1 პანდემია მძვინვარებს... ასეთი პანდემია თითო საუკუნეში თითოა. მე მომიწია ძალიან მდუღარე და სიცოცხლით სავსე წლებში ამ ყველაფრის გადატანა და ამდენი სიკვდილისაგან გამოწვეული სტრესის გარდა, უძრაობის სტრესიც მტანჯავდა.
მაშინ ყველას გვეგონა, რომ ზუსტად ეს პერიოდი იყო პანდემიის პიკი, როცა სახლებში ვიყავით გამოკეტილები, გადაჭარბების გარეშე...
„სრული ჩაკეტვიდან“ „ნაწილობრივზე“ ახალი გადასულები ვიყავით. გარეთ მხოლოდ სპეციალური საშვის მქონე ხალხი მოძრაობდა, ვისაც არსებობისთვის აუცილებელი საქმე ჰქონდა საკეთებელი და მე მათ შორის არ ვიყავი. ყოველდღე ველოდებოდი ამის დასრულებას. დღეები კვირებად იქცეოდა, კვირები - თვეებად და მაშინ ჯერ კიდევ არ ვიცოდით, რომ ეს მხოლოდ დასაწყისი იყო და „კორონა ვირუსი“ მთელი თავისი შტამების მრავალფეროვნებით, სრულ სამ წელს წაგვართმევდა.
პერიოდი არაფრის მომტანი, უმოძრაო, უხალისო, დაძაბული, ერთფეროვანი, ჩაკეტილი და სიკვდილით სავსე იყო. სამყაროსთან კომუნიკაციას მხოლოდ ფანჯრებიდან ან ეკრანებს მიღმა ვამყარებდით. ამას ვერ ვეგუებოდი და მუდმივად პროტესტისა და ბრაზის გრძნობა მახრჩობდა.
პანიკაში არც ერთი წუთით არ ვყოფილვარ და რაც არ უნდა სულელურად ჟღერდეს, მსგავსი რადიკალური ზომები საწყისი მოცემულობიდანვე სისულელედ მიმაჩნდა. გაჩერებული სამყარო კატასტროფაა!
ჩემს ოთახში ვიჯექი და კომპიუტერის ეკრანს უაზროდ და უმიზნოდ ვუყურებდი. დრო არ გადიოდა და რომც გასულიყო, აზრი არ ჰქონდა. ყველა წუთი და საათი ერთმანეთს ჰგავდა და არავინ იცოდა - ეს როდემდე გაგრძელდებოდა. გარეთ მინდოდა... ადამიანები ხომ მაშინ ვგრძნობთ რაიმე ღირებულის ფასს, როცა მას ვკარგავთ და, მიუხედავად იმისა, რომ შუა ზამთარი იყო, როცა, წესით უნდა გამხარებოდა სახლიდან გაუსვლელობა, მაინც მეგონა, უფლება რომ მქონოდა, თუნდაც ყინვაში, ფეხით შევძლებდი სამყაროს მოვლას. ამასობაში, მაქსიმუმ მთელი სახლის შემოვლა შემეძლო ფეხით და ეს ნამდვილად არ მართობდა.
სამუშაო მქონდა. ტერმინი „დისტანციური“ ჩვენი იმდროინდელი რეალობის განუყოფელი ნაწილი გახდა და მეც დისტანციურად ვასრულებდი ჩემს სამსახურებრივ ვალდებულებებს. თავს ძალას ვატანდი, რომ საქმე მეკეთებინა, მაგრამ აშკარად ვერ ვერეოდი. ათასჯერ მაინც ავიღე და გადავდე ტელეფონი. უკვე მერამდენე ჭიქა ყავა გავიკეთე და ისევ ტელეფონს გადავწვდი. მაშინ მთელი სამყაროსთვის მთელი სამყარო ამ ერთი ციდა ეკრანს მიღმა იყო. სიახლეების ძირითადი თემა პანდემიაა: სიკვდილიანობის სტატისტიკა, ახალი შტამი, ახალი რეგულაციები, ვარაუდები, ვაქცინის არქონით გამოწვეული შეშფოთება და ცალკეული ჯგუფები, რომლებიც მოცემულ ვითარებაშიც კი არ კარგავდნენ ხუმრობის ხალისს. მე ძირითადად ასეთ სიახლეებს ვეცნობოდი. სხვა დანარჩენი ზედმეტად დრამატიზებული და გადაჭარბებული მეჩვენებოდა...
შესვენება მოვიწყვე, თითქოს დილიდან თავი მომეკლას მუშაობით. არადა, ძალიან შრომისმოყვარე ვარ და ცალკე კიდევ ეს საკითხი მანერვიულებდა. ჩემს პასუხისმგებლობებს ვერ ვამართლებდი და თავს ვერ ვაიძულებდი - მემუშავა, მაგრამ ამ ნერვიულობამაც დამღალა და გადავწყვიტე შემესვენა...
ჭიქა კომპიუტერთან მივიდგი, ტელეფონს გადავწვდი და გორგოლაჭებიან სკამზე გადავწექი. სიახლეების ზოლზე უაზრო „პოსტი“ შემხვდა, უაზრო გვერდზე, უაზრო ბიჭისგან, რომელმაც „უსაქმურობის ჟამს“ გადაწყვიტა საზოგადოებისთვის გულის გადაშლა და საკუთარი წარუმატებელი სასიყვარულო ისტორიის მოყოლა, სადაც ქალს - როგორც საგანს, ისე მოიხსენიებდა. ამ პათოსმა გამაღიზიანა და მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი აზრი არავის აინტერესებდა, ის კომენტარის სახით მაინც დავაფიქსირე, თუმცა ეს მე მეგონა, რომ არავის აინტერესებდა... რამდენიმე წუთში უცხო ადამიანისგან შეტყობინება მივიღე. ჩემს კომენტარზე გამოთქვა საკუთარი აზრი, ოღონდ პირად შეტყობინებაში. მის გვერდს გაურკვეველი სახელი ერქვა - უფრო სწორედ, ბიზნეს გვერდსა თუ რაღაც მსგავსზე მიანიშნებდა.
გახსნა შევაყოვნე. პერიოდი იყო ისეთი: ყველა მეორე ვიღაც უცხოს წერდა, ასე რომ, ჩვეულებრივზე მეტი უაზრო გამოვლინდა. ამიტომ შეტყობინების გახსნა მორიგ უაზრობად მივიჩნიე და საქმეს დავუბრუნდი, მაგრამ საქმე უფრო მეტად უაზრო აღმოჩნდა და ისევ უცნობთან საუბარი ვარჩიე. საზურგეს მივეყრდენი და შეტყობინება გავხსენი:
- შენც ჩემნაირი დამოკიდებულება გაქვს „გოგოს აგდებაზე“? - ვიფიქრე, რომ პირველივე შეტყობინებიდან თავის მოწონებას ცდილობდა ქალების პოზიციის დაცვით და ზერელე პასუხი დავუბრუნე:
- მე არ ვიცი შენ რა დამოკიდებულება გაქვს...
მიხსნიდა, რომ ქალზე ასეთი ლაპარაკი და მსგავსი დამოკიდებულება, მინიმუმ - სირცხვილია და ეს ჩვენს დროში კაცებს არ ესმით. მისი სქესის ძირითად ნაწილს რომ გამომყენებლური დამოკიდებულება აქვს ჩემი სქესის მიმართ, სამწუხაროდ, ქალების დიდ ნაწილს ეს ნორმად მიაჩნია და მეტიც - გარკვეულ კატეგორიას ეს მოსწონს კიდეც.
თითქმის ყველაფერში ვეთანხმებოდი, მაგრამ რადგან მეგონა, რომ ის გულწრფელი არ იყო და თავადაც ეს პოზიცია და საქციელები ექნებოდა რეალურად (დიდი ალბათობით) და ამ საუბრებით უბრალოდ შთაბეჭდილების მოხდენას ცდილობდა, ამიტომ მშრალ და მოკლე პასუხებს ვუბრუნებდი. მიუხედავად ამისა, ვგრძნობდი, რომ
ჩუქება
