ჩვენ, მე და ჩემი და-ძმები, ტყუპები ვართ და საღამო ხანს დავიბადეთ 27 აპრილს. დედიკომ გვითხრა, რომ ექვსნი ვიყავით, მაგრამ ნაბოლარა დაიკო, სულ რაღაც ნეკა თითის ხელა, დაბადებისთანავე გამოგვაკლდა თურმე და ამიტომ, ჩემი ოთხი დედმამიშვილი მახსოვს მხოლოდ. ისიც მახსოვს, თუ როგორ ვთამაშობდით დიდ, რკინის ბადიან გალიაში, როგორ ვხტუნაობდით, როგორ ვცეკვავდით და ვეფერებოდით ერთმანეთს, ან როგორ ვისხედით და ვისმენდით დედის დარიგებას იმის თაობაზე, თუ როგორ დაგვებანა პირი და ტანი, როგორ გვემოძრავა და როგორ მოგვევლო ერთმანეთისათვის. ძალიან პატარა ვიყავი და ბედნიერი... ოჰ! ბედნიერი ხომ ახლაც ვარ, მაგრამ მაშინ, ჩემს სისხლთან და ხორცთან ვცხოვრობდი და ალბათ, ამიტომაც მაგონდება ასე სასიამოვნოდ ის დრო. ის დრო კი, ერთი თვე გაგრძელდა მხოლოდ. ერთ მშვენიერ დღეს, ჩვენი პატრონი მოვიდა ვიღაც უცხოსთან ერთად, ყველანი დაგვათვალიერეს და ბოლოს, ჩემზე მიუთითეს ერთმანეთს. შემდეგ ხელი ჩამავლეს, გალიიდან გამიყვანეს და სათამაშოსავით შემფუთეს საამოდ რბილ ნაჭერში, სადაც ძალიან, ძალიან მალე ჩამეძინა შეშინებულს. მართლა, მე ხომ მშიშარა ვარ, უზომოდ მშიშარა, ისევე როგორც ჩემი და-ძმები და რაოდენ საკვირველიც არ უნდა იყოს, თვით ჩემი დედიკოც კი და ის, არც მალავდა ამ ამბავს. არ ვიცი რამდენ ხანს მეძინა, ისიც არ ვიცი მეძინა თუ გულწასული ვიყავი, მაგრამ როდესაც უცხო კაცმა ხელისგულზე დამისვა, ნაჭერი მომაშორა და უზარმაზარ გალიას თვალი მოვავლე, კიდევ უფრო შემიპყრო შიშმა; იქ არ იყვნენ ჩემნაირები, არც ჩემი მსგავსები, მხოლოდ თვალებგაფართოებული, ორი ულამაზესი გოგონა იდგა შორიახლოს და უცბათ, როცა უფრო მაღალმა ჰაერში ამიტაცა, ლოყაზე მიმიხუტა და ათრთოლებული ხმით დაიჭყივლა, ერთიანად ამიცახცახდა სიამოვნებისა და გაურკვევლობისაგან ყველაფერი.
იმ დღიდან, სრულიად ახალი ცხოვრება დაიწყო ორფეხა არსებებთან, ანუ ადამიანებთან და მე, როდესაც მათი საუბრისა და სიტყვების გარჩევა ვისწავლე, გავიგე რომ ბაჭია ვყოფილვარ, კურდღლის შვილი და ჩემი ყველაზე დიდი ღირსება ყურები და ტაკო ყოფილა. ისე, რუხი ფერისა ვარ, მხოლოდ ყელი, წინა მარცხენა ფეხი და ცხვირი მაქვს თეთრი. უნდა ვთქვა, რომ საამაყოდ მაქვს საქმე, რადგან ყველას ვუყვარვარ, სულსულ ყველას, დიდს თუ პატარას, გარდა... ოჯახის ბებიისა, რადგან მას, საერთოდ არ უყვარს ცხოველები. ის, დიდი და შავი ქალია, ბოხი ხმით და მუდამ, როცა დავინახავდი თავზარს მცემდა, არადა სულ ვხედავდი! ერთხელაც, სასტიკად გამლახა ცოცხით, მარტონი ვიყავით და ვერავინ მიშველა. მას მერე, სადაც კი ცოცხს დავინახავ, ვნერვიულობ და გამეტებით ვებრძვი. ყველაზე მეტს ნანუკა მეფერებოდა. აი ის მაღალი გოგონა, რომელსაც ძალიან უყვარს, ბებიასგან განსხვავებით, ცხოველები. განსაკუთრებით კი მე და ამიტომაც, ხშირად ატყდებოდა ხოლმე თავს რისხვა. უფრო მეტად მაშინ, როცა სველი და ჭუჭყიანი იყო ჩემი საპირფარეშო და ფეხების დასვრის შიშით, იძულებული ვიყავი ტახტზე ან ხალიჩაზე მექნა ფისი. სულ ვთხოვდი ნანუკას, რომ გაეწმინდა იგი, მაგრამ ის ხელში ამიყვანდა პასუხად, გულში ჩამიკრავდა და ღუღუნით მეტყოდა: ,, _ გეხუტუნე ყურცქვიტავ, ვინ არის ჩემი ლამაზი ბიჭი?” მართლა, სულ დამავიწყდა მეთქვა, რომ ბიჭი ვარ და კოწო მქვია.
ჩუქება
