თავი 1 - ცივი სიბნელე ოფისში, სადაც ყველა თავისი საქმითაა დაკავებული და კონცენტრირებული, სადაც ყველაფერი რუტინილი და მოსაწყენია, სადაც ყველა დილიდან საათს შესცქერის რათა ნელ-ნელა წამებით დაითვალონ დრო სამსახურიდან გასაქცევად უცებ გაისმა ტკაცუნის ხმა, ჰაერში გაიფანტა და ყველაფერს თავზე დაეყარა ფერადი ფურცლები, უცებ გარშემო საშინელი სუნი დადგა და აქა-იქ კვამლიც გაჩნდა, მაგრამ ეს ყველაფერი რატომღაც ყველას უხაროდა, რადგან იმ დღეს ამ ოფისის ერთ-ერთი თანამშრომლის დაბადების დღე იყო.
- გილოცავთ!
- გილოცავთ ეკაა! მრავალს დაესწარიი!
- ვაა ეკა გილოცავ დაბადების დღეს!
- აბაა დროზე მოდი და ჩააქრე სანთლები!
- ხოო მოდი დროზე! თორე იცოდე მერე სურვილს ვეღარ ჩაიფიქრებ!
ყველა იქ მყოფი გარს შემოეხვა ეკას და დაბადების დღის ცნობილი სიმღერით ცდილობდნენ გაემხიარულებინათ ის
"რა ლამაზი დღეა! რა ლამაზი მზეა! იმიტომ, რომ დღეს შენი დაბადების დღეა!" - მღეროდა ყველა იქ შეკრებილი
ეკაც, რა თქმა უნდა, ძალიან გახარებული იყო, ყველას უღიმოდა, ტორტს გაფართოებული თვალებით უყურებდა და ცდილობდა რაც შეიძლება მალე ჩაექრო სანთლები, რადგან როგორც მას ასევე სხვებსაც ძალიან უნდოდათ ამ ტორტის დაგემოვნება. ყველა იქ იყო, მთელი ოფისი, უფროსის და დამლაგებლის ჩათვლით, ერთი თანამშრომლის გარდა, რომელიც თავის მაგიდასთან იყო პსკამზე ჩამომჯდარი,ხელები მაგიდაზე დაედო, თავი კი ხელებში ჰქონდა ჩარგული.
- ეი გიო! გიო! გიოო! - ერთ-ერთმა თანამშრომელმა ჯანჯღარი დაუწყო გიორგის
- რა! - თავი არც აუწევია ისე უპასუხა გიორგიმ
- ადექი ბიჭო დაბადების დღე მიულოცე ეკას! არ ეწყინოს მერე...
- აუცილებელია?
- ადექი წამო!
- კარგი გვანცა...
გიორგი კიდევ რამდენიმე წამს იჯდა თავჩარგული, მერე თითქოს ძალით წამოაგდესო ისე ადგა, მძიმე ნაბიჯებით მივიდა იქ, სადაც ყველა იყო შეკრებილი, შემდეგ გაჩერდა, აჩეჩილი შავი თმები ცოტა დაილაგა, რამდენიმე წამს უყურა თანამშრომლებს, უსმინა მათ სიცილს, უაზრო ხუმრობებს, ძალით თქმულ სადღეგრძელოებსა და ტყუილად თქმულ საქებარ სიტყვებს ეკასადმი. მის შავ თვალებში ეს ყველაფერი უაზრო და არაფრის მომცემი იყო. კიდევ რამდენიმე წამს უყურა ამ ყველაფერს, შემდეგ კი უთქმელად უკან გაბრუნდა და ოფისის გასასვლელისკენ წავიდა. მისი წასვლა არავის შეუმჩნევია. მხოლოდ გვანცამ გაიხედა, ისიც მაშინ, როცა კარების დახურვუს ხმა გაიგო გიორგის გასვლის შემდეგ, მერე კი გიორგის ცარიელ სკამს გახედა
'ეჰჰ...' - თავისთვის გაიფიქრა გვანცამ და ისევ გააგრძელა გართობა
'დაბადების დღე... რა არის დაბადების დღე... ერთი უაზრო დღეა... არავის სჭირდება... ყველა იტყუება ამ ერთ დღეს, ყველა ძალით იღიმის, ყველა ცდილობს თავი მხიარულად მოგაჩვენოს, რადგან თურმე შენ ამა თუ იმ დღეს დაიბადე... არადა არავის აინტერესებს ეს დღე... ყველას მხოლოდ მაშინ ახსენდება ეს დღე თუ სოციალურ ქსელში თვალს მოკრავენ შეტყობინებას ამის შესახებ დაა ისიც შემთხვევით... დაბადების დღე... დღე, როცა 99% საჩუქრის ყიდვაზე ფული დაენანა, მაგრამ სხვა გზა არ იყო, დღე, როცა ნამდვილად მხოლოდ 3-4 კაცი გილოცავს... ჰაჰ... ადამიენები მთელ წელს გიმწარებენ დაა მერე უცებ ერთ დღეს გაახსენდებათ, რომ თურმე უნდა გაგიღიმონ და თბილად მოგექცნენ, შენ კი ეს რამდენიმე წამიანი ტყული მთელი წელი უნდა იკმარო... ჯანდბაშიც წასულხართ თქვენი დაბადების დღიანად!...' - ფიქრობდა გიორგი და თან სამსახურისგან არც ისე შორს, ერთ პატარა კაფეში მიდიოდა
გზად გიორგის ბევრმა ადამიანმა ჩაუარა, ბევრმა კაცმა, ქალმა, ბავშვმა, გოგონამ, რამდენიმე ძაღლმა, მაგრამ გიორგი არავის აქცევდა ყურადღებას, ფიქრებში ისე იყო გართული, რომ ვერც კი ხვდებოდა ნაბიჯებს როგორ დგავდა, ვერც კი გაანალიზა გზად რამდენიმე გამვლელს როგორ დაეჯახა, ტკივილი კი იგრძნო, მაგრამ სიარული მაინც გააგრძელა. რამდენიმე წამში ზებრა გადასასვლელთან მივიდა, აქაც როგორც მთელი გზა არც კი გაჩერებულა, გადასასვლელის წითელ ფერს არც კი მიაქცია ყურადღება და გაუხედავად დაიწყო ზებრაზე გადასვლა.
'ვის რაში სჭირდება დაბადების დღე... ან რატომ უხარიათ საერთოდ? ყოველი დაბადების დღე ხომ გვაბერებს? ის ნელ-ნელა წლებს გვმატებს... დაბადების დღეებს დიდის ამბით აღნიშნავენ და შემდეგ ყოველი ნაოჭის გაჩენისას ჩივიან ვბერდებითო... ვერ ვიგებ... ან რატომ უნდა გავიგო... უკვე 26 დაბადების დღე გამოვიარე და აქედან მშობლების სიკვდილის შემდეგ 16 მათგანი ერთი დიდი ნაგვის პარკი იყო, რომლებიც ათასი სიბინძურით, ტყუილებით და ფარისევლობით გაავსეს... ყველაზე ცუდი კი ისაა, რომ ამ პარკს ვეც კი ვაგდებ, ვერ ვიშორებ... ის სულ თან დამაქვს და ყველაზე ცუდი ისაა, რომ ყოველ წელს მძიმდება...' - ფიქრობდა, ფიქრობდა, ფიქრობდა და ფიქრობდა გიორგი, სანამ გადასავლელის
