სამოთხის ლაჟვარდოვნად გასხივოსნებულ ხეივანში ოთხი მოღუშულსახიანი კაცი მოაბიჯებდა. ცუდ განწყობას მათ ვერც ედემის ჩიტთა გალობა უქარვებდათ და ვერც ყოველ მხარეს უსასრულოდ გადაჭიმული თვალწარმტაცი ხედები.
ამას ისიც დაერთო რომ ამ უდროო დროს ნაცნობ ახმახს - სიტყვამრავალ და კირკიტა ინჟინერ-ოსტატს გადაეყარნენ.
- რაშია საქმე, რაღაც უჟმური სახეები გაქვთ? - გაკვირვებით შეეკითხა იგი, - უფროსი გაგიწყრათ?
შეკითხვას მოყოლილი პაუზა წალკოტიდან მოდინებულმა, ზეციური ქნარის ჰანგებმა შეავსო.
- ჰო, - როგორც იქნა ცალყბად თქვა ოთხეულიდან ერთმა, ჩაფსკვნილმა, დაბალ-დაბალმა, გრძელულვაშიანმა კაცმა.
- დავალება ვერ შეუსრულეთ, ვერ მოასწარით? თუ რატომ ჯავრობს? – უმალვე ახალი კითხვა გაუჩნდა ოსტატს.
- მოვასწარით, - უხალისოდ და ნაძალადევად გაეპასუხა ულვაშა, - დიდი ხანია!
- დიდი ხანია? - კიდევ უფრო მოიმატა ინჟინრის გაკვირვებამ, - მაშ რა ხდება, ვერ ივარგა თქვენმა წიგნებმა? აკი დაგპირდათ, ბესთსელერობა არ ასცდებათო?
ამჯერად იმან, ვინაც აქამდე ელაპარაკებოდა ოსტატს, ხმაამოუღებლად გაიხედა გვერდზე და ერთი მწარედ ამოიხვნეშა. მაგრამ არც ინჟინერმა დაყარა ფარ-ხმალი ასე იოლად და ახლა სხვა, კიკინა წვერიან, სუსტი აღნაგობის მწერალს მიუბრუნდა:
- ვაა! ესე იგი შეცდა პატრონი?! არ გამოდგნენ თქვენი წიგნები ბესთსელერებად? ვერ მოიპოვეს აღიარება?
ჩუქება
