ოდისევსის სინდრომი
როგორია იმ ადამიანების ყოფა, რომლებიც სამშობლოსგან, ოჯახებისა და ახლობლებისგან შორს ცხოვრობენ, ზრდიან სხვების შვილებს, რათა საკუთარისთვის პურის ფული გამოიმუშაონ, უვლიან მოხუცებს და კვირაში მხოლოდ ერთ დღეს გრძნობენ თავს პიროვნებებად?
„ოდისევის სინდრომი“ იმ ერთ-ერთ ყველაზე აქტუალურ და მტკივნეულ საკითხს ეხება, რასაც ემიგრაცია ჰქვია - ქართველი ემიგრანტების მონური ყოფა საბერძნეთში, ბრძოლა შვილების მომავლისთვის, გადარჩენისთვის და ცხოვრება, რომელიც ცხოვრება აღარ არის.
ახალგაზრდა ავტორის რომანი მოგვითხრობს ქალებზე, რომლებმაც საკუთარი ცხოვრება დათმეს, მივიწყებულ ოცნებებზე, სტერეოტიპებზე, სიღარიბეზე, მენტალურ ჩავარდნებზე, წარსულზე, რომელმაც ქვეყნის დღევანდელი მდგომარეობა განსაზღვრა.
წიგნის მთავარი გმირი ეგზისტენციალურ კრიზისს განიცდის და სამშობლოდან მიდის, რაც წასვლა კი არა, უფრო - გაქცევაა, რაღაც უკეთესის იმედით. თუმცა, ჩვენ ვიცით, როგორია ემიგრანტების რეალობა და, საბოლოოდ, უჭირს, გაერკვეს, რამდენად სწორი არჩევანი გააკეთა. ერთი რამ კი დანამდვილებით იცის: ის უკვე არც ერთ მხარეს აღარ ეკუთვნის...
კითხვის დასრულების მერე უნებურად მის პერსონაჟებზე გვეფიქრება და გვიჩნდება კითხვა: „სად არის გამოსავალი?“ რადგან წიგნი არ გვატყუებს. შეულამაზებლად ასახავს იმ სირთულეებს, სისასტიკეს, რასაც ემიგრანტების ცხოვრება ჰქვია. აქედან გამომდინარე კი, თამამად შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ნანი მანველიშვილის დებიუტი ნამდვილად შედგა.
მარი ბექაური, მწერალი
ნანი მანველიშვილის მენტორი
„მოკვდავთაგანი ვერავინ იხილავს ღმერთს, უკეთუ თავად არ ინება გამოჩენა.“
„რა იცოდა იმ უგუნურმა, რომ ათინას მოლმობიერება გვიანღა იყო, რომ უკვდავნი ასე ადვილად არ იცვლიან ნებას!“
„როგორ გვამტყუნებენ კაცნი, თითქოს ჩვენ ვიყოთ ყოველგვარი ბოროტების სათავე! ნამდვილად ხომ თავიანთი უმეცრების გამო ატყდებათ თავს ხვედრით არმიგებული უბედურება.“
„სულდგმულთა შორის კაცზე უმწეო და საწყალობელი არავინ უშობია დედამიწას.“
ჰომეროსი
ჩუქება
