სიგიჟის ზღვარზე იმ დროს, როცა 1999 წლის იმ საღამოს დეტალები წამით მაინც გამიელვებს თავში, ყოველთვის ჟრუანტელს მგვრის და ზიზღს განვიცდი ჩემი თავის მიმართ. სიძულვილი მიპყრობს იმიტომ რომ ვარსებობ, მაგრამ ამას არავინ ამჩნევს, ან არ უნდათ დანახვა. ოდესღაც მშვიდად ვცხოვრობდი, ძალზე მშვიდი და ერთფეროვანი ცხოვრება მქონდა. ეს კი მაშინ, როცა პატარა ვიყავი. არ მქონდა გართობის სურვილი და საერთოდ არაფერი. იმ წელს კი ვიყავი, 20 წლის თავქარიანი ბიჭი, რომელსაც ადრენალინი და რისკი უყვარდა, საშიში გართობები და სიცოცხლისგან მაქსიმალური სიამოვნების მიღება ყოველთვის მიყვარდა. ესეც კი შეიძლება ერთფეროვნებაში ჩაითვალოს, რადგან სულ ერთი და იგივეს ვაკეთებდით, სულ წვეულება, კონცერტი, მოწევა ქალები და ხანდახან კოკაინსაც ვიყნოსავდით. არ ვფიქრობდი თუ რა მოჰყვებოდა ამას, მაშინ წარმოდგენაც არ მქონდა, მხოლოდ ის მინდოდა ცხოვრებით დავმტკბარიყავი, მაგრამ ცხოვრებამ ჭკუა მასწავლა, პირდაპირ მითხრა, რომ არასწორად ვიქცეოდი, კი, არ მითხრა მიმახვედრა, ისე რომ ეს მთელი ცხოვრების კოშმარად მექცა. როცა თვალს ვხუჭავ, არ აქვს მნიშვნელობა დღე იქნება თუ ღამე, უკვე დასაძინებლად გამზადებულს, მაშინვე ის, 1999 წლის შობა მახსენდება და ისეთი განცდა მაქვს თითქოს იქ ვარ, იმ წამს და ველი იმ სახლის აორთქლებას და მასთან ერთად მეც შიგ მოვყვები. თვალის გახელა მიჭირს, რადგან სიკვდილს ველი და არ მინდა მას ჩავხედო თვალებში. სიკვდილის ძალიან მეშინოდა და ხომ იცით თუ მას ჩახედავ თვალებში მორჩა შენ უკვე უნდა ილოცო, რომ გადარჩე. მაშინ ეს სიტყვები პირდაპირი გაგებით მეგონა, ახლაც კი ასე მგონია მიუხედავად იმისა, რომ ვიცი სიკვდილი შეიძლება ცელით ხელში და შავი მოსასხამით ვერ დაინახო. იმ ამბის შემდეგ ექიმებმა მითხრეს ეს შეგრძნება ცხოვრების ბოლომდე არ მომასვენებს და კოშმარებს სულ ვნახავ, რადგან ჩემებური ტერმინით, რომ ვთქვა - მე „ გავაფრინე “ .
-ძალიან დიდი სტრესი მიიღეთ მისტერ ზუმ. თქვენი შოკი გამოწვეულია თავის ქალის დაზიანებით, ტვინის ის ნაწილი დაგიზიანდათ, რომელიც რეალობის აღქმაზეა პასუხისმგებელი, ანუ უფრო სწორად რომ ვთქვათ...
-მოიცათ, მოიცათ, მოიცათ. გაჩერდით ექიმო. თქვენი ტერმინებით ლაპარაკი არ დამიწყოთ, ვერაფერს გავიგებ. იქნებ მარტივი ენით ამიხსნათ - გავაწყვეტინე და ამით უკმაყოფილოც ჩანდა, რადგან მისი მჟავე გამოხედვა დავიჭირე. - თუ შეიძლება. - ცოტა თავაზიანობისთვის დავამატე და ნაძალადევად გავიღიმე. მაშინ ჩემს თავს ძალა დავატანე, რომ ნორმალურად მელაპარაკა და არა სტრესში მყოფი ადამიანივით, მაგრამ მერე ეს აღარ გამომივიდა. არც ღიმილის თავი მქონდა, მაგრამ მხოლოდ იმიტომ გავუღიმე, რომ თავაზიანობა გამომეჩინა და ჩემთვის თავისი ტერმინებით ლაპარაკი არ დაეწყო, როგორც ბევრი ექიმი აკეთებდა ამას. ვაღიარებ, ინგლისურს შესანიშნავად ფლობდა და იმასაც ვაღიარებ მამაჩემი და მისი ფულები, რომ არა ახლა განზრახ ჩადენილი დანაშაულისთვის მოვიხდიდი სასჯელს და არ ჩათვლიდნენ ამას უბედურ შემთხვევად. ჩემი ნაბოდვარისთვის რომ ესმინათ ალბათ უარესი ყოფა მელოდა, რადგან ამას არავინ დამიჯერებდა და შოკის გამო ფსიქიატრიულში მომათავსებდნენ. მე კი გავგიჟდი, გავაფრინე, მაგრამ არა ისე, რომ საგიჟეთში მოვხვედრილიყავი. მაინც შემიძლია სრულ ჭკუაზე მყოფი ადამიანის შთაბეჭდილება დავტოვო მოსაუბრესთან. ჩემს ადგილას ვინმე წყალწაღებული, რომ ყოფილიყო ციხეშიც ჩასვამდნენ და ალბათ სიცოცხლის ბოლომდე ციხის ტვალეტების ხეხვა მოუწევდა. მე ხომ არ ვიცოდი, როგორი იყო იქაური კონსტიტუცია, იქაური კანონები, ან როგორი იყო ის ციხეები, სადაც დაიჭერდნენ, რა ვითარება იყო და ა.შ. ეს ამერიკა არ იყო და წარმოდგენაც არ მქონდა იმ ქვეყნის ციხეებში არ ვყოფილვარ და არც მინავს არანაირი სიუჟეტი მათზე. ახლა ჩემს სამშობლოში ვარ, ფსიქიკაშერყეული, როგორც ექიმმა მითხრა 12 წლის წინ და ჩემს შიშებს ვუბრუნდები. ვნახე, მართლა ვნახე, ის იყო...
-კარგით, როგორც გინდათ მისტერ. - შესანიშნავი აქცენტით მიპასუხა უმშვენიერესმა გოგონამაც. ასე 25-27 წლის თუ იქნებოდა, მაგრამ ისე ახალგაზრდად გამოიყურებოდა, სანამ ხმას ამოიღებდა და დამელაპარაკებოდა ცხრამეტი-ოცი წლის მეგონა მეტის არა. ისიც იმიტომ უარვყავი ეს აზრი, რომ ოცი წლისები ექიმებად ვერ იმუშავებდნენ, მათ ადამიანის სიცოცხლე უნდა ანდონ და ამ ასაკის ბავშვის ნდობა არ შეიძლება, აქ უფრო დიდი გამოცდილება უნდა გქონდეს, ხომ შეიძლება ადამიანი შემოგაკვდეს. - თქვენ დაგიზიანდათ თავი, როგორც ვივარაუდეთ რაღაცას მიარტყით და დაკარგეთ რეალობის აღქმა. - მაშინვე გამახსენდა, როგორ დავეცი, ნელა და მონოტონურად ვეცემოდი, ან მე მეგონა ასე. ვერ ვიაზრებდი ვერაფერს და ხელიც არ შევაშველე დასახმარებლად, თითქოს ნელა, მაგრამ