2 აპრილი გამიმართლა – გავიფიქრე, როდესაც თავისუფალი ადგილი რესტორნის წინ, თანაც ზედ კართან დავინახე. ძრავა გამოვრთე და საათს დავხედე. თხუთმეტი წუთი კიდევ მქონდა. ის თხუთმეტი წუთი, რომელიც, ჩემი ვარაუდით, პარკინგის ძებნაში უნდა დამეხარჯა. მანქანის სავარძელი გადავწიე, მოხერხებულად მოვეწყვე, თან ისე, რომ ფანჯრიდან რესტორნის შესასვლელის ხედი არ დამეკარგა და რადიო ჩავრთე. ვიცოდი, ტარიელი ზუსტად მოვიდოდა. არც ერთი წუთით ადრე, არც ერთი წუთით გვიან.
ტარიელ ლორია – ქართული სახელმწიფო უშიშროების სისტემის ბურჯი და ერთ-ერთი შემქმნელი. მის ზარს ძალიანაც არ გავუკვირვებივარ. ლორია არცთუ იშვიათად სარგებლობდა ხოლმე ჩემი, ასე ვთქვათ, ექსკლუზიური კონსულტაციით – როგორც თვითონ ეძახდა. თუმცა, ამჯერად შეხვედრა რესტორანში, არაფორმალურ გარემოში გადაწყვიტა. ეს სავარაუდოდ ნიშნავდა, რომ საუბარი ხანგრძლივი და როგორც გამოცდილებით ვიცოდი, საინტერესო იქნებოდა.
აი, ტარიელიც გამოჩნდა. მხნე, ენერგიული ნაბიჯით აუყვა კიბეს. აბსოლუტურად დარწმუნებული, რომ ლოდინი არ მოუწევდა. საშუალოზე დაბალი ტანის, ჩასუქებული კაცი. ასაკს ვერც გამოიცნობდი, ალბათ ორმოცდათხუთმეტი წლის. ნაადრევად გამელოტებულს, თავზე ერთი ღერი თმა არ ჰქონდა. აქა-იქ შემორჩენილს პირწმინდად იპარსავდა. მიუხედავად ამ არცთუ მთლად წარმოსადეგი გარეგნობისა, ცოტა დაუდევარი, მაგრამ ამავე დროს მედიდური მიხრა-მოხრით მოწიწებას იწვევდა – ტიპური ალფა-მამრი.
– ოჰ, ტარიელ...
მისი ფსიქოპორტრეტის წარმოდგენაზე გამეღიმა. მომწონდა ეს კაცი, ვენდობოდი კიდეც. მანქანის კარი ენერგიულად მივაჯახუნე და ტარიელისკენ დავიძარი.
ერთმანეთს მეგობრულად მივესალმეთ, თავაზიანი კომპლიმენტები გავცვალეთ და რესტორანში შევედით. ადგილი წინასწარ დაჯავშნილი აღმოჩნდა. ზუსტად ისეთი, როგორიც კომფორტულ და ამავე დროს კონფიდენციალურ საუბარს შეეფერებოდა. დავჯექი და მოთმინებით ვუსმენდი მის ხანგრძლივ, გურმანისთვის დამახასიათებელი, პროფესიული დეტალებით გაჯერებულ საუბარს ოფიციანტთან. ჩარევა აზრადაც არ მომსვლია. უფრო იმიტომ, რომ ამ დიალოგში ჩემი არაკომპეტენტური კომენტარები სასაცილოდ ან, უარეს შემთხვევაში, შეურაცხმყოფლად არ გამოჩენილიყო.
როგორც იქნა, ყველაფერი მოგვარდა. მალე კერძების ნაწილი და სასმელები მოიტანეს. ტარიელი მადას არ უჩიოდა, არც მე დამიდია თავპატიჟი, მითუმეტეს, რომ ყველაფერი გემრიელი აღმოჩნდა.
ლორიამ პატარა ჭიქებში კონიაკი ჩამოასხა.
– საჭესთან ვარ, – ვიუარე ზრდილობიანად.
– ერთი ჭიქა, მადის გასახსნელად, რომც გაგაჩერონ არ გამოჩნდება.
ჭიქა მომიჭახუნა და სადღეგრძელოს უთქმელად, ბოლომდე გამოცალა.
მეც დავლიე. არომატული სითხე სასიამოვნოდ ჩაიღვარა სხეულში.
კარგი კონიაკია – გავიფიქრე.
ცოტა ხანს ჩუმად ვჭამდით. ტარიელმა კიდევ ერთი ჭიქა კონიაკი დალია. ჩემთვის აღარ დაუძალებია. ზრდილობის გამო ჭიქა მეც მივიტანე ტუჩებთან.
ჩვენი გზები ოთხი წლის წინ გადაიკვეთა. მე და ჩემს მეგობრებს კომპანია ახალი დაფუძნებული გვქონდა. ძირითადად კიბერუსაფრთხოების სფეროში ვსაქმიანობდით. ძალიან სოლიდურად ჟღერს, თუმცა სულ ხუთი სპეციალისტი ვიყავით. მე მენეჯერის ფუნქციებსაც ვასრულებდი. კლიენტები რამდენიმე ბანკი და მიკროსაფინანსო ორგანიზაციები იყვნენ. ინტერნეტსერვისების გამართვაშიც ვეხმარებოდით. მშვენივრად გვიხდიდნენ. კომპანიაც კარგად იყო ცნობილი, ასე ვთქვათ ვიწრო, დაინტერესებულ წრეებში. დღემდე არ ვიცი, ვინ ურჩია ლორიას ჩვენი თავი. არასდროს უთქვამს, არც მე ჩავძიებივარ. კარგად ვიცოდი, რაც ჩემი საქმე არ იყო, მაინც ვერ გავიგებდი. შეხვედრა ჩვენ ორს შორის შედგა, მაშინაც რესტორანში.
მოკლედ, მაშინ საქართველოს, ასე ვთქვათ საერთაშორისო ჯგუფი ესტუმრა. ორი ბელორუსი, ერთი პაკისტანელი და ერთიც ქართული წარმოშობის რუსეთის მოქალაქე. ტიპებმა რამდენიმე კვირაში მთელი ქვეყნის IT სფერო ააყირავეს. ფიშინგი, შიდაუწყებრივი ქსელების გატეხა, სხვადასხვა აფიორები. ნიჭიერი ბიჭები იყვნენ და მშიერი მგლებივით გაუმაძღრები. საბოლოოდ ამიტომაც დაენძრათ. როგორც ჩანს, უშიშროების სამსახურის თანამშრომლების კომპეტენცია საკმარისი არ აღმოჩნდა და ლორიამ გადაწყვიტა, როგორც თვითონ თქვა, აუტსორსინგისთვის მიემართა. ცხადია, უშიშროებასთან ურთიერთობა მომხიბვლელად არ მეჩვენებოდა, თუმცა დამარწმუნა, რომ ჩვენი თანამშრომლობა სრულიად კონფიდენციალური იქნებოდა. არანაირი კანონსაწინააღმდეგო ან რეპუტაციის შემლახველი საქმის შესრულება არ მოგიწევსო. გარდა ამისა, როგორც გაირკვა, დაზარალებულებს შორის ჩვენი ერთი კლიენტიც იყო. მოკლედ, დავთანხმდი. დღემდე მიკვირს, რომ ასე მარტივად დამიყოლია. ალბათ იმიტომ – როდესაც ტარიელი თამაშობდა, ხელში აუცილებლად ორი ჯოკერი ეჭირა და ისეთ წინადადებას გთავაზობდა ხოლმე, „რომელზეც უარს ვერ იტყვი“.
– ძალიან კარგი. საჭირო ინფორმაციას, ყველანაირ ლოგისტიკურ დახმარებას, ასევე, ჩვენს კანტორასთან შენი ურთიერთობის იურიდიულ და ფინანსურ დეტალებს სერგო მოაგვარებს, – მითხრა და ხელი ჩამომართვა.
ტარიელი რაღაც საკითხებში ძალიან პროგრესული და თანამედროვე კაცის შთაბეჭდილებას ტოვებდა. თუმცა რას გაიგებდი. მაგალითად, საკუთარ სამსახურს სულ ასე მოიხსენიებდა: „კანტორა“. ჩემი აზრით, ძველმოდური, დრომოჭმული სიტყვა იყო, თუმცა მეც მიმაჩვია.
სერგო ტარიელის სრული ანტიპოდი აღმოჩნდა. მაღალი, გამხდარი, ჩუმი კაცი. ასე, 40 წლის იქნებოდა. ჩემში შებოლილი ტარანის ასოციაციას იწვევდა. როგორც გაირკვა, მასთან ურთიერთობა კომფორტული იყო. საქმეებს ოპერატიულად და
ჩუქება
