიონის კუბო მიქონდათ მათ ვინც არ უწყოდნენ საიდუმლო ალები ზღვათა იდუმალების. ყოველ ჩავარდნაზე ვამტკიცებთ იმას რომ იქნება-და მაინც ქმედითია კოსმონავტიკა, დაბალი ორბიტის მეკობრენი, დასკვოტილი მთვარე, დამარცხება გრავიტაციისა მოციაგე ინტერპლანეტარული ინტერნეტის გასაყვანად. მითუმეტეს უუძველესი, მითუმეტეს კატაკლიზმების მიწაზე -
აირწინაღებით წინასწარმეტყველთა არის დღესასწაული.
მე - შეიარაღებულია, ასე გვაქვს სექსი მომიტინგეებთან. "ადამიანური ინსტიტუციების დასასრული! კოსმოსი უსასრულოდ!" -- ყვირის მომიტინგე მეგაფონში. ტაში კოკისპირული წვიმასავით ისმის. დელგმა.  
არასოდეს თავში ვინც კი ვინ ან რამ გაიხსენე ნაცხოვრები - არ იყო მზეზე მნიშვნელოვანი. რეიტინგით კლავს ეს მკვდარი სხვა მკვდრებს, რომელთაგან უკვე არავინ გახდება სიუჟეტური!  
ჩვენ ჩავაფლავეთ საშვილიშვილო მისია მკვდარი დედების და მამების   გაცოცხლებისა, სამაგიეროდ ახლა მოკვდა ჩვენი საერთო მტერი და ნოტიფიკაციები ორგანიზმებისა იუწყებიან ძმობასა და დობას ყველა არსებისა ყველა არსების მიმართ - ცივი, ბნელი, შორეული უამიდობით დაწყევლილ მინდორში, ცაში დაღუპული ხომალდების, შორეული ცის-კანკლედის ქვეშ, სადაც მთვარე ხელოვნური ძრავით ანათებს ობსიდიანის გარეგანათებით და ირეკლება ათასობით თვალში, უნებლიედ რომ აკეთებს სამყაროს პირდაპირი ეთერის ვიდეოჩანაწერს დეენემის მონაცემთა ბაზებისთვის, რომლებსაც არავინ ნახავს. ჯერ არასდროს არ შობილა მკვდარი ასე წყნარი. მიუმსგავსებელია და უთვისებო. კორპუსისდარი. სივრცის არ-დამრიდები.
როგორც ნისლის პერგამენტზე დაწერილი სტროფი - წუთში ძველ რეალობას შეუორგულდა ყველა და მიუხედავად იმისა რომ ის მტერი იყო - ასეთი დიდებით ჩვენ აქამდე არავინ დაგვიკრძალავს, როგორც ველოლიავებით ამ გაურკვეველ ყოვლადპატიოსანს. არის ამაში რაღაც უუძველესი და ამოუცნობი, როგორც თანაგრძნობა. ბრილიანტის სხეულის ჩანასახის ადგილი ოქროსფერ ყვავილში.
კატასტროფის ცხრილებში ჟამკარარეულო მწერალო, გახდი სტატისტიკა-ღვაწლი, ვისი ასოებიც ზღაპარია მკვდრებისა და დელფინების. დისოციაციის ანბანური ისტორია. ხომ იცი, ზოგი ქვესკნელდება ნაფერი თარეშში, იმისათვის რომ გამონაგონი შინა იყოს და არა გარეთა. მზევ შინ შემოდიო. სიუჟეტების მდუმარებას განუსვენე დამთავრება და უთხარი გვამს: "რაღაც არ წევხარ მზარდი პოტენციალით, და თითქოს რისკად - იისფერ განმეშორები"
არავინ დამსაჯოს ცრემლით მე.