გვადი ბიგვა - თავი პირველი ჯარგვლის სვეტზე, ფარდულის გარედან, თოკით მიბმულ თხას თორმეტი წლის პერანგამარა ბიჭი სწველიდა. გაფარჩხულ უკანა ფეხებთან მიცუცქებოდა, მოშვილდული მუხლების თავები რძის ჩასაწველ კათხაზე შემოეჭირა, ცალი ხელი დაემუჭა და ისედაც ძალზე დაზელილ ჯიქანზე ქვევიდან ზევით ბლიკვსა (ბლიკვი - მუჭი (ხელის თითების მაგრად შეკუმშვა იმგვარად, რომ ცერი სხვა თითების ქვეშ იყოს მოქცეული)) სცემდა.
- გამოუშვი-მეთქი, ჯექა, თორემ განანებ, იცოდე, - ემუქრებოდა ბრაზმორეული.
თხას ზურგი აეზნიქა, მუცელი შეეგდო და, თითქოს აქ არაფერიაო, წინა ფეხებში თავშეფარებულ თიკანს არხეინად უსუნსულებდა.
შავი ზღვის პირის შემოდგომის დილა თენდებოდა. ჯარგვალსა და მის გარემოს ჯერ კიდევ ალიონის ნისლი ჰბურავდა. ჰაერში გამდგარი ნესტიანი ღამის ნასუნთქს ლორწო ჩამოსდიოდა და დედამიწაზე ლიპიან ლაფად იღვენთებოდა. თხის მწველელ ბიჭს ლაფზე ფეხები უცურდებოდა და ჯიქანს ტანის დაჭიმული კუნთების მთელი შესაძლებლობით ვერ მიძალებოდა. ამაზედაც გული მოსდიოდა.
ჯარგვლის კარი შიგნიდან ჭრიალით გაიღო და მომაღლო ზღურბლზე სახებანჯგვლიანმა, ცალმხარეზე ნაბადმოგდებულმა, მუცელგამობერილმა კაცმა გადმოალაჯა. ჩვრებით შეფუთულ ფეხებზე თასმებით აკრული დაგლეჯილი ქალამნები ფრთხილად გადმოატარა. კარი სასწრაფოდ მოიხურა, ქურდულად მიმოიხედა და აჩქარებისაგან შებანდალებული ნაბიჯით ფარდულიდან ეზოში გაეშურა. თხის მწველელ ბიჭს ისე ჩაუარა, რომ ზედ არც დახედა, მაგრამ წასაქეზებლად ალერსიანი ხმით მიაძახა:
- ბარდღუნია, ასე, ჭირიმე, მიეძალე, მიეძალე მაგ ყაჩაღს. აართვი, რაც შეგიძლია, მთელ ჩვენს ორკეთში მაგისთანა ქურდი ჯერ კიდევ არ დაბადებულა!
ფარდულს რომ გასცილდა, თითქოს თავისთვის ჩაილაპარაკაო, მაგრამ იმ ბიჭის გასაგონად კი წარმოთქვა:
- გახსოვდეს, დედაშენი მაგის წველამ მოინელა.
ეზოში შედგა და ხარბი მუშტრის თვალების ცეცებით ამინდს სინჯვა დაუწყო. თვალს რომ ვერ ენდო, მონადირე ძაღლივით ნესტოები გამობერა, ააცმაცურა და ჰაერი პირის ჩაწკაპუნებით შეიყნოსა, თითქოს გემო და სუნი ერთსა და იმავე დროს აუღოო.
- ა? მზიანი დღე ჩანს... უეჭველია, - კითხვა-მოგებით დაასკვნა ჩუმად. შეეტყო, რომ გუნებაში რაღაც გაუხარდა, თხის მწველელი ბიჭისკენ მოტრიალდა და სიხარული ასე გაუზიარა:
- აბა, მითხარი, ჭირიმე, თუ გაგიგონია: დილის ნისლი მზის ნაბადიაო, მალე გადიგდებს და მის ნაცვლად ფარჩებს გადმოშლისო. წიგნში თუ წერია ამისთანა რამე?
ბარდღუნია თავისი საქმით იყო გართული, თხის სიჯიუტეს ებრძოდა და მისდამი მიმართული სიტყვებისთვის ყურადღება არ მიუქცევია. მაშინ სახებანჯგვლიანი კაცი უცნაური შეცუნცულებით და თვალების წკურვით მიუახლოვდა მას, გამობურთული ნაბდიანი გვერდი რაღაც მოსაზრებით მოარიდა და ასე ხელი მხარზე წაუთათუნა:
- დამიჯერე, ჭირიმე, მართალს გეუბნები, ბაბაია: დედაშენს მხოლოდ შენ დარჩი ვარგისი, თორემ სხვა ლაწირაკებმა პირის დაბჩენის მეტი არა იციან რა... ჩასტენე და ჩასტენე... აი, ასე!
დაიმანჭა და პირი ისე ფართოდ გააღო, რომ ხახის ვეება ღრუ გამოაჩინა. ზედ მუშტი მიიტანა და კბილებზე რამდენჯერმე იტაკა, თითქოს შიგ ჩაჩრას უპირებსო.
- ოთხია ამისთანა, ოთხი! შენ არ გთვლი, ბარდღუნია, არც ჩემი თავი მყავს სათვალავში, თორემ...
უკანასკნელი სიტყვა აწეულად და განსაკუთრებული მნიშვნელობით წარმოთქვა, ზედ მკერდიდან ამოგდებული, ქირქირისებური ამოძახილი დაურთო, რომელიც განზრახ გაზვიადებულ შეშინებასაც გამოხატავდა, დაცინვასაც და გაკვირვებასაც.
- თორემ ისე ექვსი გამოვიდოდა, - ხმა დაუშვა და ისე განაგრძო ფიქრიანად. - ექვსი პირი... ჰო, ეს ყველა პირი პირია, კაცმა რომ თქვას, ყველა ჩასახეთქს და გამოსატენს მოითხოვს, ჩემო ბიძია.
თავზე ჩიტის ბუდის მაგვარი ნაბდის ქუდი ეხურა, გამხმარი გვიმრის ფერი, უსწორმასწოროდ შებლანდული. ნაბადიც ამ ფერისა ჰქონდა ცალმხარზე წამოგდებული, ძალზე მოკლე და აქა-იქ ქობაშემოგლეჯილი. ალბათ, ქუდი მისი შენახევისაგან იყო გამოკერილი.
ბაიასფერი სახე ფერგადასულ ბუძგურა წვერ-ულვაშებს დაებარდნა. შუბლზე ორ ბუწკნარად ( ბუწკნარი - დაბალი ჩირგვნარი) გადმოკიდებულ წარბებს ქვეშ, წირპლიან და დაბღენძილ ქუთუთოებში შემალული პატარა, ჭროღა და მოძრავი თვალები უნდოდ, ქურდულად გამოიმზირებოდნენ.
- მაგრამ მე და შენ პირი ბევრიც რომ ვაბჩინოთ, ბარდღუნია, შიგ ვინ ჩაგვჩრის რამეს! ასეა, ხომ? არ ხედავ, ჭირიმე, შრომადღის ანგარიშს რამდენი კაცი აკლავს თავს?
ეტყობოდა, რომ ბარდღუნიას გულის მოგება უნდოდა მასთან ალერსიანი, ტკბილი გაბაასებით. რაკი მიზანს ვერ ეწია და ბიჭის ყურადღება ვერ მიიპყრო, ცოტა განზე გადგა ნაწყენი და აბღენძილი. ჯარგვლის მეორე განაპირა სვეტთან მივიდა, ერთხელ კიდევ გულჩათხრობილად მოხედა ბარდღუნიას და რა ნახა, რომ იგი კვლავ თხასთან გულმოდგინე ჭიდილს განაგრძობდა, ნაბდიდან მოდიდო ხურჯინი გამოიღო მალულად, ცალთვალი ცარიელი, ცალი კი - ყელამდე სავსე და თავმოკრული, სვეტის ძირში მიაყუდა, ნაბადი გადიძრო და ზედ შეაყენა.
ჩოხა ეცვა გაცვეთილი, თალხი, უფრო მტვრის ფერი, ნაკვთების ნიშნებდაკარგული, სამასრეების ადგილას შავი ნაჭრის საჯიბეები ჰქონდა მიკერებული.
ჩუქება
