შესავალი ერთხელ მეგობართან დავიჩივლე პრობლემაზე, მერე კი დავაყოლე, აი, ჩიტი რომ ვიყო, რა კარგი იქნებოდა, ვიფრენდი მაღლა და არაფერი შემაწუხებდა-მეთქი. მეგობარმა ნაწყენი თვალებით შემომხედა და მითხრა − აბა რას ამბობ, დაუფიქრდი, შენ სად გაქვს იმდენი პრობლემა, ჩიტს რომ აქვსო. რადგან დაფრინავს და უდარდელი ჩანს, გგონია, არაფერი აწუხებსო?! რამდენი საფრთხე ელის: ქვებს ესვრიან, ნადირობენ მასზე, ან იქნებ რამეს ეჯახება. ბუდიდან რომ გადმოფრინდება, ისიც არ იცის, დაბრუნდება თუ არა. შეიძლება ახლა ის შენ გიყურებს და იმავეს ფიქრობს, ადამიანი რომ ვიყო, არაფერი შემაწუხებდაო. ან შეხედე ეტლით მოსარგებლეს, ჰკითხე, რა აწუხებს, − სიარული რომ შეეძლოს, ვერაფერი შეაჩერებდა და შენი პრობლემები გააკვირვებდაო. მივხვდი, რომ სისულელე ვთქვი და შემრცხვა. მაგრამ შეცდომის აღიარებაც ხომ შეიძლებოდა? მე კი ვერ ვაღიარე. ადამიანებს სწორედ ეს გვიჭირს ყველაზე მეტად, აღიარება − ჩვენი, მათი, ვიღაცის... აღიარება როგორც დანაშაულის, ასევე წარმატების. ძნელია. ორივე ძნელია. ხშირად ვიკეტებით საკუთარ თავში და პრობლემებში სხვის ბრალეულობას ვეძებთ, არადა, ზოგი რამ ისეთი უმნიშვნელოა, ფიქრადაც რომ არ ღირს, არა თუ სადარდებლად.მებრალებიან ადამიანები, კარგის დამნახავები რომ არ არიან და პრობლემებს ძალით იქმნიან. რასაც კაცი საკუთარ თავს დამართებს, იმას მტერიც ვერ უზამსო, ნათქვამია.ჩვენ ყველა, ვცხოვრობთ, ვიბრძვით საკუთარი თავის დასამკვიდრებლად, ბედნიერებისა და სიმდიდრის მოსაპოვებლად. ამ დროს კი ვიღაც გადასარჩენად იბრძვის და მძიმე რეალობას ხანდახან შელამაზებულ ტყუილს ამჯობინებს...