თავი 1 თბილისში მარტი იდგა — ისეთი, როცა ზამთარი ჯერ კიდევ ბოლომდე არ წასულა, მაგრამ გაზაფხულის სითბო მაინც იგრძნობოდა. დილა გრილი იყო, ცა კი — სრულიად მოწმენდილი, თითქოს ღრუბლებმაც კი გადაწყვიტეს, ცოტა ხნით სიმშვიდისთვის გზა დაეთმოთ.
ქუჩებზე მზე ფრთხილად ეშვებოდა — ჯერ კიდევ უცხო, ჯერ კიდევ მორიდებული.
ეს დილაც სარას ცხოვრებაში არაფრით იყო განსაკუთრებული, არ იყო იმიტომ, რომ ბოლო დროს არც ერთი დღე აღარ ჰგავდა განსაკუთრებულს.
აღარც დილით გაღვიძებას ჰქონდა ხიბლი, აღარც ფანჯარასთან მისვლას —
სადაც ადრე მზის პირველი სხივები აბედნიერებდა, ახლა მხოლოდ რუტინად ქცეული სიცარიელე ხვდებოდა.
თბილისს ეს მარტის დილა თითქოს არაფერს განსხვავებულს არ ჰპირდებოდა.
ქუჩებიც ისეთივე იყო, როგორც ყოველთვის, და ხალხიც — ჩქარი, ჩუმი, საკუთარ ფიქრებში ჩაძირული.
ის ხელებს ვერცხლისფერ ყავის ჭიქაზე ითბობდა,
როცა ალუბლისფერი ფარდებიდან მზის სხივები ნელა შეეხო სახეზე. ფანჯარასთან იჯდა — იქ, სადაც ყოველთვის, როცა საკუთარ ფიქრებთან მარტო დარჩენა სჭირდებოდა.
მის წინ ქალაქის ხედი იყო ხედი, რომელსაც სარა არასდროს აკვირდებოდა, ის მხოლოდ სიჩუმის დროს უყვარდა, პატარა ქუჩები ჩუმად სუნთქავდა,
მანქანების ხმები შორიდან ისმოდა და გაურკვევლად იკარგებოდა სარას ფიქრებში, მისი ოთახი თბილი და მშვიდი იყო, წიგნები ფანჯრის რაფაზე ეწყო —
ის წიგნები, რომლებიც წაეკითხა, მაგრამ მაინც ვერავის უზიარებდა.
კედელზე ჩამოკიდებული საათი 08:13- ს აჩვენებდა
ახალ სამსახურში დღეს პირველად მიდიოდა,
არ იყო აღელვებული,
არც გახარებული — უფრო სწორად, იყო, მაგრამ არ იმჩნევდა. სარკეში ჩაიხედა, სახე მშვიდი ჰქონდა, მაგრამ რაღაც შეცვლილი იყო — თითქოს სიფრთხილე შეჰპარვოდა მზერაში.
კანი ფერმკრთალი ჰქონდა, თვალების ქვემოთ ძნელად შესამჩნევი ჩრდილები ეტყობოდა — თითქოს ღამე ფიქრით გაელია. თმები მკაცრად აიწია, მაგრამ უკან ჩამოუშვა ერთი ღერი - ამას ყოველთვის აკეთებდა.
არასდროს იცოდა რატომ.
გამოიცვალა — ჩაიცვა შავი შარვალი და რძისფერი პერანგი, ზედმეტი არაფერი, არც მკვეთრი მაკიაჟი, არც სუნამო, რომელიც ზედმეტ ყურადღებას მიიპყრობდა, მას არ უნდოდა, რომ შეემჩნიათ — უნდოდა უბრალოდ არსებულიყო.
სამზარეულოში რომ გავიდა, ნინა უკვე ჩაის ადუღებდა მისი ჩუმი მზერა გულს ეხებოდა — სარამ იცოდა, რომ იმაზე მეტს ხედავდა, ვიდრე თვითონ იმჩნევდა.
- ჭამე მაინც რამე, — თქვა ნელა.
სარამ თავი ოდნავ დახარა, თითქოს დანაშაულზე დაეჭირათ.
- გზაში ვიყიდი რამეს, — ძლივს გასაგონად თქვა და პალტო შემოიცვა, კართან გაჩერდა.
ფეხსაცმელი ჩაიცვა, ყურსასმენები გაიკეთა და, როგორც ჩვეოდა, ერთხელ კიდევ შეავლო თვალი საკუთარ ანარეკლს მინაში.
"არაფერია საგანგაშო, ეს უბრალოდ სამუშაოა," — ფიქრობდა.
მაგრამ გულის შუაგულში უცნაური ფეთქვა იგრძნო, ეს უბრალოდ სამუშაო არ იყო, ეს იყო პირველი ნაბიჯი იმ გზისკენ, რომლისგანაც მანამდე თავს შორს იჭერდა.
- მარტო ნუ იქნები, — გაისმა ნინას ხმა, როცა კარებიდან გავიდა.
სარამ თავი დაუქნია, მაგრამ არაფერი უთქვამს, მან იცოდა, რომ მარტო იყო — საკუთარი არჩევანით. გარეთ გასვლისას სიცივე სახეზე იგრძნო, მზის შუქი ჯერ კიდევ სუსტად ანათებდა მოღრუბლული ცის გამო, ქალაქიც უფრო ჩუმი ჩანდა, მთავარ გზას ფეხით მიუყვებოდა, სადაც მეტროს სადგურთან ხალხი ირეოდა — სტუდენტები, უფროსები, ადამიანები ჩანთებით, ყავის ჭიქებით, დამძიმებული მზერით, სარამ მათ გვერდით ჩაუარა ისე, რომ არც ერთისთვის არ შეუხედავს … იგი ყველაფერს აკვირდებოდა, მაგრამ არავის უყურებდა, გონება ჩუმად მუშაობდა, ვერ ხვდებოდა რას გრძნობდა — აღელვებას? დაძაბულობას? გაღიზიანებას? თუ უბრალოდ მარტოობის ჩვეული ფონი იყო, რომელიც ყველგან მიჰყვებოდა, მის წინ აღმართი იყო — ოფისის დიდი, თანამედროვე შენობისკენ მიმავალი გზის ბოლო აღმართი. შენობა მთლიანად მინებით იყო დაფარული და მაღალტექნოლოგიურ იერს ანიჭებდა, "ნოვატეკი" — ასე ერქვა კომპანიას, სადაც დღეს პირველი სამუშაო დღე ჰქონდა, ნელ- ნელა მიუახლოვდა შენობას, როცა "ნოვატეკის" თანამედროვე შენობას მიუყვებოდა, მის გულში უცნაური სიმშვიდე და შეშფოთება იდგა. აქ ყველაფერი განსხვავებული იყო — წყნარი, დახვეწილი და სერიოზული, შიგნით შესვლისას პირველი ნაბიჯები ნელა გადადგა, თეთრი კედლები და მინები ნათელს ჰგვრიდნენ სივრცეს, ტონი შავით და ნაცრისფერით იყო შექმნილი, რაც ემთხვევოდა კომპანიის მიზნებს — სისუფთავეს, პროფესიონალიზმსა და სიმკაცრეს, სარა ოფისის ფართო, ნათელ დარბაზში ნელა დააბიჯებდა, მისი თვალები ჯერ კიდევ ეძებდნენ გზას ამ უცხო გარემოში — თეთრი კედლები, მინის ფართო პანელები, დახვეწილი მუქი ხალიჩა და შუშის მაგიდები იდგა .
"როგორ უნდა დავიწყო?" — ფიქრობდა ის და გული სწრაფად უცემდა, ამ დროს, ხმა მოესმა მის ზურგს უკან:
-