თავი I
1977 წელი, შოტლანდია, მოლურჯო მანქანა ჭიშკრით შემოსაზღვრულ მინდორს მიუახლოვდა, რომლის შუაშიც დიდი, თუმცა უკვე შელახული შენობა იდგა. მისი დანახვის დროს კარგი მოგონებები ნამდვილად ვერ შეგახსენებდნენ თავს, ალბათ უფრო დაგაფიქრებდათ, საერთოდ თუ გქონდათ მოგონებები, რომლებიც სიამოვნებას მოგგვრიდათ. შენობა აგურით იყო ნაგები და სამმაგი თაღის ქვეშ ლამაზი ორნამენტებით ამოეტვიფრათ “წმინდა ენდრიუს სახელობის ბავშვთა სახლი”. მართალია, ღამე იყო და ალბათ უკვე ყველას ეძინა, მაგრამ ჩაბნელებული ბავშვთა სახლიდან მაინც შეიმჩნეოდა მოკიაფე შუქი, როგორც იმედის პატარა ნაპერწკალი სრულიად უიმედო სიტუაციაში, რომელიც არავინ იცის რატომ გაჩნდა, თითქოს ის იქ სულ იყო და არც მისი შემჩნევის შემდეგ შეწყვეტს ყოფნას. ლურჯი მანქანა იქვე გაჩერდა, სიჩუმეს მხოლოდ ორი ადამიანის ჩუმი კამათი, ბავშვის კრუსუნი, გაურკვეველი სახეობის მწერის ჟუჟუნი და წვიმის წვეთების ხმა არღვევდა, რომლებიც გაუბედავად ეცემოდნენ მიწას და სამუდამოდ უჩინარდებოდნენ. განწირულ წვიმის წვეთებს ჰგავდა მანქანაში მჯდომი ის ორი ადამიანიც, რომლებსაც ვერ გადაეწყვიტათ ახალდაბადებული ბავშვის ბედი. საბოლოოდ ერთ-ერთი, ალბათ სულიერად უფრო ძლიერი, მანქანიდან გადმოვიდა, წვიმაზე გამოსულ ლოკოკინას შემთხვევით ფეხი დაადგა და რაც შეეძლო დაბალ ხმაზე და ნაზად შეიკურთხა, ისე ლამაზად გამოუვიდა, შორიდან მოცქერალი ადამიანი ვერაფრით წარმოიდგენდა მისი სიტყვების შინაარსს. მანქანაში მჯდომმა მეორე ადამიანმა მანქანიდან გადასულს რამდენიმე ადგილას გახეული ქოლგა მიაწოდა, რომელსაც, წესით, თავისი საქმე მაინც უნდა შეესრულებინა. უკვე გალუმპულ კაცს ხელში ქოლგა მაგრად ჩაებღუჯა და ჩუმად უახლოვდებოდა იმ შენობას, რომელსაც დიდი, ლამაზი ასოებით ეწერა “წმინდა ენდრიუს სახელობის ბავშვთა სახლი”, ფანჯრებში ჩუმად შეიხედა და დაახლოებით ერთი წუთის შემდეგ მეწყვილეს ხელით რაღაც ანიშნა. ახლა ლურჯი მანქანა ქალმა დატოვა, რომელზეც ზუსტად ვერ იტყოდით, ეს ცრემლები მოსდიოდა ღაპაღუპით თუ წვიმის წვეთები უტოტავდა სახეს. უკანა კარი გამოაღო და სიჩუმის ერთ-ერთი დამრღვევი გამოიყვანა, რომელიც მოწნულ კალათში ჩაეწვინათ და რაც კი პლედი არსებობდა, ყველა ზედ გადაეფარებინათ. ამ ადამიანმა აშკარად არ იცოდა დანარჩენი ორის გეგმის შესახებ და თავის აღშფოთებას ყოველ ნახევარ წუთში ერთხელ დაკრუსუნებით ავლენდა. ქალიც იმ ადგილას მივიდა, სადაც კაცი იდგა, კალათი და შიგნით მწოლიარე ბავშვი იქვე დატოვა, ბოლოჯერაც დახედა, თითქოს მისი სახის დამახსოვრება უნდაო და ლურჯი მანქანისკენ მეწყვილესთან ერთად გაემართა. ორ წუთში იქაურობა გამონაბოლქვით აივსო, წვიმაც შეწყვეტას აპირებდა და ის გაურკვეველი სახეობის მწერიც მიყუჩებულიყო. ახლა კი თავისი ახალი პატრონის, ახალი სახლის და ახალი ცხოვრების მოლოდინში მხოლოდ კალათში ჩაწვენილი არსებაღა არღვევდა ღამის სიჩუმეს, მაგრამ ამჯერად არა კრუსუნით, არამედ ტირილის მსგავსი ხმით, რაც, სავარაუდოდ, იმის ნიშანი იყო, რომ მის ნაწილს უკვე მთელი სიმძაფრით აღექვა და გაეანალიზებინა, როგორი ცხოვრება ელოდა. ამ ფილოსოფიური ფიქრებით დასევდიანებულ პატარას მალევე ჩაეძინა, მხოლოდ მაშინღა გამოეღვიძა, როცა უკვე მესამედ და გაღვიძებისთვის საკმარისი ხმის ჟღერადობით გაიგონა სახელი “სტეფან”, გონზე რომ მოეგო და მის თავზე დამდგარი მსუქანი ქალბატონი დაინახა, გული შეუწუხდა, ისევ ტირილი ამჯობინა, რომ უცნობი ქალბატონის ხმა გადაეფარა, რომელიც ვინმე სტეფანს ეძახდა და რომელიც აშკარად არ იყო კმაყოფილი კალათაში კოხტად მოთავსებული არსების ამ გადაწყვეტილებით. ქალი უკვე გამაყრუებლად ყვიროდა, როცა ღვთის წყალობით სტეფანი გამოჩნდა. ქალი მას რაღაცის ახსნას სთხოვდა და საშინლად უყვიროდა, სტეფანი თავს იმართლებდა და ჯერ კიდევ კარში მდგარ კალათას გაოცებული გაჰყურებდა. ბოლოს და ბოლოს ქალი სოპრანოს ხმით იქაურობას მოსცილდა და ხის მაღალ კიბეს აუყვა, რომელიც შესასვლელი კარიდანაც კარგად ჩანდა. მაღალი, ძალზე გამხდარი და ლოყებჩავარდნილი, ავადმყოფური სახის მქონე ახალგაზრდა კაცი კალათას მიუახლოვდა. თეთრ მოსასხამზე არასწორად მიემაგრებინა ფურცელი, რომელზეც გაკრული ასოებით ეწერა “სტეფან ადრიენი”. პატარას ტკბილად გაუღიმა და უთხრა, იმ ქალის ყვირილისთვის ყურადღება არ მიექცია. კალათა ხელში აიღო, შიგნით შეიტანა, ბავშვს უამრავი პლედიდან რამდენიმე მოხსნა და მასაც დაუნახა ისეთივე ფურცელი, როგორიც თავად ჰქონდა მიკრული ტანსაცმელზე, ოღონდ ახალდაბადებული ბავშვის ფურცელი მისგან განსხვავებით სწორად მიეკრათ პატარა მაისურზე და შავი, ბეჭდური ასოებით იუწყებოდა “მე მქვია დეივიდ დიქსონი”.
ჩუქება
