ახალი ცხოვრება

1
 ერთხელ ერთი წიგნი წავიკითხე, რომელმაც მთელი ჩემი ცხოვრება შეცვალა. პირველივე პწკარების კითხვისას ვიგრძენი მისი მომნუსხველი ძალა და მომეჩვენა, თითქოს ჩემი სხეული მაგიდას მოშორდა და სადღაც გაფრინდა. მიუხედავად ამისა, სწორედ ამ წამს ვიგრძენი, რომ მაგიდასთან ვზივარ ისე მყარად, როგორც არასდროს, წიგნი კი გავლენას ახდენს არა მარტო ჩემს სულზე, არამედ ყველაფერზე, რაც მე პიროვნებად მაყალიბებს. ეს გავლენა ისეთი ძლიერი იყო, მეჩვენებოდა, რომ წიგნიდან სახეში მეფრქვეოდა კაშკაშა სინათლის შადრევანი, რომელიც გონებას თან მიბინდავდა, თან მისხივოსნებდა. მეგონა, მისი წყალობით თავიდან დავიბადებოდი, ვგრძნობდი, მასთან ერთად ჩვეული გზიდან გადახვევას შევძლებდი. სწორედ ამ სინათლეში ირეკლებოდა მომავალი ცხოვრება, რომელიც უნდა შემეცნო. ვიჯექი მაგიდასთან და გონების კუნჭულით ვხვდებოდი, რომ ვიჯექი და ვფურცლავდი წიგნს - და სანამ ჩემი ცხოვრება იცვლებოდა, მე ახალ სიტყვებს, ახალ გვერდებს ვკითხულობდი, მერე კი თავი ისე უმწეოდ ვიგრძენი, ისე მოუმზადებლად იმისთვის, რაც უნდა მომხდარიყო, რომ ინტუიციას მინდობილი წიგნს მოვშორდი, თითქოს მასში მბორგავ ძალას ვემალებოდი. უცებ შიშმა შემიპყრო. შევნიშნე, რომ ჩემ გარშემო სამყარო შეიცვალა და ისეთი მარტოობა ვიგრძენი, ადრე რომ არასოდეს მიგრძნია. თითქოს მარტო აღმოვჩნდი სადღაც, შორეულ ქვეყანაში, რომლის არც ენა ვიცოდი, არც ტრადიციები და არც გეოგრაფია. 

ამ მარტოობით გამოწვეულმა უსუსურობის განცდამ უფრო მეტად მიმაჯაჭვა წიგნს. მას უნდა ესწავლებინა ჩემთვის, რა მეკეთებინა ამ უცხო ქვეყანაში, რა უნდა მერწმუნა, რა უნდა მენახა; ჩემი ცხოვრების გზაც მას უნდა ეჩვენებინა. გვერდი გვერდს მისდევდა და წიგნს უკვე ისე ვკითხულობდი, როგორც გზამკვლევს, რომელიც უცხო, ველურ ქვეყანაში გზას გიჩვენებს. მინდოდა, მეთქვა: „დამეხმარე, წიგნო, დამეხმარე, რომ ახალ ცხოვრებას ვეზიარო, ხიფათსა და უბედურებას ამარიდე“. ვიცოდი, რომ სწორედ ამ წიგნის სიტყვებით იქმნებოდა ცხოვრება. გულდასმით ვკითხულობდი თითოეულ სიტყვას და ვცდილობდი, ჩემი გზა მეპოვა, თან გარინდული წარმოვიდგენდი სასწაულს, რომელიც ძველი ბილიკიდან გადამახვევინებდა. 

ამ ხნის განმავლობაში წიგნი მაგიდაზე იდო და ბრწყინავდა, თუმცა კი ჩემს ოთახში თავმოყრილ უამრავ სხვა, ნაცნობ, შეჩვეულ ნივთს ჰგავდა. როცა ეს გავაცნობიერე, გავოცდი და თან ძალიან გამიხარდა. ახალ ცხოვრებას, რომელსაც წიგნი მპირდებოდა, სწორედ გაოცებანარევი სიხარულით ვეგებებოდი. წიგნი, ერთი შეხედვით, ჩვეულებრივი ჩანდა. სანამ ჩემი გონება ნელ-ნელა აცნობიერებდა წიგნით აღთქმული ახალი ცხოვრების ხიბლსა თუ საფრთხეს, ისევ დავფიქრდი იმ შემთხვევითობაზე, რამაც მასთან მიმიყვანა, მაგრამ ეს მოგონებები ჯერ ძალიან ბუნდოვანი იყო. რაც უფრო მეტს ვკითხულობდი, მით უფრო მეშინოდა. წიგნში აღწერილი ახალი სამყარო ისეთი უცხო, უცნაური, საკვირველი იყო, შემეშინდა, მასში მთლად არ ჩავფლულიყავი და ვცადე, მეგრძნო რაღაც, რაც სინამდვილესთან დამაბრუნებდა. შიში მემატებოდა: ყურადღება წიგნიდან სხვა რამეზე რომ გადამეტანა, თვალი მომევლო ჩემი ოთახისთვის, შემეხედა კარადისთვის, საწოლისთვის, მერე კი ფანჯრიდან ქუჩაში გამეხედა - დავინახავდი კი სამყაროს ისეთს, როგორიც ბოლოს დავინახე? 

წუთები და გვერდები ერთმანეთს მისდევდა. შორიდან მატარებლის ხმა მომესმა, გავიგე, როგორ გავიდა დედა სახლიდან და ცოტა ხნის შემდეგ მობრუნდა; მესმოდა ქალაქის ჩვეული გუგუნი, ჩვენი სახლის წინ - მაწვნის გამყიდველის ზანზალაკის წკარუნი, მანქანების ხმაური, მაგრამ ყველა ნაცნობი ხმა ახლა უცხოდ ჩამესმოდა. ჩემს ყურთასმენას წვიმის წვეთების წკაპუნი და სახტუნაოთი მოთამაშე გოგონების ჟრიამულიც მოსწვდა. კიდევ ერთი გვერდი წავიკითხე. მერე კიდევ ერთი, კიდევ ერთი და იმ უცხო სამყაროს ზღურბლიდან შემოჭრილი სინათლე დავინახე. ვხედავდი ყველაფერს, რაც აქამდე ვიცოდი თუ არ ვიცოდი. დავინახე ჩემი მომავალი ცხოვრება და გზა, რომელსაც ამიერიდან უნდა გავყოლოდი...

გვერდი გვერდს მისდევდა. ამასობაში სამყარო, რომელსაც აქამდე არ ვიცნობდი, რომელზეც არასდროს მიფიქრია და რომლის არსებობა არც მიგრძნია, ჩემს სულში შემოიჭრა და დასახლდა. უამრავმა რამემ, რაც აქამდე ვიცოდი, რაზეც ვფიქრობდი, ფასი დაკარგა, ხოლო ყველაფერი, რაც არ ვიცოდი, საიდანღაც, სიცარიელიდან წამოიშალა და თვალწინ ნიშნებად წარმომიდგა. ამ დროს ჩემთვის ვინმეს რომ ეკითხა, რა ნიშნები იყო ეს, ალბათ, ვერ ვუპასუხებდი, რადგან ვგრძნობდი, რომ წიგნის კითხვისას დინჯად მივუყვებოდი გზას, საიდანაც უკან ვეღარ დავბრუნდებოდი. ვხვდებოდი, აღარ მაინტერესებდა, რა დამრჩა ზურგს უკან. ჩემ წინ გადაშლილმა ახალმა ცხოვრებამ ისე მიმიზიდა და ამაფორიაქა, რომ იქაური ყველაფერი საინტერესო და მნიშვნელოვანი მეჩვენებოდა. ცნობისმოყვარეობა მკლავდა, მაგრამ მოსალოდნელი მრავალფეროვნება და ბუნდოვანება შიშსაც მგვრიდა. 

შემეშინდა, როცა წიგნიდან ამოფრქვეულ სინათლეზე ჩამოძენძილი ოთახების, გიჟივით მქროლავი ავტობუსების, დაღლილი ადამიანების, გახუნებული ასოების, გამქრალი ქალაქების ხილვისას აჩრდილები დავინახე. წიგნი მოგზაურობას ეხებოდა. მთელი წიგნი მოგზაურობაზე მოგვითხრობდა. ვიგრძენი მზერა, რომელიც ამ მოგზაურობისას მუდამ