რაინდების ისტორიები

პირველი თავი - სერ ჯოვანი და მწვანე რაინდი
ახალი წლის ღამე თენდებოდა; კამელოტის სა-მეფოში, მეფე არტურს, სადღესასწაულო ნადიმი ჰქონდა გამართული.
სტუმრები სიცილ-ხარხარში და განცხრომაში იყვნენ, როცა, მოულოდნელად, დარბაზში, მძიმე ნაბიჯებით შემოვიდა გოლიათი რაინდი. იგი დათვივით დიდი იყო და ველური გამოხედვა ჰქონდა, მაგრამ საოცრება ის გახლდათ, რომ თავით ფეხებამდე მწვანე იყო.
დარბაზში სიჩუმე ჩამოვარდა, გოლიათმა მაგიდასთან მსხდომ რაინდებს გადახედა და ცოტაოდენი პაუზის შემდეგ დაიღრიალა,
რომელი თქვენგანი გაბედავს და მეთამაშება ჩემს საახალწლო თამაშს? ვინ მომჭრის თავს?

გოლიათს არავინ გამოეხმაურა; არ სურდათ თამაშში აჰყოლოდნენ მას, მაგრამ მწვანე რაინდი თავისას არ იშლიდა და დარბაზიდან ფეხის მოცვლას არ აპირებდა. ბოლოს, სერ ჯოვანიმ მოიკრიფა მხნეობა და თანხმობის ნიშნად ფეხზე წამოდგა; ხელი დასტაცა გოლიათის დიდრონ ხმალს, დაჰკრა და თავი წააცალა მუხლებზე შემდგარ რაინდს.

მოჭრილმა თავმა, მწვანე ბურთივით, იატაკზე ხტუნვა რომ დაიწყო, ყველამ ერთხმად ამოიოხრა...
 
შიშით ერთმანეთის ზურგს უკან იმალებოდნენ. მწვანე რაინდის ტანი კი მშვიდად დაიხარა, აიღო იატაკიდან მისივე მოკვეთილი თავი და იღლიაში ამოიჩარა.
დარბაზიდან გასვლისას, თავმა გამოხედა სერ ჯოვანის და გამბედაობა შეუქო:
ყოჩაღ სერ ჯოვანი! კარგი ნახელავია, მაგრამ მალე ჩემი ჯერიც დადგება! ერთ წელიწადში, სწორედ ამ დღეს, მწვანე სამლოცველოში შევხვდებით ერთმანეთს!

მას შემდეგ ერთმა წელმა ჩაიარა. ზამთრის დადგომისთანავე, ცხენზე ამხედრებული სერ ჯოვანი, გზას გაუდგა მწვანე სამლოცველოს საპოვნელად. მან იცოდა, რომ გზაში შეიძლება ხიფათს გადაყროდა, მაგრამ მეფის რაინდისთვის, სიტყვის გატეხვა, სახელის გატეხვის ტოლფასი იყო.

გზად მიმავალი, ხალხს აჩერებდა და ეკითხებოდა, სად შეეძლო ეპოვა მწვანე სამლოცველო. შემხვედრნი პასუხობდნენ, რომ არასდროს არაფერი გაეგოთ ამის შესახებ. შობა ახლოვდებოდა,   მაგრამ სერ ჯოვანის მცდელობა ჯერაც ფუჭი იყო. მიუხედავად დაღლილობისა, იგი უკან დაბრუნებას არ აპირებდა.
ბევრი იარა თუ ცოტა იარა,   ერთ უღრან ტყეში ციხესიმაგრეს მიადგა, რომელიც ლორდ ბერტილაკის საკუთრება აღმოჩნდა. ჯოვანის შეკითხვაზე, ლორდს გაეღიმა და უთხრა:
შორს არ არის,   აქვეა კუთხეში,   მაგრამ ვიდრე სამლოცველომდე მიხვალ, ცოტა ხნით შინ თუ მეწვევი, ძალიან გამახარებ! მიიპატიჟა უცნობი მხედარი სერ ბერტილაკმა. ჯოვანიმ არც აცია, არც აცხელა და დაპატიჟებას სიამოვნებით დათანხმდა.

ლორდი მთელი დღით სანადიროდ მიდიოდა. შინ მისი მეუღლე და სტუმარი რჩებოდნენ.

საღამოობით,   ვახშამზე,   ერთად იკრიბებოდნენ და მთელი დღის ამბებს ერთმანეთს უყვებოდნენ:
მე დღეს ირემზე ვინადირე, თქვა ბერტილაკმა პირველ ღამეს.
მე თქვენს მეუღლეს წიგნი წავუკითხე და მან მადლობის ნიშნად მაკოცა. უთხრა ჯოვანიმ მორცხვად.

დღეს გარეული ღორი მოვინადირე. თქვა ბერტილაკმა მეორე ღამეს.
დღეს თქვენმა მეუღლემ, ორჯერ მაკოცა უთხრა ჯოვანიმ და გაწითლდა.

მე დღეს მელაზე ვინადირე. თქვა ბერტილაკმა მესამე ღამეს.
დღეს, თქვენმა მეუღლემ, სამჯერ მაკოცა.
ჩაიჩურჩულა ჯოვანიმ, მაგრამ ერთი საიდუმლო არ გაუმხილა.
 
სერ ბერტილაკის მეუღლემ მას ჯადოსნური ქამარი აჩუქა და უთხრა, რომ ეს ქამარი მის სიცოცხლეს დაიცავდა.

ჯოვანიმ კარგად იცოდა, რომ მასპინძლისათვის არ უნდა დაემალა საჩუქრის ამბავი, მაგრამ სურდა ქამარი თან ჰქონოდა, როცა მწვანე რაინდს შეხვდებოდა.
ახალი წლის დღეც გათენდა. სერ ჯოვანიმ არ დააყოვნა და ცხენზე ამხედრებული გაემართა მწვანე სამლოცველოსაკენ. მწვანე რაინდი, მის მოლოდინში, უკვე სამლოცველოს შესასვლელში იდგა. მისალმების შემდეგ,   გოლიათმა,   ჯოვანის შეახსენა თამაშის წესები და მუხლებზე დადგომა უბრძანა.
 
ჯოვანი იმედოვნებდა, რომ ქამარი სათანადო სამსახურს გაუწევდა და აუღელვებლად, უშიშრად ჩაიმუხლა.
გოლიათმა მოიქნია თავისი დიდრონი ხმალი, მაგრამ ცოტა ხანში, ხელი დაბლა დაუშვა: მეორე ჯერზეც იგივე დაემართა.

მესამედ რომ მოიქნია ხმალი, ჯოვანის, კისერზე, მხოლოდ პატარა ნაიარევი დაეტყო და ჰოი, საოცრებავ! უეცრად სასწაული მოხდა.
გოლიათი მთელი სხეულით აცახცახდა და მანამდე თრთოდა, სანამ სერ ბერტილაკად არ გადაიქცა. ჯოვანი გაოცებული შესცქეროდა ყოველივეს.

ჰო! დაიღრიალა ბერტილაკმა. მე ვიყავი ის მწვანე რაინდი და ეს მხოლოდ გამოცდა იყო! ვიცი, რომ მამაცი ხარ და ამიტომაც გადაწყვიტე ჩემი მოძებნა, მაგრამ, ამასთანავე, მსურდა გამეგო რამდენად პატიოსანი რაინდი იყავი.

სწორედ ამიტომ ვთხოვე ჩემს ცოლს ეკოცნა შენთვის და ეს ჯადოსნური ქამარიც ეჩუქებინა. შენ ორჯერ სიმართლე მითხარი და მეც არაფერი დაგიშავე, მაგრამ მესამედ რატომ არ გამიმხილე საიდუმლო? ჰკითხა მან.
სერ ჯოვანი მუხლებზე დაეცა და ნირშეცვლილი ალაპარაკდა: მე მხდალი და მშიშარა ვარ! დავიმსახურე, რომ თავი მომკვეთო! თამაშის პირობა ხომ ასეთი იყო?
სისულელეა! შენ ცუდად არ მოქცეულხარ,