I
რა ვერ გაითვალისწინა ვერც ნაიადამ,
ვერც დრიადამ
დე სენტ-ენიანი ფრეილინების ანტრესოლისკენ და მეორე სართულზე პრინცესის ოთახებისკენ ამავალი კიბის ბაქანზე შეჩერდა. აქ მან გამვლელ ლაქიას უბრძანა, მალიკორნისთვის დაეძახა. მალიკორნი ამ დროს ჯერ კიდევ პრინცთან იმყოფებოდა.
იგი ათი წუთის შემდეგ მოვიდა და ყურადღებით დააცქერდა სიბნელეს.
მეფემ ვესტიბიულის ყველაზე ბნელი კუთხისკენ დაიხია. დე სენტ-ენიანი კი, პირიქით, წინ გამოვიდა.
მალიკორნმა დე სენტ-ენიანის თხოვნა რომ მოისმინა, თავგზა აებნა.
- ოჰო, - თქვა მან, - გნებავთ, ფრეილინების ოთახში შეგიყვანოთ?
- დიახ.
- გესმით, რომ ამგვარ თხოვნას ვერ შეგისრულებთ, თუ არ მეცოდინება, რა მიზანს ისახავს თქვენი სტუმრობა?
- სამწუხაროდ, ძვირფასო მალიკორნ, მოკლებული ვარ იმის შესაძლებლობას, რაიმე აგიხსნათ. უნდა მენდოთ, როგორც მეგობარს, რომელმაც გუშინ სამსახური გაგიწიათ და რომელიც გთხოვთ, დღეს თქვენ გაუწიოთ სამსახური.
- მე ხომ გითხარით, ბატონო, მაშინ რაც მჭირდებოდა: არ მინდოდა, ღია ცის ქვეშ გამეთია ღამე. ყოველ პატიოსან კაცს შეუძლია, გულახდილად თქვას, რა სურს. თქვენ კი არაფერს მეუბნებით.
- ძვირფასო მალიკორნ, მერწმუნეთ, - თავისას იჟინებდა დე სენტ-ენიანი, - ნება რომ მქონდეს, ყველაფერს აგიხსნიდით.
- მაშინ, ბატონო, ვერაფრით მოგცემთ უფლებას, მადმუაზელ დე მონტალესთან შეხვიდეთ.
- რატომ?
- ეს თქვენ უკეთ მოგეხსენებათ, ვიდრე სხვას, ვინაიდან გალავანზე მომისწარით, როცა გულს ვუხსნიდი მადმუაზელ დე მონტალეს. დამეთანხმეთ, ჩემი მხრივ მეტისმეტი თავაზიანობა იქნებოდა, მე, კაცმა, რომელიც დე მონტალეს ვეარშიყები, მისი ოთახის კარი თვითონ გაგიღოთ.
- ვინ გითხრათ, რომ დე მონტალეს ოთახის გასაღებს გთხოვთ?
- მაშ, ვისი ოთახისა გნებავთ?
- ის ხომ, მგონი, მარტო არ ცხოვრობს?
- არა, მარტო არ ცხოვრობს.
- მადმუაზელ დე ლავალიერთან ერთადაა?
- დიახ, მაგრამ თქვენ არ შეიძლება საქმე გქონდეთ დე ლავალიერთან ისევე, როგორც დე მონტალესთან. არსებობს მხოლოდ ორი ადამიანი, რომელთაც ამ გასაღებს მივცემდი: ბატონი დე ბრაჟელონი, თუკი მის მიცემას მთხოვდა, და მეფე, თუკი იგი მიბრძანებდა.
ამ დროს მეფე სიბნელეს გამოეყო, ლაბადა გაიხსნა და მალიკორნს უთხრა:
- მაშ, მომეცით ეგ გასაღები, ბატონო. მე თქვენ გიბრძანებთ. მადმუაზელ დე მონტალე თქვენთან ჩამოვა, ჩვენ კი მადმუაზელ დე ლავალიერთან ავალთ. მხოლოდ მასთან გვაქვს საქმე.
- მეფე! - შეჰყვირა მალიკორნმა ლუი მეთოთხმეტეს და მის ფერხთით დაემხო.
- დიახ, მეფე ვარ, - ღიმილით მიუგო ლუი მეთოთხმეტემ, - რომელიც ისევე მადლიერია თქვენი წინააღმდეგობისთვის, როგორც თქვენი კაპიტულაციისთვის. ადექით, ბატონო, და გაგვიწიეთ სამსახური, რასაც თქვენგან მოვითხოვთ...
- რასაც მიბრძანებთ, ხელმწიფევ, - მიუგო მალიკორნმა და ზეზე წამოდგა.
- მადმუაზელ დე მონტალეს სთხოვეთ, ძირს ჩამოვიდეს და ჩვენი სტუმრობის შესახებ სიტყვა არ დაძრათ.
მალიკორნმა მორჩილების ნიშნად თავი დაუკრა და კიბეს აუყვა.
მეფემ კი უცებ შეიცვალა გადაწყვეტილება და მალიკორნს ისე სწრაფად მიჰყვა უკან, რომ მაინც მასთან ერთად მიადგა ფრეილინების ოთახს.
ლუი მეთოთხმეტემ ოდნავ ღია კარიდან დაინახა, რომ დე ლავალიერი სავარძელში იჯდა, ოთახის მეორე კუთხეში კი ასევე სავარძელში ჩამჯდარი დე მონტალე სარკის წინ თმას ივარცხნიდა და მალიკორნს ელაპარაკებოდა.
მეფემ სწრაფად გააღო კარი და ოთახში შევიდა. მონტალემ შეჰკივლა, ხოლო როცა მეფე იცნო, გაიქცა. ყოველივე ამის დანახვაზე ლავალიერიც გაიმართა წელში, მაგრამ უმალვე სავარძელში ჩაეშვა.
მეფე ნელა მივიდა მასთან.
- მადმუაზელ, თქვენ აუდიენცია გნებავდათ, - ცივად დაიწყო ლუი მეთოთხმეტემ, - მზად ვარ, მოგისმინოთ. ილაპარაკეთ.
დე სენტ-ენიანი, რომელიც გულდაგულ ასრულებდა თავის ყრუ, ბრმა და მუნჯი ადამიანის როლს, კარის გვერდით კუთხეში, თითქოსდა საგანგებოდ მისთვის დადგმულ ტაბურეტზე დაჯდა და ფარდას მოფარებული ისე იქცეოდა, როგორც კეთილი, მოდარაჯე ძაღლი თავის პატრონს რომ იცავს და არაფრით აწუხებს.
გაღიზიანებული მეფის დანახვაზე შეძრწუნებული ლავალიერი მეორედ წამოდგა და მუდარით სავსე მზერა მიაპყრო ლუი მეთოთხმეტეს.
- თქვენო უდიდებულესობავ, - წაიბუტბუტა მან, - მომიტევეთ.
- რა უნდა მოგიტევოთ, ქალბატონო? - ჰკითხა ქალიშვილს ლუი მეთოთხმეტემ.
- თქვენო უდიდებულესობავ, მე ძალიან შევცოდე, უფრო მეტიც, დანაშაული ჩავიდინე.
- თქვენ?
- თქვენს უდიდებულესობას შეურაცხყოფა მივაყენე.
- სრულიადაც არა, - მიუგო ლუი მეთოთხმეტემ.
- გევედრებით, ასე მკაცრად ნუ მელაპარაკებით. ვგრძნობ, შეურაცხყოფა მოგაყენეთ, მაგრამ აგიხსნით, რომ ეს ჩემდა უნებურად მოვიმოქმედე.
- კი, მაგრამ მაინც რით შეურაცხმყავით, ქალბატონო? - ჰკითხა მეფემ ლავალიერს, - ვერაფერი გამიგია, ქალიშვილის ხუმრობით, სრულიად უბიწო ქალიშვილის ხუმრობით? თქვენ გულუბრყვილო ახალგაზრდა კაცს დასცინეთ, რაც სავსებით ბუნებრივია. თქვენს ადგილას ყველა ქალი ზუსტად ასე იხუმრებდა.
- ო, თქვენო
ჩუქება
