მათე, 18, 21. მაშინ მივიდა მასთან პეტრე და უთხრა: უფალო, რამდენგზის შემცოდოს მე ჩემმა ძმამ და მივუტევო მას? შვიდგზის? 22. უთხრა მას იესომ: არ გეუბნები შენ შვიდგზის, არამედ - სამოცდაათჯერ შვიდგზის.
მათე, 7, 3. რად ხედავ ბეწვს შენი ძმის თვალში და შენს თვალში დირეს არ განიცდი?
იოანე, 8, 7. ...ვინც თქვენს შორის უცოდველია, პირველად მან დაჰკრას ქვა.
ლუკა, 6, 40. მოწაფე მასწავლებელზე მეტი არ არის, ხოლო ყველა სწავლაგასრულებული ისეთივე იქნება, როგორც მისი მასწავლებელი.
I
როგორ არ ცდილობდა ერთ მომცრო ადგილას შეკრებილი ასობით ათასი ადამიანი იმ მიწის დამახინჯებას, რომელზეც მჭიდროდ შეჯგუფულიყო, ქვებით მის დაფარვას, რათა იქ არაფერს ეხარა, ბალახიც კი არ ამოსულიყო, როგორ არ ბოლავდა მათი გამოისობით ქვანახშირი და ნავთობი, როგორც არ გადაესხეპათ ხეები და გაეძევებინათ ცხოველები და ფრინველები, - გაზაფხული ქალაქშიც კი გაზაფხულობდა. მზე ათბობდა, გამოცოცხლებული ბალახი ყველგან იზრდებოდა და მწვანედ ბიბინებდა, თუ სადმე ხელუხლებლად დაეტოვებინათ - არა მარტო ბულვარების გაზონებზე, არამედ ქვის ფილებს შორისაც; არყის, ალვისა და შოთხვის ხეებს უხვად გამოეღოთ მწებავი და სურნელოვანი ფოთლები, ცაცხვებს ამოყრილი კვირტები დაებერათ. ჭკები, ბეღურები და მტრედები გაზაფხულის შესაფერისი მხიარულებით შესდგომოდნენ ბუდეების კეთებას, კედლებთან მზით გამთბარი ბუზები ბზუოდნენ. ყველას სიხარულით უცემდა გული - მცენარეებსაც, ჩიტებსაც, მწერებსაც და ბავშვებსაც. მაგრამ ადამიანები - მოზრდილი, უფროსი ადამიანები - ძველებურად ატყუებდნენ და აწვალებდნენ სხვებსაც და საკუთარ თავსაც. მიაჩნდათ, რომ ეს გაზაფხულის დილა კი არ იყო წმიდათაწმიდა და მნიშვნელოვანი, არც ყველა არსების საკეთილდღეოდ შექმნილი ღვთიური სამყაროს სილამაზე, - სილამაზე, რომელიც მშვიდობის, თანხმობისა და სიყვარულისკენ მოუწოდებდა მათ, - წმიდათაწმიდად და მნიშვნელოვნად მხოლოდ იმას თვლიდნენ, რაც თვითონ გამოეგონებინათ ერთმანეთზე საბატონოდ.
ასე მაგალითად, გუბერნიის საპყრობილის კანტორაში წმიდათაწმიდად და მნიშვნელოვნად ის კი არ მიაჩნდათ, რომ ყველა ცხოველსა და ადამიანს მთელი არსებით შეეგრძნო და დამტკბარიყო გაზაფხულის მშვენიერებით, წმიდათაწმიდად და მნიშვნელოვნად ის ითვლებოდა, რომ წინადღით დანომრილი, ბეჭდიანი და დასათაურებული ქაღალდი მიეღოთ, რომლის თანახმადაც, დღეს, ოცდარვა აპრილს, დილის ცხრა საათისთვის, გამოძიებაში მყოფი სამი პატიმარი - ორი ქალი და ერთი მამაკაცი - საპყრობილიდან უნდა გადმოეყვანათ. ერთ-ერთი ქალი, როგორც ყველაზე მნიშვნელოვანი დამნაშავე, მარტო უნდა მოეგვარათ. ჰოდა, ოცდარვა აპრილს, დილის რვა საათზე, ქალთა განყოფილების ბნელ, აყროლებულ დერეფანში უფროსი ზედამხედველი შევიდა. მას სახედატანჯული, ჭაღარა, ხუჭუჭთმიანი ქალი შემოჰყვა, რომელსაც მოსირმულსახელოებიან ზედატანზე ცისფრად მოარშიებული ქამარი შემოერტყა. ეს ზედამხედველი გახლდათ.
- მასლოვა გნებავთ? - იკითხა მან და მორიგე ზედამხედველთან ერთად ერთ-ერთი საკნის კართან მივიდა, რომელიც გარეთ იღებოდა.
ზედამხედველმა გასაღების აცმა ააჟღარუნა, საკეტი გახსნა, საკნის კარი გამოაღო, საიდანაც კიდევ უფრო მყრალი სუნი გამოვარდა, და დაიყვირა:
- მასლოვა, სასამართლოში!
შემდეგ კარი მიხურა და დაელოდა.
ჩუქება
