ჯარისკაცის ჩანაწერები

1. ოჯახი და ბავშვობა ყველაფერი დაიწყო 1978 წლის 28 სექტემბერს, იმ დროს საბჭოთა საქართველოში უსიყვარულო ჟამს ჩემი მშობლები შეუღლდნენ დიდი სიყვარულით. ჯერ ლაშა მოევლინა წუთისოფელს 1979 წელს, შემდეგ მე დავიბადე 1986 წელს. დედა იმ პერიოდში წარმატებული ადამიანი იყო, ჯერ რაჭაში პედაგოგი, შემდეგ კი სიცოცხლის ბოლომდე ტყიბულის მოსწავლე-ახალგაზრდობის სასახლეში მუშაობდა.  

ფოტო; მშობლები. ლამარა ძნელაძე და რაინდი გვეტაძე

დედასგან ბევრი რამ ვისწავლე; სამშობლოს სიყვარული, თავაზიანობა, ლექსები და ჩვენი ფოლკლორის სიყვარული, ცეკვა. მამის მოწიფული პერიოდი სულ ხიფათინი და თავგადასავლებით სავსე იყო. მასაც უსაზღვროდ უყვარდა და უყვარს სამშობლო. ჰქონდა ჟინი და სურვილი იმისა, რომ ოჯახი და სამშობლო კარგად ყოფილიყო. ის დრო დადგა, როდესაც ნელნელა სულს ღაფავდა კომუნიზმი, რუსული იმპერია და ხალხი უფრო ხმამაღლა ყვიროდა სამ ფრაზას: საქართველო! დამოუკიდებლობა! თავისუფლება! - დედა მიყვებოდა: ერთ-ერთ მიტინგზე, რუსთაველზე ლაშასთან ერთად ვიყავი, ფენოვანი ხაჭაპური ვუყიდე, ქაშუეთთან ვიდექით, უცებ პარლამენტის შენობიდან ზვიად გამსახურდიამ მუშტშეკრული ხელი გადმოჰყო ფანჯრიდან, ხალხმა ისე დაიქუხა, ლაშას შეეშინდა და ძირს დაუვარდა ხაჭაპური.
მამა აქტიურად იყო ჩართული იმდროინდელ პოლიტიკურ ცხოვრებაში, დამოუკიდებლობის აღდგენის შემდეგ ტყიბულის პრეფექტურაში მუშაობდა, ახლანდელ მუნიციპალიტეტის მერიაში. შედეგ დაამხეს კანონიერი მთავრობა და დევნა დაუწყეს ყველა ზვიადისტს. მამა და მისი მეგობრები დააპატიმრეს ბრალდებით - ტერორისტული აქტის მოწყობა, ვითომ უნდა აეფეთქებინათ ენერგო სადგური და პურკობინატი, რომ ვერ დაუმტკიცეს, შემდეგ ქუთაისიდან ტყიბულში გადმოყვანისას გზაში ბადრაგმა, იმ დროინდელმა მხედრიონ-პოლიციამ გააჩრეს მანქანა, ბორკილები ახსნეს პატიმრებს და უთხრეს; გადადით გაიარეთ.. იქვე ტყე იყო და უნდოდათ პატიმრები გაქცეულიყვნენ, რათა "გაქცევის მცდელობისას" დაეხვრიტათ. ყველამ უარი განაცხადა, არ გადავიდნენ და ასე გადარჩნენ სიკვდილს.

ფოტო; დოკუმენტური ვიდეოქრონიკა, 1991 წელი, პრეზიდენტ ზვიად გამსახურდიას მებრძოლები პარლამენტის შენობაში. შუაში დგას რაინდი გვეტაძე
 
მახსოვს პოლიციის შენობის ფანჯარასთან ბიძაჩემმა ამახედა და ვცდილობდი, დამენახა მამაჩემი, მან დამინახა და ღიმილით შემომხედა. იმ დღეს პოლიციასთან შეკრებილი ხალხის დასაშინებლად ავტომატის ჯერს ისროდა ვითომდა გამარჯვებული მხარე, იმის დასამტკიცებლად, რომ ძალაუფლება ჩვენ გვაქვსო!  
ბოლოს მამა გაათავისუფლეს, მაგრამ დევნის გამო იძულებული გახდა ქვეყანა დაეტოვებინა. დაგვიდგა უმძიმესი პერიოდი. ჩვენზე დედამ აიღო პასუხიმგებლობა და რაჭიდან ბებია და ბაბუა ძალიან გვეხმარებოდა.
ბავშვობაში ყველაზე დიდი   დრო სოფელში გავატარე. ტრანსპორტი არ მოძრაობდა და ნიკორწმინდიდან ჩვენს სოფლამდე ფეხით ავდიოდით, ხეობაა ასეთი შარეულა, იქვე ჩანჩქერი და ხიდი, იმ ადგილს რომ მიუახლოვდებოდი, აღმართებს ცეკვაცეკვით, მაგრამ   თითქმის სოფელში ვიყავით და დაღლაც მაშინვე ქრებოდა.  
ორი წლის შემდეგ, როდესაც სიტუაცია ცოტა ჩაწყნარდა მამა დაბრუნდა, ავტობუსი იყიდა და სოფელში დავდიოდით რეისზე, მთელი სოფელი მადლიერი იყო. მანამდე ნივა გვყავდა, რომელიც მოგვპარეს, მაგრამ მამამ მალევე დაიბრუნა იმ დროინდელი კრიმინალური ავტორიტეტების ჩარევით.   მძიმე პერიოდი გამოვიარეთ... დედა მე მახსენდება როგორც მაგდანა, ნაწარმოებიდან და ფილმიდან "მაგდანას ლურჯა."
მამას დაბრუნების შემდეგ ნელ-ნელა ამოვიუნთქეთ. ერთხელ სახლში შველი მოგვიყვანა, რაჭიდან მოდიოდა და გაყინულ ტბაზე შენიშნა, ნაპირზე ვერ გამოდიოდა. გამოიყვანა, ფეხი ნატკენი ჰქონდა, ალბათ ნადირს გამოექცა. დედამ ფეხი შეუხვია და უვლიდა დიდი სიყვარულით, კალთაში ჩაისვამდა და ისე აჭმევდა საწოვარათი რძეს. ორი თვის შემდეგ შველი მოგვიკვდა, სახლთან ახლოს პატარა ნაკვეთ-ბოსტანი გვაქვს და მე და ლაშამ იქ დავმარხეთ. საფლავზე ყვავილები დავაწყვე და ვტიროდი. დედამ საქციელი მომიწონა გულზე ხელი დამადო - ყოველთვის გულის ხმას დაუჯერეო, მე უფრო ავტირდი და ჩამიხუტა, მაშინ 7 თუ 8 წლის ვიყავი.
მე და ლაშა სულ ვერთობოდით, ვჭიდაობდით, ჩემზე 7 წლით უფროსი არის მაგრამ მაინც ვპოულობდით საერთო ენას. ერთხელ ასეთი ჭიდაობისას კბილი მომტყდა და ავტირდი, ლაშა ცდილობდა დამშვიდებას, რაც მალევე გამოუვიდა, რომ დედას არ გაეგო. უცებ რაღაც თემაზე ვსაუბრობდით და ასეთი რამ თქვა, ისედაც კვდებით ყველაო, ვერ გავიგე და ახსნა მოვთხოვე მითხრა, რომ ადამიანები, ჩვენ ადრე თუ გვიან კვდებითო, ამის გაგონება და ჩემი ბღავილლი ერთი იყო, უცებ დედა შემოვიდა ოთახში და რომ გაიგო რაც მოხდა, ლაშას გაუწყრა და უსაყვედურა; ხომ იცი ჯერ პატარაა, ასეთი ფორმით რატომ უთხარი და გადარიეო. 7 წლისამ გავიგე რომ ჩვენ ადამიანები უკვდავები სულაც არ ვყოფილვართ...
მერი ბებიას ძალიან ვუყვარდი, ბაბუა კი მაღაროელი იყო, შახტაში მუშაობისას მძიმედ დაშავდა და კიდურების ამპუტაცია მოუხდა... ბებო წლობით უვლიდა.  
კიდევ გვყავდა უსაყვარლესი დიდედა-ჯენა ბებო, რომელიც გამოირჩეოდა კარგი ჭკუის დარიგებებით, მეორე