კარი I
ჯაბრაილ ანგელოზი
1
„ხელმეორედ რომ დაიბადო, ჯერ უნდა მოკვდე, ჰო ჯი, ჰო ჯი!“ - ასე მიიმღეროდა ჯაბრაილ ფარიშტა, ზეციდან თავქვე დაქანებული. - „დედამიწაზე დასაშვებად, ჯერ მაღლა-მაღლა ფრენა მოგიწევს... ტაკ-ტაა! ტაკა-თუნ! ხელახლა როგორ გაიცინებ, თუკი არასდროს გიტირია? საყვარლის გულს როგორ მოიგებ, ერთი ოხვრაც თუ არ აღმოგხდა?! ასეა ბაბა, თუკი გსურს რომ ისევ გაჩნდე ამ ქვეყანაზე...“
ზამთრის სისხამ დილას, ზედ ახალი წლის განთიადზე, ორი ნაღდი, ზრდასრული, ცინცხალ-ცოცხალი ადამიანი, ლა-მანშის სრუტეს დამიზნებული, თავქვე მოფრინავდა 29.004 ფუტის სიმაღლიდან - ყოველგვარი პარაშუტების, ფრთებისა თუ სხვა რამ მანქანების გარეშე.
„...შენ გეუბნები, უნდა მოკვდე, მიიცვალო, გარდაიცვალო…“ - და მოთქვამდა ასე, მთვარის ათინათში გახვეული, ვიდრე საიდანღაც ხმამაღალმა შეძახილმა არ გაკვეთა ღამის წყვდიადი:
„ეშმაკსაც წაუღია შენი თავი, რა გაყროყინებს!“ - ხმა თითქოს ყინულის კრისტალებად იყრებოდა ამ თოში ღამის უკუნეთში, - „ფილმებში მხოლოდ პირს აღებდი ხოლმე, კადრსმიღმა სხვა გიმღეროდა და ახლა მაგასაც ჩემულობ? ეგ თასი მაინც ამაცილე.“
ჯაბრაილი, სმენაკნინი სოლისტი, მთვარის შუქში გახვეული, მანამდე რომ ამ თავის ახლადგამომცხვარ ღაზალს მოთქვამდა ჰაერში მხარულითა თუ ბაყაყურით, ანთუ ყოველზე-ყოვლად თავისუფალი სტილით მოცურავე, ხანაც რომ ერთიანად შეიკვროდა, ფრთებარწივიანი, ჰერალდიკურ პოზებს იჭერდა და ლევიტაციის ყოველი კანონისა დამთრგუნველი, ამ თითქმის უკიდეგანო რიბირაბოზე ლაგამამოუდებელი დაფარფატებდა - ახლა ამ დამცინავ ხმას ამოუტრიალდა, სვებედნიერი:
„ოჰე, სალათ-ბაბა, შენა ხარ? ძალიანაც კარგი. რაო ვითომ, რა მინდაო - შე მართლა ჩამიჩის ჩამჩავ შენა!“
ზვიადმა აჩრდილმა კიდე, ამის გამგონემ - თავდაღირებული რომ მოფრინავდა ღვინომუქ შარვალ-კოსტუმში გამოწკეპილი, ყელამდე ღილკილოშეკრული, გულხელდაკრეფილი და ბუზის ცხვირწინ არამფრენი - წამსვე განაწყენებული სახე დაკერა. „განახვნე თვალნი, ბებერო - ნაღდში რომ ლონდონ-ქალაქია, მე არ მოგიკვდე!“ - დაჰკივლა ჯაბრაილმა და კიდევ ერთი ყირა გაჭიმა საყრდენგარეშე. „ბჰაი! ეგერ, ქვევით, ეგ საბრალო ძუკნა ძაღლის გაგდებულები ვერც იაზრებენ რა ბედი ელით - დჰარრრაამმ! ჯახი და ეგრე?! უზურშიც არა აქვთ, რა იქნება ეს - ზეციური ქვათაცვენა, მეხი და მედგარი, ანთუ ღვთის რისხვა! აი, ამას ვეძახი მე მეხის დაკვრას მოწმენდილ ცაზე! ერთი დიდი ბრახანი და მორჩა - სცენაზე გამოსვლაც ამას ჰქვია, ღმერთს გეფიცები. „მოწმენდილ ცაზე: დიდი ბათქი და ვარსკვლავთცვენა. დაბადება, ჟამთასვლის საწყისის ერთი ციდა ექო... სამეფო ავიალაინერი „ბოსტან“, რეისი 420, ყოველგვარი რამ ნიშატის გარეშე ორად გაიპო - დიადი, ჩამპალი, პირსახიერი, ზიმზიმ-კრიალა, გაჩახჩახებული ქალაქის თავზე - გინდა მაჰარაბადი დაარქვი, გინდა ბაბილო, გინაც ალფავილი; ოღონდ ჯაბრაილმა ხომ უკვე დაანათლა სახელი და მეც რა ხელი მაქ, ემაგ საქმეში ჩავერიო: ლონდონ-ქალაქი, ვილაიეთის ჭიპი, ციმციმებდა და ზიმზიმებდა და გეპატიჟებოდა ქვევით, ბინდ-ბუნდში. და სწორედ მაშინ, როს ჰიმალაის გაწონილი, უძალო მზე ამოიწვერა იანვრის სუსხში, რადარის ეკრანზე სასიგნალო წერტილიც გაქრა; მაღლა, სულ ზევით, თოში ჰაერი ადამიანთა სხეულებით გაიძეძგა, და ევერესტის სიმაღლიდან გარდამოსული ნამუსრევიღა შეერია ზღვის ზედაპირის რძისფერ სიმკრთალეს. ვინა ვარ? არის აქ კიდევ ვინმე? ორად გადასკდა თვითმფრინავი, კვერცხი გატყდა იდუმალი შიგთავსის გასამჟღავნებლად, პარკოსანთა ოჯახის წარმომადგენელივით მიმოაბნია სპორა; ხოლო მათგან ორი მოქმედი პირი - მოლაღური ჯაბრაილი და საყელოშეყრონჭილი, წარბშეყრილი ბ-ნი სალადინ ჩამჩა - გადამშრალი, ორად გადატეხილი ძველი სიგარიდან გადმოცვენილი თამბაქოს ნაფჩხვენებივით გადმოეყარნენ სივრცესა და დროში. მათს ზემოთ, ქვემოთ, უკან და გვერდით ბზრიალ-ტრიალით მოექანებოდა გადასაწევსაზურგიანი სავარძლები, სტერეოფონური ყურსასმენები, სასმელების ჩამოსატარებელი გორგოლაჭებიანი მაგიდა, რყევისსაწინააღმდეგო გამაწონასწორებლის ნამსხვრევები, ვიდეოთამაშებიანი კასეტები, მგზავრთა პიროვნების დამადასტურებელი ბარათები, წნული თაროები ხელბარგისათვის, მუყაოს ჭიქები, პლედები, ჟანგბადის ნიღბები... ასევე, რაკიღა მიგრანტების ნაკლებობა არ იგრძნობოდა და დინჯი, საქმიანი გამომეტყველების მქონე მოხელეების ყურადღებისაგან ქანცგაწყვეტილი ცოლების გარკვეული რაოდენობაც - ოფიციალური პირნი ხომ დიდ დაინტერესებას იჩენდნენ მათი ქმრების კუთვნილი გენიტალიების სიგრძე-სიდიდისა და „განსაკუთრებული ნიშნების“ გრაფაში მოსახვედრი ტყირპების ადგილმდებარეობის თაობაზე და ასევე, მათთა მონაგართა სახეზე მყოფობის საკითხიც ფრიად აღელვებდათ: ხომ ცნობილია, რაოდენ საფუძვლიანი ეჭვის საბაბს იძლევიან ისინი ბრიტანეთის ხელისუფლების თვალში - და ყველაფერი ეს და ყველა ესენი, ძრავის ნარჩენების ჩათვლით, იმგვარადვე დანაწევრებულ, იმგვარადვე აბსურდულ მატერიებში ალუფხულიყო, როგორიცაა, ვთქვათ, სულისა თუ დამსხვრეული იმედების ნარჩენები, მოგონებანი, გარსშემოცლილი თვითობა, შინაგანი „მე“, ორად გასერილი დედაენა, მყუდროებამორღვეული განმარტოება, უთარგმნელი ოხუნჯობანი, წართმეული მომავალი, დაკარგული სიყვარული, მჭექარე სიტყვათა ფიტულების მივიწყებული საზრისი - ენა, რჯული, დედასამშობლო!..
აფეთქებისაგან მცირეოდნავ ტვინგამოლაყებულნი, ჯაბრაილი და სალადინი მოფრინავდნენ თავქვე, როგორც რამ უგერგილო ყარყატის დაფჩენილი ნისკარტიდან გამომსხლტარი ორი
ჩუქება
