წიგნი I
მაიკლ კორლეონე
1950
თავი 1
მაიკლ კორლეონე პალერმოს პორტის გრძელ ფიცრულ მისადგომზე იდგა და ამერიკისკენ მიმავალ ოკეანის დიდ ლაინერს გაჰყურებდა. თვითონაც ამ გემით აპირებდა გამგზავრებას, მაგრამ ბოლო წუთებში მამისაგან ახალი მითითებები მიიღო.
ხელი დაუქნია პატარა სათევზაო ნავში მსხდომ ადამიანებს, პორტში რომ მოიყვანეს, ხოლო მანამდე კი რამდენიმე წლის განმავლობაში პატრონობდნენ. ნავი ლაინერის თეთრ კილვატერს გამბედავად მიჰყვებოდა დედის კვალზე მოცურავე ერთი ციდა იხვის ჭუჭულივით. ნავიდანაც ხელი დაუქნიეს. მაიკლი ამ ადამიანებს აღარასოდეს შეხვდებოდა.
პორტში კეპიანი და ჯვალოსტანისამოსიანი მტვირთავები ირეოდნენ, სხვა გემებს ცლიდნენ და გრძელ მისადგომზე ჩამწკრივებულ სატვირთო მანქანებზე აწყობდნენ. დაბალი, ძარღვმაგარი კაცები იყვნენ, არაბებს უფრო ჰგავდნენ, ვიდრე იტალიელებს, ქუდები სახეზე ჰქონდათ ჩამოფხატული. სწორედ მათ შორის უნდა ყოფილიყო მაიკლის ახალი დაცვა, რომელიც შეუმჩნევლად გაჰყვებოდა უკან და ყოველგვარ ხიფათს აარიდებდა, ვიდრე იგი დონ კროჩე მალოს შეხვდებოდა - „მეგობართა მეგობრების“ Capo di Capi-ს, როგორც სიცილიაზე ამბობდნენ ხოლმე. გაზეთებიც და მთელი გარე სამყაროც მათ წრეს მაფიას უწოდებდნენ, მაგრამ არც ერთ რიგით სიცილიელს არასოდეს დასცდენია სიტყვა „მაფია“, არც დონ კროჩეს მოიხსენიებდა ვინმე Capo di Capi-დ, მას მხოლოდ და მხოლოდ „კეთილ სულს“ უწოდებდნენ.
სიცილიაზე დევნილობის ორი წლის განმავლობაში მაიკლს ბევრი რამ სმენია დონ კროჩეს შესახებ, ზოგი რამ - ისეთი დაუჯერებელი, რომ ამგვარი კაცის არსებობაში ეჭვიც კი შეეპარა. მაგრამ მამისაგან უზუსტესი ინსტრუქცია მიიღო: ნაბრძანები ჰქონდა, დღესვე სადილად სწვეოდა დონ კროჩეს. იმის შესახებ უნდა მოეთათბირებინათ, საერთო ძალებით როგორ გაეპარებინათ სიცილიიდან ქვეყნის უდიდესი ბანდიტი, სალვატორე ჯულიანო. მაიკლ კორლეონეს ჯულიანოს გარეშე სიცილიის დატოვება ეკრძალებოდა.
პირსის ბოლოს, ორმოცდაათიოდე იარდის მოშორებით, ვიწრო შესახვევში ვეება შავი მანქანა ეყენა. მის წინ სამი მამაკაცი იდგა - მუქ მართკუთხედებად წამოჭიმულიყვნენ განათებული ქუჩის ფონზე, მზიდან ჩამოშვებულ ოქროს კედელს რომ წააგავდა. მაიკლი მათი მიმართულებით გაემართა. წუთით შეყოვნდა, სიგარეტს მოუკიდა და ქალაქს გადახედა.
პალერმო ჩამქრალი ვულკანის კრატერისაგან წარმოქმნილ ტაფობში გაწოლილიყო, სამი მხრიდან გარს მთები ადგა, მეოთხე მხარეს კი ხმელთაშუა ზღვის თვალისმომჭრელ სილურჯეში გადადიოდა. ქალაქი სიცილიის მარადიული მზის ოქროს სხივებში ბრდღვრიალებდა. მიწა სინათლის წითელი ვენებით იყო დასერილი, თითქოს, მზეს ზედაპირზე გამოეტანა სიცილიის ნიადაგში საუკუნეთა მანძილზე ჩაღვრილი სისხლი. ოქროსფერ სხივებში ბანაობდნენ ბერძნული ტაძრის თეთრი სვეტები, ობობასებრი მინარეთები, ესპანური ტაძრების დახუნძლული ფასადები. შორეული ფერდობიდან პირქუშად იცქირებოდა ნორმანთა ძველი ციხესიმაგრე - იმ ულმობელ მეომართა დანატოვარი, ქრისტეს დაბადებამდე დიდი ხნით ადრე სიცილიაზე რომ ბატონობდნენ. მის გალავანს მიღმა აღმართულ კონუსურ მთებს მომგუდავ ალყაში მოემწყვდიათ ქალივით განაზებული ქალაქი, თითქოს, ყელზე მარყუჟი წაუჭირეს და დახრჩობას უპირებენო. მაღლა კი, ლაჟვარდოვან ცაში, უთვალავი ქორის ციცქნა წითელი ფიგურა დანავარდობდა.
მაიკლი იმ სამ კაცს მიუახლოვდა, პირსის ბოლოს რომ ელოდებოდნენ. შავი მართკუთხედებიდან თანდათან სახეები და სხეულის ნაწილები გამოიკვეთა. ყოველ ნაბიჯზე სულ უფრო მკაფიოდ ხედავდა. ისინიც თანდათან განზე გადგნენ, რომ მისალმებოდა და გარს შემოხვეოდნენ.
სამივე კაცმა იცოდა მაიკლის ამბავი. იცოდნენ, იმ დიდი დონ კორლეონეს, ნათლიის, უმცროსი ვაჟი რომ იყო, ვისი ძალაუფლებაც ამერიკიდან სიცილიაზეც კი ვრცელდებოდა. იცოდნენ, რომ, როდესაც მაიკლი კორლეონეს იმპერიის მტერს უსწორდებოდა, ქალაქ ნიუ-იორკის მაღალჩინოსანი პოლიციელი შემოაკვდა; რომ მას მერე აქ, სიცილიაზე, იმალებოდა; ხოლო, როცა ეს საქმე, როგორც იქნა, „მოგვარდა“, კორლეონეს ოჯახის გვირგვინოსანი მემკვიდრის ადგილის დასამკვიდრებლად შინ ბრუნდებოდა. სამივე მაიკლის სწრაფ, მსუბუქ მოძრაობებს აკვირდებოდა, მის გაფაციცებულ სიმშვიდეს და სახეზე იმ კაცის გამომეტყველებას, ვინც ტანჯვას და ხიფათს შეეჩვია. მაიკლ კორლეონე უდავოდ მოწიწებას იმსახურებდა.
პირსიდან გადმოსულ მაიკლს პირველად ფართხუნა ანაფორაში გამოწყობილი სასულიერო პირი მიესალმა, თავზე ღამურას ფრთების მსგავსი გაქონილი ქუდით. მსუქანი სახის ქვეშ მღვდლის თეთრ საყელოზე სიცილიის ჟღალი მტვერი ეყარა.
ეს მამა ბენჯამინო მალო, დიდი დონ კროჩეს ძმა, იყო. თავი მუდამ მდაბლად და თვინიერად ეჭირა, თუმცა თავისი სახელოვანი ნათესავის ერთგული იყო და სულაც არ უფრთხოდა იმას, რომ სატანა გულში ჰყავდა ჩაკრული. ბოროტი ენები იმასაც კი ჩურჩულებდნენ, რომ მას აღსარებაზე მოსმენილი საიდუმლოებები დონ კროჩესთან მიჰქონდა.
მამა ბენჯამინომ მაიკლს ნერვიულად გაუღიმა და ხელი ჩამოართვა. მაიკლის გულკეთილი ცალყბა ღიმილი რომ დაინახა, გულზე მოეშვა. სახელგანთქმული მკვლელის ვაჟისაგან სხვაგვარ შეხვედრას მოელოდა.
მეორე კაცი ნაკლებად გულითადი, თუმცა საკმაოდ თავაზიანი იყო. სიცილიის უსაფრთხოების პოლიციის უფროსი, ინსპექტორი ფედერიკო ველარდი სამიდან ერთადერთი გახლდათ, ვინც მაიკლს გაბადრული არ დახვედრია. სახელმწიფო სამსახურში მყოფი ადამიანისათვის მეტისმეტად ნატიფად ჩაცმულ