ავტომოპასუხე ავტომოპასუხესთან შეუძლია საუბარი.
ავტომოპასუხე
პოლ ბათაჩარჯის, რომელმაც სიცოცხლე თვითმკვლელობით დაასრულა 2013 წელს
4 ივნისი. 23:40.
მოიცა...
4 ივნისი. 23:42.
ა? მოიცა, ერთი წუთით...
4 ივნისი. 23:45
ვტოვებ, აი. ვიცი, ვისაც ველაპარაკები, საშინელი ხმა აქვს... ასე უცებ ვერ ვიგონებ, რა ვთქვა... აჰა, ვტოვებ... სახლიდან არ გავსულვარ, შევედი ტუალეტში, შევედი საძინებელში და უკან გამოვედი, ქვევით ვიღაც ბღავის, არაადამიანური ხმაა... უფრო ტელევიზორიდან, ვიდრე ტანიდან. ტანიდან შეუძლებელია ამის გამოშვება. ახლაც, აი. გესმის? აი. შეუძლებელია... კატა მაცივარში შევკეტე. მაწონთან ერთად... ხვალ უარესს ვიზამ, თუ არ დამირეკავ... ვხუმრობ. გპროვოცირებ. კატა ფანჯრის რაფაზე წევს და მე მიყურებს. დამირეკე, როცა გეცლება... მე აბსოლუტურად არ მცალია. გკოცნი.
5 ივნისი. 24:02.
დამავიწყდა, მეთქვა: გავათავისუფლე წიგნების თაროების მეოთხე განყოფილება, რაც ზევით მედო, სამზარეულოში დავწვი. კინაღამ ხანძარი გავაჩინე... გახსოვს, რა მედო? გახსოვს... მაკბეტზე ათი ცალი. ან მეტი. ჩემი კარიკატურა... გრძელი შუბლით, ბადრიჯანივით ცხვირით... ყველაფერი შევყარე... ეს ბოლოც... პრეზიდენტი. ხუთ დღეში დადგეს, ტექსტი მეჭირა და ისე ვლაპარაკობდი, ვითომ ასე იყო ჩაფიქრებული... გახსოვს? თუ შენ არც ჩამოსულხარ? არ მახსოვს, ვინ იყო... ორი წელი გავიდა... თუ ექვსი? ვხუმრობ, ზუსტად მახსოვს, სამი... დამირეკე, როცა მოიცლი. სახლში ვარ.
5 ივნისი. 01:15.
ვტოვებ, აი. მოკვდი შენ? არ ვარ მთვრალი, მაწონს ვჭამ. გუშინ ბანკიდან დამირეკეს. არ მახსოვს. გუშინწინ დამირეკეს. იცი, რა სიტყვა თქვეს? სახლს წაიღებენ. ჩემიანად. და კატიანად. ან უკატოდ. ეს არავის არ უნდა, ნოლია ამისი ფასი... დამირეკე, როცა მოიცლი. აგივსე ტელეფონი.
5 ივნისი. 03:20.
შენი. ა... მოიცა...
5 ივნისი. 03:22.
ძალიან შეურაცხყოფელია არგადმორეკვა. მაგრამ რაც ყველაზე საინტერესო და მისაბაძია, დედაჩემი არ რეკავს. არ არის ეს საინტერესო? იმისთვის უთქვამს, იმ ბაყაყისთვის, სიყვარულის ბუშტისთვის: ერთი ვაჟიშვილი მომიკვდა, მეორე გაგიჟდა. მიაქციე ყურადღება სიტყვას: „ ვაჟიშვილი “ . დედაჩემი ჩემს ორმოცდათერთმეტი წლის ძმას ვაჟიშვილს ეძახის, პლუს - მკვდარს. არ გეჩვენება, რომ ეს ძალიან ნორმალურია? დედასთვის ჩვენ ბავშვები ვართ, არა? ერთი მკვდარი, მეორე ქალწული... თუ, ბოდიში, ეს შენ არასდროს არ გეჩვენებოდა ნორმალურად... შენ ხომ ასეთი ობიექტური ხარ! ხვალ ტელეფონსაც გამომირთავენ... ა, უკაცრავად, უკვე დღეს... შეიძლება უკვე გამორთული მაქვს და მაინც ვტოვებ... მინდა, ეს გაითვალისწინო და დააფასო... ამიტომ მოიცლი თუ არა, გადმომირეკავ. გასაგებია? კატეგორიულად გთხოვ! ბოდიში.
5 ივნისი. 04:25.
(ტირის) ... არც... მოიცა...
5 ივნისი. 04:30.
ხო... მომისმინე... რეცენზიები დავწვი. რაც შემხვდა, ყველაფერი... არ ვიცი, დედაჩემს რა აქვს შეგროვებული. თუ გავაღწიე, წავართმევ და დავწვავ... შენც რომ იცოდე. მერწყევინება, როცა ვკითხულობ... ეს არ იცი, რა ტანჯვაა, როცა ვერ იგებ, გაქებენ თუ გლანძღავენ... გადმომირეკე, თუ შეძლებ.
5 ივნისი. 4:45.
გახსოვს ტემპის ცვლილება? დღეში ოცჯერ მაინც გიტოვებდი რაღაცას, რაღაც გიჟურს, მაგრამ შენ არ მპასუხობდი... გახსოვს? მერე მეუბნებოდი, რომ ეგზნებოდი ამ დატოვებულებზე. თუ არ მეუბნებოდი? მე ვეგზნებოდი? დღეში ოცჯერ მაინც ვრეკავდი, ვხეთქავდი ტელეფონს... ესეც შენი სიტყვებია? ფოსტა ვერ უძლებდა. მინდა ვიღაცამ შეაგროვოს ეს შეტყობინებები და დააკვირდეს ენთუზიაზმის კლებას. ეს ძალიან საინტერესო და სიმპტომატურია. ჯერ დღეში ოცჯერ რეკვა, უზომოდ ბევრის დატოვება, ხვეწნა, კომპლიმენტები... და უცბად, 24 აპრილის მერე (ეს დღე ზუსტად მახსოვს - ჩემთან დარჩი 24 აპრილს) ოცი შეტყობინებიდან ხუთზე ჩამოსვლა - უცებ, ერთბაშად. (იცინის) გახსოვს? მეორე დღეს მარტო ერთზე. 24 აპრილის მერე როლები შეიცვალა - მერე შენ მირეკავდი დღეში ოცჯერ მაინც და მე არ გპასუხობდი... და როგორ მომწონდა, როცა რაღაცნაირად გაკვირვებული და შეურაცხყოფილი ტოვებდი ამ სიტყვებს: გირეკავ, არ მპასუხობ, როცა მოიცლი, გადმომირეკე. კარგი
ჩუქება
