ლელიკო! ღმერთო ჩემო, ის ხომ არანაირ ლოგიკას არ დაგიდევს, მისთვის ხომ მართლა აღარაფერი აღარ არსებობს გარდა თავისი სიყვარულისა, რაც მუდმივად ბობოქრობს და ლამობს გადმოლახოს ჯებირები, რათა შემდეგ, აშფოთებულ წიაღში მოაქციოს სამყაროს უსასრულობა. თავდაუჯერებლად, გაუბედავი მონდომებით მარწმუნებდა თავისი თხოვნის შესაძლებლობაში და ყოველ მის მოძრაობაში, იმოდენა მოკრძალება, იმოდენა მოწიწება ჩანდა რომ კვლავ დამრია ხელი სისუსტემ, კვლავ ამირია გონება მისი თვალების ცხოველმა სხივმა, მისი სახის არაბუნებრივმა უფერულობამ, დარდიანი გულის გამალებულმა თრთოლვამ, რომლის ანარეკლი ესოდენ თვალხილული იყო და მე, სრულიად დავნებდი ჩემს სიყვარულს, რომელსაც ასე უმოწყალოდ ვქელავდი წლების განმავლობაში და ამ უსუსურობით მოხიბლული, წყნარად შევუდექი ახსნას თუ რატომ იყო ამ თხოვნის შესრულება შეუძლებელი.
ჩუქება
