თავი-I ზამთრის სუსხიანი დღეა. მატარებელი სწრაფი სვლით მიდის ლონდონისკენ. ჩემი ადგილიდან მხოლოდ დათოვლილ ველებს ვხედავ და ნელ-ნელა ლონდონის ქაოსური ხმაურიც იგრძნობა. ჩემ ირგვლივაც ხმაურმა დაისადგურა, რადგან მალე ლონდონის სადგურში შევალთ. ყველა მზადაა გაჩერებისთანავე გაიქცეს გასასვლელისკენ. მე კი ისევ წიგნს ვკითხულობ, რომლის მშრალმა და არაფრის მომცემმა პერსონაჟებმა ჩემი გაოცება ვერ გამოიწვიეს,რის გამოც ვერაფრით ვაფასებ. ამ დროს მატარებელიც გაჩერდა და სადგურში მისი ორთქლი გაიფანტა. ორთქლს მიღმა მოსიარულე ხალხი იკარგებოდა და აღარც მოჩანდნენ. წასასვლელად მოვემზადე. წიგნი დავხურე და მამაჩემის ძველ ჩემოდანში მოვათავსე. პალტო შემოვიცვი,არარსებული მტვერი ჩამოვიბერტყე და გასასვლელისაკენ გავეშურე, სადაც ჰენრი შორიდანვე შევნიშნე. ჰენრი ჩემი ოჯახის მოსამსახურე იყო,რომელიც ასევე დიდი მეგობარია. ის 50 წელს გადაცილებული მაღალი კაცია.
- დევიდ, ასე რატომ დააგვიანა მატარებელმა? - მკითხა თავისი ბოხი ხმით და ჩაიღიმა.
- ცოტა გვიან დაიძრა, - მივუგე. ჩემოდანი გამომართვა და მანქანისკენ გამიძღვა.
სულ სამი კვირით დავტოვე და უკვე შეცვლილი მეჩვენებოდა ქალაქი, მაგრამ რაც შეუცვლელი რჩებოდა იყო ამინდი და ხალხის მოძრაობა. ლონდონი თავის რიტმს არ კარგავდა. მაშინ როცა მანქანისკენ დავიძარით,რაღაც უცნაურმა გრძნობამ შემიპყრო,გარშემო მიმოვიხედე და სწორედ მაშინ ამდენ ხალხში დავინახე ის. თითქოს ეს უცნაური გრძნობა სწორედ მისკენ მიმანიშნებდა.გოგონასკენ,რომელიც ამაყი ნაბიჯებით და ცოტა მკაცრი სახით მოაბიჯებდა ხალხში. მის ქერა თმას მზის სხივები ედებოდა და უფრო ალამაზებდა.თითქოს,რაღაც მომენტში,იგრძნო ჩემი მზერა და მანაც შემომხედა,თუმცა ეს დიდხანს არ გაგრძელებულა.მისი მზესავით მოელვარე თვალები და ლამაზი ქერა თმა ჩემს გონებაში დარჩა. იქამდე ვუყურე,სანამ ხალხის მასას არ შეერია და ჩემი მხედველობის არეალიდან არ გაქრა. ასეთი რამ არ მჩვეოდა,გონს მაშინ მოვედი,როცა ბოხი ხმით მომაძახა ჰენრიმ:
- წავედით, დევიდ.
სახლისკენ დავიძარით. ჩემოდანს რომ შევხედე,ისევ ის წიგნი გამახსენდა. მისი ამოღების და მეორედ ნახვის სურვილიც აღარ მქონდა. თითქოს მწერალს,ახლის და განსხვავებულის დაწერის სურვილმა,საღი აზრი გამოაცალა და ამისთვის,ბიჭ პერსონაჟს შეყვარებული მოაკვლევინა. შეყვარებული წყვილი სიყვარულით უნდა დააკავშირო და არა მკვლელობით. ჯერ კიდევ სწორედ ამიტომ იყო ეს წიგნი ნაგავში გადასაგდები. ფიქრებში გართულმა სარკეში ჰენრის თვალები დავინახე, რომელიც ჩემ ცივ და სერიოზულ სახეს კეთილი თვალებით აკვირდებოდა. ფანჯრიდან ვიყურებოდი და უამრავ ადამიანს ვხედავდი, რომლებსაც ზამთრის სუსხი ვერ აშინებდათ, პალტოებში და ქურქებში გამოწყობილები, საქმეზე ან პაემანზე მიიჩქაროდნენ. მე კი 27 წლის ვარ და ჯერაც არავინ მომწონებია. ჩემზე მოკედლებული ჰენრი ხანდახან მამაჩემიც მეგონა, რადგან წლების განმავლობაში სწორედ ის დამყვებოდა ყველაგან, სადაც წავიდოდი შეიძლება ითქვას ის ყველაზე კარგად მიცნობს.და ამიტომ მოვიხსენიებ ჩემს დიდ მეგობრად. ამ ფიქრებში გართული სახლამდეც მოვედით.
რომ გითხრათ, ძალიან მდიდრული სახლი მქონდა, მოვიტყუები. ის არაფრით გამოირჩეოდა ჩვეულებრივი ინგლისური სახლისგან, მხოლოდ არ მომწონს და ბრაზსაც კი იწვევს ის ფაქტი,რომ გზიდან,სახლის ფანჯრებს შიგნით რას ვაკეთებდი, ადვილი დასანახი იყო. ამიტომ ფარდები სახლში ყოფნისას ყოველთვის გაფარებული მაქვს. ხალხის გარდა ჩემ სახლთან ხშირად დაიპარებიან ჟურნალისტები , რომლებმაც ზედმეტი სახელიც კი შემარქვეს ,,ახალგაზრდა ეშმაკი'', წიგნების კრიტიკოსი დევიდი. უკვე ვფიქრობ,რომ ჩემ ცხოვრებაში და წარსულში ქექვის გარდა,სხვა საქმე არ აქვთ. ახლაც,როცა ჰენრიმ სახლთან შეაჩერა მანქანა,ველოდებოდი,რომ სადღაც ფოტოაპარატ მომარჯვებული მელოდებოდა ვინმე, რათა ჩემზე ახალი ზღაპარი შეეთხზა. ჰენრის გაფრთხილებამაც არ დააყოვნა, მითხრა,სახლში სწრაფად შევსულიყავი, ჩემს ნივთებს კი ის შემოიტანდა. ასეც მოვიქეცი. სახლში შესულმა კარი მივხურე და ჰენრის დაველოდე, შემოსულიყო. შემდეგ კი ურდულით ჩავკეტე. მომნატრებოდა ჩემი სახლის სურნელი და სიჩუმეც, მაგრამ ამ სიჩუმეს ჯერჯერობით კარს მიღმა რეპორტიორები არღვევდნენ. სახლის სიღრმეში შევედი , პალტო საკიდზე დავტოვე. როცა ჰენრის შევხედე მივხვდი ჩემგან მითითებას ელოდა, მე კი მხოლოდ კაკაო ვთხოვე. შემდეგ კი ვუთხარი, თავის საყვარელ ოჯახთან წასულიყო, რადგან დღეს სახლში ყოფნის გარდა არაფერს ვაპირებდი. ჰენრის მომღიმარი სახე გაბრწყინებით შეეცვალა და კაკაოს გასაკეთებლად გაეშურა. მე კი ჩემს ოთახში შევედი, საწერ მაგიდაზე მამაჩემის ძველი ჩემოდნიდან ის უაზრო წიგნი ამოვიღე და იქვე მივაგდე. საწოლზე დავეშვი თუ არა ჰენრიმ დააკაკუნა და კაკაო შემომიტანა. მითხრა გამომეცვალა და კარგად დამესვენა,ჭუჭყიან ტანსაცმელს კი თან გაიყოლებდა. ასეთ საკითხებში შეიძლება ითქვას წიკიანი იყო. სხვა გზა არ დამრჩა,დავემორჩილე და გამოვიცვალე. მისი წასვლის შემდეგ კი კაკაოს შევექეცი და ტკბილად დავიძინე.
ჩუქება
