XVI რომანი ავტობიოგრაფიულ ხასიათს ატარებს. წიგნის მთავარი პერსონაჟი, კასი,თვითდამკვიდრების პროცესშია. იგი, იმ დროისთვის, საკმაოდ თამამ გადაწყვეტილებას იღებს, ტოვებს სამშობლოს და ახალი თავგადასავლების ძიებაში, რეემანიაში მიემგზავრება. სხვადასხვა სირთულისა და ახალი ცხოვრების გამოწვევების ქარცეცხლში, იგი გაიცნობს ჰარის, რომელიც, მის მსგავსად, საკუთარი თავის ძიებაშია. ქალ-ვაჟის მეგობრობა სიყვარულში გადაიზრდება. კასი ცდილობს იბრძოლოს ამ სიყვარულისთვის, თუმცა ჰარის რთული ხასიათის გამო, ურთიერთობას მუდმივი კითხვის ნიშნები სდევს თან.
უპასუხოდ დატოვებულ კითხვებს თან ერთვის ხანგრძლივი დაშორება და კასის თავს დამტყდარი ჯანმრთელობის პრობლემები. ფსიქოემოციურად და ფიზიკურად გადაღლილი კასი თანხმდება ხანგრძლივად გაუჩინარებული და მოულოდნელად დაბრუნებული ჰარის, ავანტიურულ ნაბიჯს და ისინი ქმნიან ოჯახს. რამდენიმე წლიანი თანაცხოვრების ნათელი წერტილი პატარა ოტოს დაბადებაა, თუმცა ავანტიურა,საბოლოოდ, არ ამართლებს და კვლავ პრობლემები იჩენს თავს, რაც მეტწილად, კვლავ ჰარის პიროვნული თვისებებიდან გამომდინარეობს. წყვილი გამოსავალს ერთმანეთისაგან პაუზის აღებაში ხედავს , რის შემდეგაც, ჰარი ისევ ტოვებს სამშობლოს და რეემანიაში მიემგზავრება.
სიტუაცია რადიკალურად იცვლება ჰარის დედის, ლოლას, ვიზიტით. იგი საკუთარი ოჯახის ისტორიას მოუთხრობს კასის და ნათლად დაანახვებს, თუ რა დიდი მნიშვნელობა აქვს ადამიანის ჩამოყალიბებაში ოჯახს, ან რატომ არის ჰარი დღეს ასეთი და რაოდენ სავალალო შეიძლება აღმოჩნდეს მშობლების მიერ დაშვებული შეცდომები შვილებისათვის.
კასი იღებს გადაწყვეტილებას, გაემგზავროს რემანიაში სამუშაოდ, სადაც წყვილის შეხვედრა ისევ შედგება. ახლა უკვე სამეული იმ ადგილზე იკრიბება, სადაც თავის დროზე ჰარისა და კასის სიყვარულს ჩაეყარა საფუძველი და დგება კულმინაციური მომენტი, ჰარი ფოტოსურათს აჩვენებს კასის, საიდანაც ცხოვრების ახალი ფურცლიდან დაწყების ნათელი პერსპექტივა მოსჩანს და ახლა გადამწყვეტი სიტყვა მასზეა.
თავი 1
გაღვიძებისთანავე უცნაური გრძნობა მეუფლება. დილის სიმყუდროვესთან ერთად ჩიტების ჟღურტული მამშვიდებს და საუცხოო განწყობას მიქმნის. ვიმარაგებ ფუნჯებს, აკვარელებს, ფანქრებს, წყალს და ფურცლებს. მოლბერტს ვმართავ და ფურცელზე პირველ ხაზს ვუსვამ. სახლის კიბეზე ვზივარ, მზეს ხალისიანად მოღიმარი ვუცქერ. ამ სავსე და სასიამოვნო წუთების დაზეპირება მსურს ...
სუფთა ფურცელზე ხატვა მაშინებს! თავდაპირველად უამრავი ფიქრი ირევა და ვერ ვწყვეტ, რომელი ფერით, რომელი ფუნჯით, ფურცლის რომელი ნაწილიდან დავიწყო ხატვა. თითოეული გადაწყვეტილება და ქმედება ფრთხილია. ხელის კანკალით ივსება ფურცლები, ისევე, როგორც ჩემი ცხოვრების დღეები. ისინი ფერადდებიან, ან მუქდებიან. საუბედუროდ, აღარ იშლებიან, თუმცა ზოგჯერ იმალება შეცდომები. ფერებით ჩნდება ხასიათები. ფუნჯებით ვარჩევ, დიდი შეცდომა დავუშვი, თუ, არა. ამოვიჩემე ჩემი ხასიათის ახალი ფერი, საუცხოო, უჩვეულო ფერი. საოცარია! ასეთი რამ არასდროს მინახავს და არც არაფერი მქონია! სახელი არ ვიცი, რა დავარქვა. მეშინია, არ გამითავდეს და მხოლოდ მაშინ ვიყენებ, როცა საუცხოო ნახატს ვქმნი.
ფერები ერთმანეთს შეერწყა, ფუნჯებიც უამრავი ფერით შეიღება. ხელის ნერვიული მოძრაობით დავიწყე ფურცლის შევსება და საბოლოოდ მივიღე ის, რაც გულითა და გონებით მწამდა...
კასი
პირველი კლასის დღიურში ჩამიწერია:
"მინდა, გვერდით ჩემი მსგავსი ადამიანები მყავდეს".
არ ვიცი, ეს სიტყვები რატომ დავწერე. ალბათ, იმიტომ, რომ ჩემს სიახლოვეს ვისაც კი ვხედავდი, მქონდა თუ არა ურთიერთობა, ყველა ერთნაირი იყო, ან მეჩვენებოდა, რომ ერთნაირები იყვნენ, ჩემგან განსხვავებულები. ძალიან უცნაურად მივიჩნევდი თავს ამის გამო, ეს განცდა მტანჯავდა და მუდამ ჩემსწარმოსახვით სამყაროში ვიკეტებოდი, სახელად "ოცნება" რომ ერქვა.
სხვადასხვა დროსა და ადგილზე, განსხვავებულ ვითარებასა, თუ გარემოებაში, მქონია შეგრძნება, რომ ეს მომენტი ადრეც გადამხდენია, ან სიზმარში მინახავს. ეს "დეჟავუ" მთელი ცხოვრება თან მდევს და მგონია, რომ ერთ წრეზე დავდივარ. თითქოს მანამდეც მიცხოვრია ასეთივე ცხოვრებით, ახლაც იმავეს გავდივარ და ეს ყველაფერი გაცოცხლებაა წარსულის კონკრეტული მონაკვეთებისა; უეცრად ძლიერ, ელვისებრ ინათებს ბეწვის ხიდივით გავლებული ხაზი, რომელიც წარსულისა და აწმყოს გარდამავალ ჰორიზონტს ერთმანეთისგან ჰყოფს და თან აერთიანებს. დრო მხოლოდ აფერმკრთალებს ყველაფერს, თუმცა უნდა ითქვას, რომ არ ივიწყებს და თუ მართლა არ ივიწყებს, ესე იგი ყველაფერი უკან ბრუნდება, მეორდება... ადამიანებიც, მოვლენებიც... მეორდება ჩვენგან გაცემული ყოველი სიტყვა, თუ ქმედება, გაშვებული ადამიანებიც ბრუნდებიან, ოღონდ უკვე შეცვლილი როლებით. ყველაფერი ბრუნავს, "რაც ყოფილა, იგივე იქნება და რაც მომხდარა, იგივე მოხდება, არაფერია მზის ქვეშ ახალი. "ცხრამეტი წელი რომ შემისრულდა, ჩემში მეამბოხე ბუნებამ იფეთქა, გადავწყვიტე, ჩაკეტილი წრე გამერღვია, სიახლის ძიების პროცესში გარემო გამომეცვალადა სხვა ქვეყანაში გავმგზავრებულიყავი.
რემანია
შემოდგომა დადგა. საღამოს სიცივეები ლაღი ზაფხულის წასვლას მოასწავებდა და აი, ერთი მშვენიერი დღის მიწურულს,
ჩუქება
