*** მომავალ ექიმებს ასწავლიან, რომ სიკვდილი ბიოლოგიური ორგანიზმის განუყოფელი ნაწილია, თუმცა ყოველთვის განასხვავებენ ტრავმის შედეგად გამოწვეულ სიკვდილს პროგრამირებული სიკვდილისგან.
აპოპტოზი (ძველბერძნულად - ფოთოლცვენა) მეტად საინტერესო პროცესია. ადამიანის სხეულში არსებული მილიარდობით უჯრედიდან დეფექტური და დაზიანებული უჯრედი ხვდება თავის არასაჭიროებას და ორგანიზმისთვის თავს საფრთხის შემცველად თვლის, სუიციდს მიმართავს - იწყებს პროგრამირებულ, წინასწარ გაწერილ თვითმკვლელობას, რასაც უმნიშვნელოვანესი როლი აქვს ადამიანის იმუნური სისტემის ჩამოყალიბებასა და გაძლიერებაში.
გამოდის, რომ, სანამ ვცოცხლობთ, ჩვენში გამუდმებით კვდება რაღაც.
უნდა გვახსოვდეს, რომ ნებისმიერ შემთხვევაში, რაც ჩვენს სხეულსა და გონებას შორდება, მხოლოდ და მხოლოდ ჩვენს სასიკეთოდ ხდება და ეს ჩვენი, ადამიანების ინდივიდუალური არჩევანია.
საუბარს შორიდან ვერ დავიწყებ, დამღლელი იქნება, თავიდან - უინტერესო, შუიდან - გაუგებარი, ამიტომ ბოლოდან ვიტყვი: გრძნობები ისეთივე ცოცხალია, როგორიც ადამიანები და რაც ცოცხალია, ადრე თუ გვიან კვდება კიდეც.
***
- იქნებ ძალიან უხეშად მოვექეცით იანს? - თქვა მონატრებამ.
- ცოტა დაბნეული ვარ, - დაამატა მოლოდინმა.
- სულ მეგონა, რომ ადამიანების კეთილდღეობისთვის გავჩნდით, მაგრამ ბოლოს მომხდარმა დამაეჭვა.
- მე კი მგონია, რომ ბრაზმა გადაამეტა. კერკეტი კაკალია, არ შეიძლება ადამიანის აფექტურ მდგომარეობამდე მიყვანა, ფაქიზები არიან.
- და განსხვავებულები! - ჩაერია ტკივილი.
- დიახ, განსხვავებულები, თითოეული მათგანი თავისებურად განიცდის და ხედავს.
- აბა, სხვანაირად როგორ გაიგებს, რომ არ იმსახურებდა? - გაცხარდა ბრაზი.
- ადამიანები ამას იმედგაცრუებასთან ერთად ხვდებიან, ნუ გიყვარს ყველაფრის საკუთარ თავზე აღება, ვერ ხედავ, რომ ფატალურ შედეგებამდე მივდივართ?
- მარტოობისთვის უნდა მიგვეცა მეტი დრო.
- ეგოისტია. მხოლოდ საკუთარ თავზე ლაპარაკობს. „მე - ერთადერთი“, „მე - განუმეორებელი“, „მე - პირველყოფილი“, „მხოლოდ მე და მე“!
- იანის ბრალია, თავიდანვე ამოგვიჩემა. მოლოდინი და მარტოობა გამოლანძღა, საკუთარი ნებით მოგვიშორა და პასუხისმგებელიც თავად არის შედეგებზე.
- გამოდის, რომ ამის შემდეგ არ გვეცოდინება, ვინ განგვიცდის მანამ, სანამ თავისი ნებით არ გაამხელს თავს?
- იანი უკანასკნელი იყო, ვინც ეს შეძლო.
- ისევ მარტო დამტოვეთ? - თქვა მარტოობამ.
მარტოობა ისევ თავისთვის ლაპარაკობდა, როგორც სჩვეოდა.
შვიდივე მომაკვდინებელი გრძნობა სათითაოდ ტოვებდა იანის გულიდან კუთვნილ ადგილს და მათთვის სრულიად უცხო ადამიანისკენ მიეშურებოდა, მასთან, ვინც სიცოცხლეში პირველად იწვნევდა ძვირფასი ადამიანის დაკარგვის გემოს, თუმცა იანისგან განსხვავებით, ის მეტად ჭკვიანი, ძლიერი და დარწმუნებული იქნებოდა საკუთარ თავსა და შესაძლებლობებში, ამიტომ ისტორიის ამ ფურცელზე გამოცდა არა მხოლოდ წიგნის მთავარ პერსონაჟს, არამედ შვიდ მომაკვდინებელ გრძნობასაც ელოდა.
* * *
არ წვიმდა.
ქარს მეზობელი მიწებიდან მოჰქონდა ნოტიო ჰაერი.
მაქსიმემ ნოას პალატის კარი დახურა. მანტო სუპერგმირის მოსასხამივით მოიქნია და კიბეზე დაეშვა. ბრაზის ამონთხევის შემდეგ, მის გულში სიმშვიდეს უნდა დაესადგურებინა, თუმცა ასე არ მოხდა და ამას თავადაც შესანიშნავად ხვდებოდა, მაგრამ საავადმყოფოს შენობის რამდენიმესაათიანი თვალიერების შემდეგ მაინც გადადგა ავბედითი ნაბიჯი. გული სავსე ჰქონდა ყველაფრით, რაც გულისრევის შეგრძნებას ჰგვრიდა, მასში არსებული ყველა გრძნობა კი გონებაში აუტანელ ქაოსს უქმნიდა.
ყურში დაგუბებულ სისხლს მატარებელივით გაუდიოდა გუგუნი. მაქსიმემ თმა ორივე ხელით უკან გადაიწია და დაამთქნარა. ასანთზე გაკრული ღერივით გაიჩხაკუნა ყბის სახსარმა. ძმის ნაჩუქარი ავტომობილის საბურავს უთავაზა „ბათინკის“ სქელი ძირი. სიგარეტი ნაგვის ურნას მიაწვა. რამდენჯერმე მიირტყა ხელი საფეთქელზე.
- შენი სახელი მითხარი! - მოესმა ხმა ქვეცნობიერიდან.
ღობის იქით მყოფ ექიმს გამოედავა კითხვაზე.
არაფერი მითქვამსო, გაკვირვებულმა აიჩეჩა გამხდარი მხრები.
- მგონი ჩემი ხმა არ ესმის, - თქვა მონატრებამ.
- მიდი, კიდევ ერთხელ სცადე! - აგულიანებდა მოლოდინი.
- შენი სახელი მითხარი.
მაქსიმე ავტომობილში იჯდა, სავარძელი უკან ჰქონდა გადაწეული, ახლომახლო არავინ იყო, ხმა კი იმდენად მკაფიოდ და გარკვევით ითხოვდა პასუხს, რომ უნებურად თქვა:
- მაქსიმე ჯანდიერი.
წამიერად მის ქვეცნობიერში მოყვითალო აურა წარმოიქმნა, უკვდავი ჯინივით ამოვიდა მკერდიდან, ადამიანის ფორმა მიიღო და მძღოლის გვერდით, სავარძელზე მოთავსდა.
შუახნის მამაკაცი იყო, ხაკისფერი შარვლითა და ყვითელი პერანგით. გახუნებული, მუხლამდე ქურთუკი ჰქონდა წამოსხმული. კეპი ეხურა, სახე სუფთად ჰქონდა გაპარსული. ცხვირი ოდნავ გადახროდა მარჯვნივ, მარცხენა ფეხი მარჯვენაზე გადაედო და თაფლისფერი თვალებით მაქსიმეს მისჩერებოდა.
შეცბუნებულმა მაქსიმემ მძლავრად მოუქნია ხელი დასარტყმელად, მაგრამ... მხოლოდ ფანჯარა ჩატყდა მგზავრის მხარეს. სისხლით დასვრილი ხელი სალონის ჩვრით გადაიხვია. ამასობაში კი მისი იდუმალი სტუმარი ავტომობილის უკანა სავარძელზე მოკალათებულიყო. მაქსიმემ თავისი განწყობა ლანძღვა-გინებით გამოხატა და ბრაზი რომ არ წამონთებულიყო და მონატრება გვარიანად არ გამოეთათხა, ალბათ
ჩუქება
