ამ ჩასვლაზე ქალაქმა ნეხლიუდოვი განსაკუთრებით უცნაურად და ახლებურად განაცვიფრა. საღამოს, ანთებული ფარნების შუქზე, სადგურიდან თავის ბინაში მივიდა. ოთახებში ნაფტალინის სუნი იდგა. აგრაფენა პეტროვნასა და კორნეის დაღლილი და უკმაყოფილო სახეები ჰქონდათ, ისინი წაკამათდნენ კიდეც ამდენი ნივთის მილაგებისას, რომელთა დანიშნულება თითქოს მხოლოდ გამოფენა, გაშრობა და თავის ადგილზე დაბრუნება იყო. ნეხლიუდოვს თავის ოთახში დარჩენა კი შეეძლო, მაგრამ მას მოწესრიგება სჭირდებოდა, თანაც ყოველ ფეხის ნაბიჯზე სკივრი იდო, რაც გადაადგილებას აძნელებდა. მისმა ჩამოსვლამ, როგორც ჩანს, ხელი შეუშალა იმ საქმეებს, რომლებიც ამ სახლში რაღაც უცნაური ინერციით ხორციელდებოდა. ეს ყველაფერი, ეს აშკარა სიგიჟე, რომელშიც ადრე თვითონაც მონაწილეობდა, სოფელში ნანახი სიღატაკისგან მიღებული შთაბეჭდილებების შემდეგ, ნეხლიუდოვს იმდენად არ ესიამოვნა, გადაწყვიტა, მეორე დღესვე სასტუმროში გადასულიყო და შესაძლებლობა მიეცა აგრაფენა პეტროვნასთვის, ნივთები თავისებურად მიელაგებინა. მერე კი მისი, ნეხლიუდოვის, და ჩამოვიდოდა და საბოლოო გადაწყვეტილებას ის მიიღებდა.
ნეხლიუდოვი დილიდანვე გავიდა სახლიდან, ციხესთან ახლოს, ძალზე უბრალო, ცოტა უსუფთაო, ავეჯით გაწყობილი რამდენიმე ოთახი იქირავა, განკარგულება გასცა, რომ მის მიერ შერჩეული ნივთები სახლიდან იქ გადაეტანათ და ადვოკატისკენ გაემართა.
გარეთ ციოდა. ავდრისა და წვიმების შემდეგ ისეთი სიცივეები დაიჭირა, როგორიც გაზაფხულზე იცის ხოლმე. ამას თან გამყინავი ქარიც დაემატა და ნეხლიუდოვი მსუბუქ პალტოში ისე გაითოშა, რომ გასახურებლად გამუდმებით ნაბიჯს უმატებდა.
ჩუქება
