31

თავი პირველი - 31 31 დეკემბერი, დღე, რომელიც ყველას უყვარს, დღე, რომელსაც ყველა ელის, ამ დღეს ყველა შესტრფის და ყველას უხარია მისი მოსვლა. ამ დღეს ყველა უცდის, ამ დღეს ხომ ახალი წელია, ძველი წლის დასასრული და რაღაც ახლის დასაწყისი. ამ დღეს ყველა ღიმილით ხვდება, რადგან ადამიანებს მოსწონთ რაღაცას წარსულში რომ ტოვებენ, ძველ დღეს, ძველ წელს რომ ატანენ მათთვის ცუდს და ელიან მომავალს, მომავალში ეძებენ რაღაც ახალს, კარგს და ბედნიერების მომტანს. ადამიანები ხომ არ აფასებენ რაც აქვთ, ისინი ყოველთვის ახალს მოელიან, ახალი წელი კი მისი სახელიდან გამომდნინარე - ახალია!
საახალწლოდ იწყება მზადება, სახლის მორთვა, ტკბილეულობის ყიდვა, ნამცხვრების გამოცხობა, ბაზრები, მაღაზიები ხალხით ივსება, ყიდულობენ ინდაურს, გოჭს, ქათამს, ყიდულობენ საჩუქრებს, ლამაზ მოსართავებს და ლამაზ ტანსაცმელს. ამ დღეს გარეთ სულ რომ ქარბუქი და აუტანელი სიცივე იყოს, ხალხს მაინც ვერ გამოლევთ ქუჩებში, ისინი სულ დადიან, სულ სადღაც მიდიან, სულ სადღაც ეჩქარებათ, სულ სადღაც აგვიანდებათ, მათ ხომ სულ სადღაც ელიან...
31 დეკემბრეს დღე ყველაზე გვიან გადის, რადგან ყველა წამებს ითვლის დილიდან. ზოგისთვის მთელი თვე უფრო მალე გადის ვიდრე ეს დღე, ყოველ წამს საათს უყურებენ, ყოველ წამს ერთმანეთს ეკითხებიან დროს, ყოველ წამს უცდიან როდის მიაღწევს საათის დიდი და პატარა ისარი ერთდროულად 12 საათს.
31 დეკემბერს ყველაზე მეტად ბავშვები უცდიან, მათთვის ხომ ეს დღე მთელი წლის დღეებზე კარგი და თბილია, ახალი წლის დღე და დანარჩენი 364 დღე რომ მოათავსო სასწორის სხვადასხვა მხარეს, სწორედ ეს ერთი დღე გადაწონის მთელი წლის დარჩენილ დროს. ისინი ამ დღეს თოვლის ბაბუას უცდიან, ბაბუას, რომელიც მათ გაახარებს და საჩუქრებს მოუტანს, მაგრამ მხოლოდ მაშინ თუ ისინი მთელი წელი კარგად მოიქცევიან, ამიტომაც ბავშვები ცდილობენ მთელი წელი დამჯერები, კეთილები და ზრდილობიანები იყვნენ.
31 დეკემბრის ღამეს ყოველი ქვეყნის, ყოველი სახლის ყოველი ბუხარი და ფანჯარა, ყოველი სახლის პატარა ბიჭის თუ გოგოს გული მხოლოდ ერთ კაცს უცდის. უცდიან როგორ შეიპარება ეს კაცი მათ სახლში, მაგრამ იმის მაგივრად რომ მან რამე მოიპაროს, პირიქით ამ სახლს საჩუქრებით ავსებს.
დაღამდა, გახდა 12 საათი, გაისმა ფოიერვერკების და ხალხის ჟრიამულის ხმა, ყველა სახლში შუქი ენთო, ყველა სახლში ერთმანეთს ულოცავდნენ ახალი წლის დადგომას, ისმოდა ჭიქის ჭახუნის ხმები, სიმღერა და ზოგგან თოფის გასროლის ხმაც.
ერთ-ორ საათში ყველაფერი მიწყნარდა, ყველამ დაიძინა, პირველ რიგში პატარებმა დაიძინეს მალევე, რადგან რაც უფრო მალე დაიძინებდნენ მით უფრო მალე გათენდებოდა და მით უფრო მალე მიიღებდნენ იმ საჩუქრებს, რომლებსაც მთელი წელი უცდიდნენ.
ირვგლივ სიწყნარე იყო, აქა-იქ ისმოდა მხოლოდ ხმაური, ცა მოკრიალებული იყო, ისე ჩანდა ყველაფერი რომ ცაზე ყველა ვარსკვლავს სათითაოდ დაითვლიდი.
2037 წლის 31 დეკემბერს თოვლის ბაბუას პატარა სახლშიც უცდიდნენ, მაგრამ არა საჩუქრის მიღების მიზნით...
ჯავახიშვილის 31 ნომერში შუქი ყველაზე ადრე ჩააქრეს, სახლს ძალიან ლამაზი მორთულობა ქონდა, ირგვლივ რამდენიმე თოვლის ბაბუის ფიგურა იდგა, ხოლო თოვლი, რომელიც წინა ღამეს მოვიდა იქაურობას უფრო ალამაზებდა.
01 : 30 წუთზე სახურავზე რაღაცის დაჯდომის ხმა გაისმა, შემდეგ მძიმე ნაბიჯების, რომლებიც ბუხართან გაჩერდა. რამდენიმე წამის შემდეგ ბუხრიდან სახლში უცნობი ვიღაც ჩაცურდა, თავისდა გასაკვირად ბუხარი იმდენად დიდი იყო, რომ ისიც კი გაიფიქრა "ასეთ პატარა სახლს ამხელა ბუხარი რათ უნდაო".
უცნობი ბუხრიდან გამოვიდა, ტანსაცმელი დაიბერტყა და გარშემო მიმოიხედა. ირგვლის მხოლოდ სიბნელე და სიჩუმე იყო. იქაურობას კარგად დააკვირდა და ბუხრის წინ ფანჯარასთან პატარა ნაძვის ხე დაინახა. უცნობი მისკენ გაემართა, რამდენიმე ნაბიჯი გადაგდა და რაღაც ტკაცუნის ხმა გაიგო
 
-აქ ვინმეა? - იკითხა უცნობმა
პასუხი ვერავისგან გაიგო, ამიტომ იფიქრა, რომ ხმა მოეჩვენა და ნაბიჯი კიდევ გადადგა, როცა ზურგზე რაღაცის მიდება იგრძნო
-არ გაინძრე! - გაისმა ხმა
-ჰოუ ჰოუ ჰოუ მშვიდად... - თქვა უცნობმა
-არ გაინძრე! ახლა უკან გავალ და ნელ-ნელა მოტრიალდი
-ჰოუ კარგიი
 
უცნობი ნელ-ნელა მოტრიალდა, ძალიან აინტერესებდა ვინ გამოიჭირა ასე გვიან, მოტრიალდა და ცხვირწინ   თოფის   ლულა დაინახა
 
-ჰოუ... ჰოუ... ჰოუ... ეიიი... ქურდი არ ვარ... - ახლა შეშინებულმა თქვა უცნობმა, მას შემდეგ რაც კარგად დაინახა მის თავთან   მიშვერილი   თოფი
-ვიცი... ვიცი... თოვლის ბაბუა! - იარაღის მეორე ბოლოდან ბოხი ხმა გაისმა
-თუუ იცი მაშ დაუშვი იარაღი...
-არააა... ამის გაკეთება არ შემიძლია...
-დაუშვი...