შესავალი 17 მარტი
გუშინ 17 წლის გავხდი, დღეს ჩემი შვილი დაიბადა. ვწევარ. თმა გაჩეჩილი მაქვს. მუცელი საშინლად მტკივა. მესმის ბავშვის ხმამაღალი ტირილის ხმა. ექთანი ხელით მანჯღრევს:
- უკაცრავად, ბავშვს შია, უნდა აჭამოთ, - მეუბნება და ბავშვის მოწოდებას ცდილობს.
- ვერ ვაჭმევ, არ შემიძლია, - ხელის აქნევით მინდა მათი თავიდან მოშორება. თავში მონოტონურად მეორდება ერთი და იგივე სიტყვები: "რა მახინჯი ხარ".
. . .
ღვინის ბოთლს ხელს ვკრავ. ვხედავ, როგორ ეჯახება მამაჩემის საყვარლის ასევე ღვინით სავსე ჭიქას და მისი თეთრი კაბა წითლად იღებება. გუშინ ჩემი დაბადების დღე იყო და ზუსტად ამ ფერის მაისური მაჩუქეს, რომელიც, რა თქმა უნდა, უკვე ნაგავში გადავაგდე. ჩემი გამიზნული თუ გაუმიზნავი საქციელი წუთიერ ღიმილს მგვრის და ზუსტად ამ დროს, მამაჩემის მზერას ვიჭერ. ვხედავ, როგორ ეხება დედაჩემი მხარზე ხელით, დასამშვიდებლად. ვიცი, სადღაც გულის სიღრმეში, დედაჩემი ნასიამოვნებია ამ შემთხვევითობით, რომელიც სულაც არ იყო შემთხვევითობა. ცისფერი თვალები უბრწყინავს, ცხვირი თითქოს უფრო ზევით აეწია, მაგრამ პატარა ტუჩებს ერთი წუთითაც არ შეუცვლიათ პოზა, კვლავ მკაცრი გამომეტყველება აქვთ შენარჩუნებული. გრძელი თითები მოძრაობას იწყებენ. საჩვენებელ თითს ზევით სწევს და ტუჩთან მიაქვს. ამ წამიერი ჟესტით მანიშნებს, რომ მამაჩემს არ უნდა შევეპასუხო, მაგრამ ვიცი, იმდენად სწრაფად მოვხვდები ჩემს ოთახში, ვიდრე საფრთხეში მყოფი რეპტილია თავშესაფარში. რეპტილიაზე გამახსენდა: მამაჩემის თანამშრომელი რაღაც ქვეწარმავალს მაგონებს, წაგრძელებული ცხვირი აქვს და ამდენი უჭმელობისგან ისეა გამწვანებული, შეგეცოდება. თავისი კანის ფერის ტონალურის პოვნა აშკარად უჭირს და იმდენად ბევრი ტუში უსვია მოკლე წამწამებზე, ხშირად რომ დაახამხამოს თვალები, დაეკრობა. საშინლად აფერისტია, თან, აშკარაა, რომ ვერც დედაჩემს იტანს და ვერც მამაჩემის საყვარელს. სახეზე ეტყობა, როგორი ბედნიერია ღვინით შეფერადებული კაბის ყურებით. ერთი საზიზღარი თვისება აქვს, როცა ცდილობს ემოციები გააკონტროლოს, ფრჩხილების კვნეტას იწყებს, თან, მგონი გაუაზრებლად, რაც მის მოქმედებას კიდევ უფრო ამაზრზენს ხდის. ნამდვილად მამაჩემის შესაფერისი მდივანია. მაინტერესებს, მის გამომხმარ მოადგილეს როგორი მდივანი ჰყავს. მგონია, რომ ძვლების ტკაცუნში შეჯიბრი რომ არსებობდეს, უდავოდ პირველ ადგილზე გავიდოდა. ყველა მოძრაობაზე ისეთ ხმებს გამოსცემს, თითქოს ბოლტებმოშვებული ველოსიპედია. სახეზე ყველა ნაკვთი იმდენად პატარა აქვს, ალბათ, სამი წლის ასაკში შეწყვიტეს განვითარება, მაგრამ ნაოჭებს არ უჩივის. ორმოცი წლის კაცს ამდენი ნაოჭი აქვს და წარმომიდგენია, ერთ ათ წელში რა იქნება, თუ რა თქმა უნდა, გაძლებს მისი სხეული ამდენ ხანს. ჭამის დროს პირს არასდროს კეტავს და ვზივართ დანარჩენი ექვსი კაცი და მის ცხოველურ ხმებს ვუსმენთ. გვერდიდან ხშირი სუნთქვის ხმა მაწუხებს. მამაჩემის პარტნიორი კომპანიის დირექტორს აშკარად ცოლი აძალებს ამ გაურკვეველი წარმოშობის პერანგების ჩაცმას. საწყალ კაცს იმხელა მუცელი აქვს, თან, ისეთი ფორმის, ორსული გეგონება. ბოლოს წინა ღილი აშკარად სახლიდან გამოსვლის შემდეგ აქვს გახსნილი, ცოლს რომ არ შეემჩნია, რა თქმა უნდა. იმდენად მოკლე ყელი აქვს, გეგონება, თავი პირადპირ ადევს მხრებზე. მის სქელ წამწამებს და პატარა თვალებს საშუალო ზომის ცხვირი აქვს შუაში, რომელზეც უზარმაზარი ხალი აქვს, თუმცა ხალებზე მე ვის დავცინი. რა თქმა უნდა, მამაჩემის ტუჩებდაბერილ საყვარელს მოუსწრია პანიკაში ჩავარდნა და მწივანა ხმით მიმართავს მამაჩემს:
- თემურ, ახლავე სახლში წამიყვანე. - მეცინება, როგორ იქნევს მსუქან თითებს ჰაერში. ვფიქრობ, რა იზიდავს მამაჩემს მასში - მწვანე ფერი აკლია და ჩვეულებრივი გომბეშოა. ამ დროს დაკრული წამწამი სძვრება მარცხენა თვალიდან და მაგიდაზე ეცემა. აქ უკვე სიცილს ვეღარ ვიკავებ. ვხედავ, მამაჩემის თანამშრომლების სახეები როგორ გადადის გაოცებულიდან დამცინავში. დედაჩემი პირზე ხელს იფარებს. ელის (ასე ეძახის თავის თავს), იგივე ელისოს, ლოყები საშინლად წითლდება და მისი გაცეცხლებული მზერა ჩემი სახის აწვას ახერხებს. მე თუ მკითხავთ, ძალიანაც არ უნდა ინერვიულოს. ამ კაბაზე მახინჯი ცხოვრებაში მაინც არაფერი მინახავს, თან, საშინლად არ უხდება მის მოკლე ფეხებს და უზარმაზარ საჯდომს. ვფიქრობ, ცოტა ხანში ცელულიტები მისი სხეულის ჭამას დაიწყებენ. მამაჩემი ფეხზე დგება, საშუალო სიმაღლისაა და ჰგონია, როცა ზემოდან მიყურებს, მეტად საშიშად გამოიყურება, არადა, ძალიან ცდება.
- ყოველთვის ყველაფრის გაფუჭებას როგორ ახერხებ?! - გამოსცრა გაყვითლებულ კბილებში. დიდი ხელი, რომელსაც გასაოცრად მოკლე თითები ამშვენებს, მაგიდაზე დაარტყა და მზერა გამისწორა. ვაკვირდები და მგონი ჭამისგან კი არა, ამდენი სიბოროტისგან არის გასიებული. არაფრის თქმას არ ვაპირებ. ვიცი, რაც არ უნდა ვთქვა, მის უფრო მეტად გაღიზიანებას შევუწყობ ხელს.
- კიდევ დიდხანს
ჩუქება
