შესავალი ასე მახსოვს, იმ კაცმა, რომელიც მუხის მაგიდასთან იდგა, უჯრიდან ორი ცალი ფურცელი ამოიღო და გაღიმებულმა მომმართა:
– აქ, – თითი დაადო მარცხენა ფურცელს, – მართლმადიდებელი ეკლესიიდან განკვეთის განცხადებაა დაწერილი. თუკი საჯაროდ არ მოუხდი ბოდიშს ხალხს და ეკლესიას, წმინდა სინოდს ამ ტექსტის გასაჯაროება მოუწევს, რის შემდეგაც შენი განკვეთის პროცედურა დაიწყება. აქ წერია: „უარყოფს ცოცხალ ღმერთს, უარყოფს დედა-ეკლესიის კანონებს, დასცინის მორწმუნეთა გრძნობებს, აგინებს და შეურაცხყოფს მართლმადიდებელი ხალხის რწმენას, მართლმადიდებელ წმინდანთა დასს და წმინდანად შერაცხილ წინაპართა ხსოვნას“, ხოლო აქ, – თითი დაადო მარჯვენას, – წმინდა სინოდი უძღებ შვილად მოგიხსენიებს, რომელსაც ხალხმა და დედა-ეკლესიამ შეუნდო.
– ოღონდ ეს იმ შემთხვევაში, თუკი საჯარო ბოდიში გვექნება, – შეგვახსენა ოთახის სიღრმეში, ჩაბნელებულ კუთხეში მდგომმა არქიმანდრიტმა, – თუ არა და… ანათემა.
– სერიოზულად ამბობთ? – ჰკითხა ვიღაცამ, ვინც ჩემ უკან იჯდა.
– ხალხი წუხს...
განკვეთა.
ანათემა.
უძღები შვილი.
ის, ვინც ფურცელს დაჰყურებდა, დროდადრო ღიმილით ამომხედავდა ხოლმე და ვერ ვხვდებოდი, ტიკი ჰქონდა ასეთი თუ იმის თქმა ეუხერხულებოდა, რასაც ამბობდა.
მე საკმარისად დაღლილი და დაბნეული ვიყავი საიმისოდ, რომ გამეხუმრა, ან ზრდილობიანი პასუხი გამეცა მისთვის.
– საჯარო ბოდიში უნდა მოიხადო, – ისევ მისთვის ჩვეული ირონიული ღიმილით, აუღელვებლად გამიმეორა მაგიდის თავთან მდგომმა, – თორემ შეუძლებელი გახდება განრისხებული ხალხის დაწყნარება. ახლა ხომ ასე ადვილად კლავენ ადამიანებს...
ჩუქება
