სიცოცხლის უსაზღვრო სიყვარული
ყოჩაღი ბიჭი იყო მარიო, დაუზარებელი. ძირითადად მშენებლობაზე მუშაობდა. დიდი ქალაქი იყო ნეაპოლი და ხან ოთახი ჰქონდა ვიღაცას ამოსაშენებელი, ხან კი კარები გასაჭრელი. ხანდახან კი სახურავის შეკეთებაში ეხმარებოდა ვიღაცას. ისე კი ავეჯის გადატანასაც არ თაკილობდა. ასეთი შემთხვევისათვის თოკები ჰქონდა გამზადებული. მარჯვედ გადაკრავდა თოკებს, გადაიკიდებდა ზურგზე ვინმეს კარადას და მზეზე მუშაობისაგან გარუჯული, მიუყვებოდა ნეაპოლის ვიწრო ქუჩებს. სახლში ახალგაზრდა ცოლი ელოდებოდა მარიოს. კრისტინა თეთრი ფითქინა გოგო იყო. ისეთი გამხდარი, რომ მისი დანახვისას უნებლიეთ გაიფიქრებდი, ქარმა რომ დაუბეროს, ბუმბულივით აიტაცებსო. მარიოს ძალიან უყვარდა იმის ყურება, თუ როგორ უწითლდება ლოყები ხოლმე ქრისტინას უხერხულ სიტუაციებში. მაგრამ მიუხედავად ყოველივე ამისა, თავისას არავის შეარჩენდა. ფიცხი იყო და შემტევი კრისტინა.
მარიომ ცოლის მოყვანა რომ გადაწყვიტა, ნათესავები უჩიჩინებდნენ, რა დროს ქორწილიაო ამ გაგანია ომში. მაგრამ მარიომ მაინც გაიტანა თავისი. ომმა მართლაც დაატყო ნეაპოლს თავისი კვალი. ხალხს უჭირდა, მაგრამ ირგვლივ, ყოველ მოსახვევში, ყოველ კუთხეში სიცოცხლე ჩქეფდა, მხიარულება სუფევდა. ვიღაცა სარეცხს ფენდა და თან მეზობლებს ესაუბრებოდა, ვიღაცა ხმაურიანად მთელი ქუჩის გასაგონად არჩევდა თავისი ოჯახის საქმეებს, ირგვლივ მოუსვენარი ბავშვები დარბოდნენ. ზოგს დუჩესი წამდა და ელოდა იმ დროს, როდესაც იტალია აყვავდებოდა. ზოგი კი ათასგვარ უწმაწურ ანეგდოტებს ყვებოდა ერის ბელადზე. მოხუცები კი ყველას წესრიგისაკენ მოუწოდებდნენ და ძველ დროს იხსენებდნენ, როდესაც ყველაფერი სხვაგვარად იყო. ისე ჩანდა, ეს ომი კი არა ათი ასეთი ომიც რომ ყოფილიყო ამ ხმაურიანი ხალხის ირგვლივ, ისინი მაინც ვერ მოიშლიდნენ ცხოვრების სიყვარულს და ეს ხმაურიანი მხიარულება არასოდეს არ შეწყდებოდა.
მარიო და კრისტინა ერთ დიდ ოჯახად ცხოვრობდნენ. ყველას უჭირდა და ასე თავის გატანა უფრო ადვილი იყო. ამგვარად, მარიოს ძმები და კრისტინას ნათესავები ყოველთვის გვერდზე იყვნენ. მარიოს მოხუცი მამაც, მიუხედავად თავისი ასაკისა, სულ რაღაცას ფუსფუსებდა და საქმიან რჩევებს აძლევდა ხოლმე ახალგაზრდებს. ოჯახის საქმეები კი კრისტინას დედას მიყავდა. იგი დიდი პატივისცემით სარგებლობდა მეზობლებში. მთელი ქუჩის ქალები მასთან დადიოდნენ რჩევის საკითხავად. პატივცემული ქალი იყო ქალბატონი ბელადონა და ამაყად დადიოდა ნეაპოლის ქუჩებში, მაღლა აწეული თავით. იგი თავის დროზე ერთი დიდი და მდიდარი ოჯახის შვილი იყო. სიმდიდრე დროდადრო მიილია, გაქრა და ძველი დროიდან მას მხოლოდ მაგიდის ლამაზი გადასაფარებელები, კარადაში საგანგებოდ გამოფენილი ჭურჭელი და საკერავი მანქანა შერჩა.
საღამოთი მთელი ოჯახი ერთ დიდ მაგიდასთან იკრიბებოდა (სხვათა შორის ეს მაგიდაც ძველი დროიდან შემორჩა ოჯახს). ამ მაგიდასთან ირჩეოდა ოჯახის საქმეები, ხმაურიანად ყვებოდნენ ქალაქში გაგონილ ომის ამბებს, კითხულობდნენ კრისტინას უფროსი ძმებისგან მოსულ წერილებს ომიდან. მარიო სუფრასთან ჩუმად იჯდა ხოლმე და მოსიყვარულე თვალებით უყურებდა თავის ცოლს. ხან კი გასული დღის ამბებს იხსენებდა. დღეს, მაგალითად, ერთი შეძლებული ნეაპოლელის სახლის სახურავი შეაკეთა სხვა, მისნაირ სამუშაოს მაძიებლებთან ერთად. შუადღეს, როდესაც მზემ მაგრად დააჭირა, ყველანი ჩრდილს მიეფარნენ. ზოგმა თავისი საგზალი ამოიღო და გემრიელად შეექცეოდა, ზოგი კი უბრალოდ ისვენებდა. მარიომ ნახშირის ნატეხები იპოვა და კრამიტის ნაჭრებზე დაიწყო ხატვა. ერთ-ერთმა მეგობარმა რომელიც გემრიელად ილუკმებოდა, მიაძახა:
— რას საქმიანობ მანდ მხატვარო! — მეორემ კი დაუმატა — რა გინდა მზესა და ღრუბლებს უხატავს ნახატებსო. ყველას ხმაურიანად გაეცინა.
მარიომ არაფერი უპასუხა მათ. იგი ისე თვისთვის ხატავდა. ვინ იცის იქნებ, როდესაც ამ კრამიტს სახურავზე დააგებენ, მართლაც მოეწონება მზესა და ღრუბლებს მისი ნახატები. ან კი იქნებ სახლის პატრონის შვილები ამოვიდნენ. მათ ხომ უცნაური გამოფენა დახვდებათ სახურავზე, რა თქმა უნდა, თუკი მანამდე წვიმა არ ჩამორეცხავს მარიოს ნახატებს. ამ ფიქრებში გართული მარიო ქალბატონი ბელადონას ხმამ გამოაფხიზლა. მან ჯერ კრისტინას გახედა, შემდეგ კი საუბარს მიუგდო ყური.
ჩუქება
